Heyy,
ik ben een meisje van 13 en heb al veel meegemaakt in mij leven. Dit is mijn verhaal:
4 jaar:
mn leven was nu nog normaal. Ik was een lief, vrolijk en vooral behulpzaam meisje. Ik speelde echt super veel. Ik zat maar ongeveer een uurtje per dag tv te kijken (had geen ipad, Wii, PlayStation, laptop ofzo (was ook nog maar 4 trouwens). Op een dag ging mn moeder naar het ziekenhuis want ze was in verwachting van een jongetje. Ik sliep die hele school week bij mn pake en beppe ( opa en oma , ben fries dus vandaar). Mn pake (opa) heeft Parkinson maar ja wist ik veel, ik snapte er toen nog niks van. Toen mn broertje kwam, en mn moeder weer naar huis mocht was mn leven gewoon zoals hij hoorde te zijn.
6 jaar:
Dit was het moment dat mijn leven compleet veranderde. Op een dag moest mijn moeder naar het ziekenhuis, ik, mn broertje van 2 en mn vader gingen mee. We zaten daar echt mega lang. Toen mn moeder eindelijk kwam was ze aan het huilen en vertelde ze dat ze borstk
had. Ik en mn broertje snapten er nog niet veel van maar mn vader barste ook in tranen uit. We mochten eerst nog ff lekker op vakantie en daarna zouden de behandelingen beginnen.
7 jaar:
ik begon het al iets meer te snappen, maar ik zag ook vooral hoe zwaar mijn moeder het had. Ik had het er ook moeilijk mee. Ik kan soms niet slapen nachts en was bang dat mn moeder het niet zou overleven. Ik prate niet veel met mensen over wat er in me omging daarom moest ik 1x in de week naar een soort schoolpsygoloog. Dat hielp me wel echt heel erg. Nu gebruik ik nog steeds 1 van die dingen die ze tegen mij gezegt had.
8 jaar:
mijn moeder kreeg heel veel steun. Zelfs al moesten de mensen daar wel meer dan een uur voor rijden, ze kwamen alsnog. Ik en mn broertje sliepen vaak bij mn pake en beppe (opa en oma) als ze weer gemo-terapie had. Mijn andere beppe (oma) sliep bij ons voor een week om voor mij en mijn broertje te zorgen. Ook. Mijn buurvrouwen zorgte vaak voor ons. We hebben ook een paar keer gehad dat mijn moeder mij echt niet naar school kon brengen, en dat er niemand was om te helpen. Dan belde we mn school en haalde 1 van de docenten mij op. Dat was toen echt heel raar maar ook super cool. Op 11 januari was mijn moeder eindelijk klaar met haar behandelingen en moest nu 5 jaar medicijnen slikken. Dat was vies en mn moeder werd er moe van maar het moest wel.
10 jaar:
toen ik in groep 6 zat begon de ellende op school zo’n beetje. We hadden het nog steeds moeilijk thuis. En op school was een meisje (we noemen haar ff merel, niet haar echte naam!) en iedereen wou met haar omgaan. Ik was in groep 1-4 haar beste vriendin. Maar vanaf groep 6 begon ze gemeen te doen tegen me en me te pesten. Door dat mn moeder k kreeg was ik hard geworden en kon ik ertegen. Ik had wel andere vrienden en vriendinnen waarmee ik om kon gaan. Dit jaar kregen we ook eindelijk hetgene wat ik en mn broertje zo graag wouden: een huisdier. Het waren 2 konijnen en we noemden ze Flappy en Snuffy. Toen ik bijna 11 was ging ik een kijkje nemen bij de jeugd brandweer. Mn vader is brandweerman dus ik wist al bijna alles. Officieel mag je er pas vanaf 12 jaar bij, maar voor mij maakte ze een uitzondering. Ik voelde me hier helemaal thuis en hierbij vergat ik ook alle problemen
11 jaar:
in groep 7 ging ik niet meer met merel en haar aanhangers om. Ik had nu 2 andere mensjes. Waarvan 1 nu mijn beste vriendin is. Ze heeft spierziekte maar in groep 7 had ze daar nog weinig last van. Dit was ook de periode dat iedereen in mijn klas een telefoon kreeg. Ik kreeg er in het einde van het schooljaar 1, de oude van mn moeder. Hij was snel vol en de batterij snel leeg, maar ja boeie, ik hoorde er nu bij.
