Hee
Ik ben een meisje van 15 jaar havo 4de jaars. Ik heb al jaren last van depressie, maar weetje na iets van 7 jaar depressie raak je der soort van aan gewend. Mijn leven is moeilijk. Heel. Moeilijk. Kijk school is niet het grootste plezier enzo, en pestgedrag hoort er ook bij natuurlijk maar dat is genees het ergste dat me overkomt. Ik heb 1 halfzus 1 zus en1 broer. 21 19 en 17, ik ben dus de jongste. mijn vader is altijd aggesief en mn moeder is een schat. Altijd thuis ruzie enzo. Mijn halfzus van 21 heeft ons 2 jaar geleden verlaten, en ik bedoel gewoon weggegaan en geen contact meer opgezocht. Dat is sowieso als 1 ding.

Mn broer en zus kregen ongeveer 4 jaar geleden een ruzie en hun besloten om elkaar te gaan negeren (besef ik was 11). 1 jaar later kregen mn broer en ik ruzie ( ik bedoel dan echt een grote ruzie) en hij besloot mij te gaan negeren. Nog n jaartje later kregen mn zus en ik ruzie en ik besloot haar te gaan negeren. Dat is 1 van mn ergste keuzes die ik ooit heb gemaakt, ik had vroeger echt HELE erge ruzies met mn zus maar, dat negeer gedrag was de moeite niet waard. Ik was toen 13. En raad eens.... al 3 jaar met mn broer en 2 jaar met mn zus praten we zelden.... ze slapen letterlijk de kamer naast me. Maar we praten gewoon nooit. Zoals ik al zij was mn zus vroeger echt heel irritant, we vochten altijd. Maar als ik wist dat we elkaar na 2 jaar nog steeds zouden negeren, zou ik nooit gestopt zijn om met haar te praten... Terug naar mn vader, hij is mn vader niet oke. Hij is gewoon een 56 jaar oude kind die alleen maar gemeen is.

Dus ik zit hier, in een klein huis, met 3 mensen die mij haten, en mn lieve moeder.
Jullie denken misschien, ga weer met ze praten. Maar guys... dat is niet zo makkelijk. Ze wonen in hetzelfde huis maar verder zijn het onbekende voor me geworden i guess...
Nog een ding, weetje ik zou meer dan iets willen dat ik mn broer en zus terug krijg. Maar weet je wat het is, ik moet me al jaren gedragen als de oudste, dit klinkt misschien raar maar laat het me uitleggen. Toen ik 10 was, waren mn zus en mn broer dus echt in de puperteit en ze waren zooo irritant! Ze kwetste mn moeder echt zo erg en ik hou zoveel van mn moeder, dus ik kon het niet hendelen dat ik haar verdrietig zag. Dus ik daar als 10 jarige mn moeder troste enzo. Al altijd moet ik me volwassen voordoen omdat niemand dat in mn huis doet. Ik ben nu ook 15 en ik hoor van veel mensen dat ik gewoon ouderlijk gedraag en uitzie ( not in a bad way) en ze zien dat ik veel ervaring heb enzo. Gewoon puur omdat ik als 12 jarige zelf mn avondeten moest maken en meer over het leven wist dan meeste 12 jarige. Ik zit nu in de puperteit dus maar ja, ik maak dat geneens mee omdat mn zus van 17 nog als een kind van 13 gedraagt en ik ga het mn moeder niet aandoen om 2 pubers weer optevoeden. Terwijl ik langzamerhand wel echt kapot ga.
We praten soms nog wel alleen dan is het echt als we ruzie hebben, dus of we vliegen elkaar in de haren, of we zien elkaar gewoon letterlijk niet lopen.

Als ik ruzie heb met mn moeder, gewoon normale dochter moeder ruzie, heb ik niemand meer in mijn omgeving... ik vraag me gewoon af wat er later gaat gebeuren. Over 2 jaar ben ik klaar met school en ga ik reizen. En dan zie ik waarschijnlijk mijn broer en zus nooit meer... Ik lig gewoon savonds in bed denkend over dat ik vroeger zei tegen vriendinnen: Je hebt zo geluk dat je enigskind bent, je wilt echt geen broer of zus. En nu zit ik hier... smekend, om mijn broer en zus weer terug te krijgen.
Mijn moeder zegt altijd: Meid, ik weet dat het moeilijk is maar dit is NORMAAL voor ons, iedereen heeft wel iets thuis zoals dit. Maar guys... wat ik mee maak is toch next level!? Ik weet dat jullie dit lezen en wel ooit is, ik haat je! Tegen je broer of zus hebben gezegd. Maar jullie praten tenminste. Denk aan dat je broer of zus dood gaat... je praat nooit meer met hem of haar en het enige wat je over hebt zijn herinneringen... dat is wat ik voel...
Dus zeg mij alsjeblieft of het bij jullie ook, omkeerbaar is...?

School is ook alleen maar fcktop, al mn ''vriendinen'' komen uiteindelijk uit tot bedriegers. Ik heb zo vaak gedacht aan zelfmoord, ik bedoel ik wil gewoon weg. Ik heb geen familie, en ''vrienden'' blijven toch niet lang. Dus school stom, thuis stom, ik heb dus echt niks.

Ik ben ook zoon persoon die altijd lacht opschool weet je wel. Ik zeg altijd wat ik denk, als iemand een leuke trui aan heeft, geef ik een compliment, als iemand leuke schoenen aan heeft, zeg ik er wat van. Weet je, ik wil altijd dat mensen blij zijn met wat ze doen of dragen. Zoon 1 compliment kan je hele dag mooi maken. En dat wil ik mensen geven. Terwijl ik onder die lach... meestal gewoon echt doodga.. van de pijn.

Het is 19 november 21:23, en ik lig nu in bed, denkend aan het leven. Mn broer is in zijn kamer en mn zus is werken. En als mn zus thuis komt, eet ze wat en gaat ze meteen naar haar kamer, alleen hoi zegend tegen mn moeder.

Ik zeg altijd: zonder hoop heb je niks. Dat is het enige wat ik nu nog heb: hoop. Ik hoop op een dag komt mijn broer van 19 zelf naar mij toe en zegt: en zusje, zullen we eens lekker macdonalds pakken? Of dat mn zus zegt: Hee, ik wil het goedmaken. Zullen we morgen samen shoppen.
Maar nee, dat gebeurd niet.

Dus mijn vraag, hoe zit jullie thuissituatie eruit? I mean, ruzie heb je altijd, maar het gevoel dat je broer en zus dood zijn omdat je nooit met hun praat, terwijl je meer dan alles wilt dat het goed komt. Overdrijf ik, of niet?