Hi, 

ik schrijf hier op het forum puur om even iets van me af te schrijven, ik had dit ook in notities kunnen doen maar nu heb ik wat meer het idee dat ik tegen iemand spreek en dit voelt minder eenzaam. 

Hoe dan ook als je mij zou vragen wat het meest ongelukkige is aan mijn leven dan zou ik beantwoorden met mijn thuissituatie. Simpelweg vreselijk, ik heb het kunnen volhouden maar heb altijd mijn opa & oma’s thuis meer als een thuis gezien dan bij mijn gescheiden gezinnen en wilde al sinds mijn 15de á 16de of eerder het huis uit, lijkt mij genoeg te zeggen… 

Ik wil niet mijn hele levensverhaal ophangen want veel heb ik achter me kunnen leggen en ik zie mij enigszins wel als een individu die in het heden leeft met visie op de toekomst maar toch blijven er ook nu nare dingen thuis gebeuren waar ik bvb op dit exacte moment weer de dupe van ben en onwijs gefustreerd van raak. 

Kom ik vandaag thuis van mn stage waar ik de gehele dag mijn enorme best sta te doen, wil ik betijds slapen wordt er geen enkel rekening met mij gehouden… Mn halfbroertje aan het bellen op zn 1k PC schreeuwend, scheldend en hardop lachend mij wakker houdend. Dit is natuurlijk niet de eerste keer en natuurlijk is er niks bespreekbaar. Het komt erop neer dat ik hier maar mee leven moet. Kan wel oortjes kopen maar komop zeg. Nu heb ik echt zo’n gevoel van de emmer is vol. Moet ik dan maar weg het huis uit met alle gevolgen van dien? Weet het op zulke momenten als deze echt even niet meer hoor, ik wil nu gewoon pitten… naja wachten tot het stil is maar en morgen weer 6:30 met mijn wallen zoals altijd op :). 

Opzich ik ben eigenlijk alweer zowat uitgeschreven, bedankt dat ik dit ergens even kwijt kon en voel vrij te reageren. Slaap lekker, in hoeverre slaap lekker kan zijn.