12 jaar:
ik zat in groep 8 en had weer meer contact met merel en haar aanhangers. Mn beste vriendin kreeg meer last van haar spierziekte, daardoor zaten wij vaak niet in de klas. Dit jaar had ik ook de grote ruzie met merel en haar aanhangers. Het was een ruzie op whatsapp. Het was 1 (ik) tegen 3. Dat was oneerlijk, en het ging er ruig aantoe. De ruzie ging via spraak berichtjes. En ik werd uitgescholden voor hond en andere dingen. Ik schold niet terug maar bleef gewoon rustig. Tot ze een gevoelige snaar raakte. Toen werd ik echt kwaad gwn. En zeiden de andere 2 dat ik moest stoppen omdat merel aan het huilen was. Ik geloofde het niet en ging gwn door. Toen hoorde ik haar janken en dacht: eigen schuld dikke bult. Ze waren met z’n 3en bij merel thuis en dus kregen haar ouders alles mee. Ik weet niet waarom maar ik had geeneens erge dingen gezegt en ze jankte, dat vond ik toen echt heel raar. Door corona kon de jeugd brandweer ook niet doorgaan dus die steun had ik ook niet. Die paar weken daarna hebben we veel gepraat en hoorde ik en de 2 die mij steunden (en ook betrokken voelden (best friend en nog iemand)) roddelen over ons. Dus wij trokken ons er niks van aan. De leraren wisten ook wat er gebeurd was en hebben ook een paar keer met ons gepraat. Een keer toen we met z’n alleen afspraken bij een grasveldje voor het huis van een aanhanger van merel. Zouden we gaan praten maar werd er meer gelachen en gek gedaan. Later hebben we hier nog over gepraat met mn meester.
Toen ik op de middelbare zat was ik na 8 jaar eindelijk verlost van die pesters. Ik kwam bij mn beste vriendin in de klas. Met nog 2 jongens uit mijn woonplaats. We fietsen vaak. Alleen de 2 jongens hadden vaak ruzie onder elkaar. Vaak was dat wel weer snel opgelost. Na mater het kouder werd werden mn cijfers ook slechter en merkte ik dat ik me pesterig begon te gedragen tegen 1 van mn vrienden. Ik moet zeggen ze is weird maar we zijn wel dikke matties geworden na dat pesterige gedoe.
13 jaar (nu):
ik stond op niet overgaan en had veel stress. De jeugd brandweer was 1 keer in de 2 weken omdat er te weinig begeleiding is. Dat vond ik jammer maar nu ben ik eraan gewend. Ik vond mijn liefde bij god terug (ben christelijk) en dat hielp me om de laatste toetsen goed te maken. Uiteindelijk ben ik overgegaan naar klas 2, ik kom waarschijnlijk weer bij mn beste vriendin en weird friend weer in de klas als ze niet gaan husselen. Maar dat weet ik pas aan het einde van de vakantie. Er is 1 vriendin die de havo niet gehaald heeft en gaat naar de mavo, waarschijnlijk gaat ze dat doen op een andere school. Dus die zie ik waarschijnlijk niet meer terug .
Dit in mijn verhaal vanaf mijn 4e tot nu. Er zijn heel veel dingen niet in die ook zijn gebeurd in die tijd. Ik heb leuke hobby’s en denk nog vaak terug aan die tijd( ik word daar soms een beetje emotioneel van).
Sorry voor het lange verhaal trouwens maar ik kon het niet korter krijgen.
Wees niet bang om een vraag te stellen, ze zijn van harte welkom!
-Robi-
en natuurlijk mag je ook weleens verdrietig zijn.
