Het is zondag, 2 mei, 02:42. We worden gebeld. Ik loop naar de woonkamer, opa is ook wakker geworden en kwam er aangelopen. Het ziekenhuis belt. Het gaat om oma. Of we zo snel mogelijk willen komen. Ik begrijp het niet en vraag wat er aan de hand is. Hun antwoord:" het gaat heel slecht met oma en dit is misschien jullie enigste kans om nog iets tegen haar te zeggen." Ik kijk opa huilend aan. En opa zakt op de grond. We weten allebei wat er gaat gebeuren. Omdat ik geen rijbewijs heb, en opa in deze toestand nooit kan rijden ben ik naar de buurvrouw gerend en snel uitgelegd en of ze ons meteen naar het ziekenhuis wil brengen. Ze schrok, maar wilde ons natuurlijk wel brengen. Dus snel aangekleed en onder weg naar het ziekenhuis.
Eenmaal daar moesten we eerst een pak aan doen, masker, bril en handschoenen. Ze hielpen opa en ik kreeg snel wat info over wat er aan de hand was, en wat er gaat gebeuren. Oma's spieren waren te verzwakt dat ze niet langer kon vechten tegen de ziekte. We konden even met oma "praten". Ze zal nooit antwoord teruggeven, want ze lag in coma. Maar soms zeggen ze dat mensen in coma je nog wel kunnen horen. Ik heb opa als eerste alleen met oma gelaten. Daarna heb ik alleen nog even gepraat. Haar bedankt voor alles, dat ik heel goed voor opa zal zorgen, en dat ik haar nooit zal vergeten.
We gingen 4.10 ong. weer naar de auto. Als het zover was, dan zouden ze ons opnieuw bellen. De terug weg was stil. We wisten niet goed wat te zeggen. Eenmaal thuis hebben opa, ik en de buurvrouw gepraat. Opa ging op een gegeven moment naar bed, en wou niet gestoord worden. Ik en de buurvrouw hebben tot de ochtend bijelkaar gezeten. Iets na 11.00 werden we weer gebeld door het ziekenhuis met de melding dat oma is overleden.
Me oma heeft 34 dagen gevochten tegen de COVID-19.
Opa en ik hebben de begrafenis geregeld. Omdat er maar een paar mensen erbij mogen zijn hebben we een lijst gemaakt. Me ouders staan er niet op. Ze zeiden van het is of jij of wij. Als jij er ben dan hoeven wij er niet bij te zijn, wij komen het graf dan wel achteraf bezoeken. Dus ik stelde voor aan opa om mij er dan niet op te zetten. Maar dat vond opa onzin, en zei dat ik er juist bij hoor. Wij zijn al 12 jaar met ze drieën dus we sluiten het ook af met ze drieën.
Me ouders hebben voorgesteld aan opa of hij bij hun kwam wonen. Het zou een goede stap zijn als hij bij me ouders intrekt. Zij kunnen opa het beste verzorgen, en kunnen opa alle hulp bieden die hij nodig heeft. We hebben overlegd. En opa heeft uiteindelijk ja gezegd op het voorstel.
De begrafenis is volgende week dinsdag. Vanaf dan komen me ouders de flat leeghalen en gaat opa bij hun wonen. Het is een goede keuze van hem. Ook al zal dit betekenen dat ik opa niet meer zal zien. Ik heb hem dit niet verteld omdat ik toch ergens hoop dat me ouders mij opbezoek laat komen bij opa. Maar tot nu toe zijn ze daar heel duidelijk over. Opa komt bij ons wonen en we willen jou nooit meer zien of van je horen.
Vanaf volgende week vrijdag ga ik tijdelijk bij me buurvrouw logeren. Daarna gaan we (buurvrouw, ik en me psycholoog) kijken waar ik naar toe kan. Ik kan niet bij me buurvrouw gaan wonen omdat ze te oud is om een 16 jarige in huis te hebben.
Het noodplan is dus geactiveerd. Al had ik het graag pas over enkele maanden/ jaren willen activeren.
Spookyzx.