Hey, ik voel me thuis niet altijd mezelf.
Ik heb een broertje en het voelt alsof hij altijd de favoriet is. bijvoorbeeld toen we, eerst ik en pas later mijn broertje want hij is jonger, een telefoon kregen was het een oudere een iPhone 7. Toen ik een nieuwe telefoon ging kopen hadden we afgesproken dat ik de ene helft zou betalen en mijn ouders de andere. Nu mijn broertje een nieuwe wil, betaalt hij de helft en mijn ouders de helft maar mijn ouders kopen ook een simkaart voor hem zodat hi meteen een telefoonnummer enzo heeft. Ik vind dat oneerlijk. En als je nu denkt, ja dat is maar een dingetje, nee in alles reageren mijn ouders altijd fel op mij terwijl mijn broertje prc hetzelfde doet. Ze besteedde veel meer aandacht aan hem, en prijzen hem vaak. Bijv. dat hij zo goed is in muziek spelen en dat hij waarschijnlijk elk instrument zou kunnen spelen, even voor de duidelijkheid ik zit op zingen en treed ook soms op. Ze zeggen wel dat ze trots zijn enzo maar soms voelt het niet echt zo. Ik huil mezelf heel vaak in slaap en het voelt alsof ik thuis maar ook op school een masker draag, een blij masker. Terwijl ik van binnen me slecht voel. En ik wil met ze over al mijn problemen praten en dat ze mee denken aan oplosiingen. Maar ze zien alleen maar mijn masker en niet hoe slecht ik me voel. Dit wou ik ff kwijt en ik hoop dat iemand advies kan geven. (oh en meestal als ik wil praten met ze over iets, zijn ze druk of voelt het gwn niet alsof ze me zouden begrijpen. En het voelt alsof ik ze alleen maar van last ben als ik iets wil zeggen of mijn problemen wil vertellen want ze hebben ook hun eigen problemen. En meestal heb ik savonds de meeste huilmomenten en voel ik me het slechts, en dat is niet omdat ik moe ben. Maar als ik avonds na mijn bedtijd nog naar beneden ga, krijg ik straf, dus dat werkt ook niet.)
