Hoi. Dit gaat waarschijnlijk vrij lang zijn. Ook komen hier meerdere triggerende dingen aan te pas, dus wees gewaarschuwd.

Het is een samenloop van meerdere details die samen voor mij iets te ver op beginnen te stapelen: ik ben gay, mijn moeder is arm, mijn vader is een hele reeks aan eigenschappen in de trend van misogynisch, homofobisch, racistisch. 
Dat eerste weet vrijwel iedereen in mijn omgeving (aan vrienden ging het gemakkelijk af, ook omdat ik op een zeer progressieve school zit, waar ik heel dankbaar voor ben), behalve mijn vader. Mijn moeder is er totaal okay mee. Het is nu nóg een reden voor haar geworden om te scheiden, wat ze binnenkort van plan is, naast zijn overmatige agressie en de eerdergenoemde bigotry aan alles en iedereen (hij is extreem gelovig, wat er ook een rol in speelt).

Ik vind dit helemaal niet erg, geloof me. Ik haat mijn vader (het voelt zelfs onnatuurlijk om hem zo te noemen) om de rants van homofobie die ik dagelijks over me heen krijg gegoten zonder dat hij zelfs door heeft dat een van de ‘sodomieten' recht voor zijn neus staat. Het ding is: hij wil niet scheiden. “Mag niet van de kerk."

En dus besluit hij om mijn moeder continu te achtervolgen en haar te ‘verleiden’ zodat ze weer verliefd op hem wordt (oh, dit wordt een heel oncomfortabel verhaal), oftewel, hij is haar letterlijk aan het aanranden. Hij stopt alleen wanneer of ik of mijn zusje in de kamer is (want wee oh wee als de kinderen wat seksueels zien of horen). Het ergste is dat hij zelf niet door heeft wat voor een afschuwelijk mens hij is. Hij denkt dat hij zijn kinderen goed aan het opvoeden is door ze vijandigheid aan alles wat niet ‘kerk’ is aan te leren (ben ik helemaal van af inmiddels, mede namens de ontdekking dat ikzelf deel uitmaak van die ‘anderen’ 3-4 jaar geleden, toen ik het woord ‘gay’ nog niet eens kende), hij denkt dat hij zijn huwelijk stabiel houdt door zijn vrouw onderdrukt te houden en haar langzamerhand een burn-out en meerdere trauma’s te bezorgen (een ander detail over het ‘arm’ gedeelte: mijn moeder werkt 40 uur per week met een klein inkomen, en hij doet geen moer), hij denkt dat hij ‘socially aware’ is met zijn samenzweringstheorieën, en dan niet de ‘er zijn aliens’-typen, maar de ‘de tweede kamer bestaat uit allemaal satanisten die ons allen moreel ten onder willen brengen’. 
Mijn moeder heeft weinig geld, zoals ik al zei. Ze heeft onderzocht hoe een scheiding kan werken zonder er veel geld in te stoppen, en er blijkt een speciaal bureau te zijn voor dit soort zaken, waar ze morgen als het goed is een afspraak mee gaat maken. Maar toch blijft hij hier nog een tijd zitten, waarschijnlijk (zo’n scheiding duurt meer dan een paar dagen, toch? Vooral als hij volledig economisch afhankelijk is). En dan moet mijn moeder zich nog minder veilig in die tijd voelen en dan gaat mijn vader zeker proberen mij en mijn zusje mee te nemen omdat hij ons goed wil opvoeden. 
Hij heeft letterlijk gezegd dat hij mij zou vermoorden als het ‘grote zonden’ in de toekomst zou voorkomen. Er is zo’n principe in het geloof waar hij bij zit dat je de zondes van iemand overneemt als je ze doodt. Zo gek is hij. Zijn ideeën zijn lang voorbij onschuldige video’s op het internet.  Ik weet niet wat ik moet verwachten, en hoewel hij mij fysiek op dit moment niets aandoet, ben ik bang. Mijn moeder is het langzamerhand aan het begeven (ze houdt dit al 20 fucking jaar vol, alhoewel hij pas de laatste paar zo erg is geworden), van mijn zusje wordt op school verdacht dat ze depressie heeft door haar mentor en docenten, en ik probeer er gewoon te zijn voor ze. Ik overleef het sowieso wel, zo niet. En een strenge opvoeding zorgt ervoor dat je je emoties niet snel naar buiten laat, ik heb de laatste paar weken voor het eerst in maanden gehuild. En nu weer. Misschien is dit allemaal al over een paar weken over en hoor ik niets meer van die afschuwelijke man (hij komt uit een ander land, en aangezien hij hier niets heeft naast zijn gezin, neem ik aan dat hij daarheen terugkeert). Daar moet ik maar op hopen.  Maar mijn moeder is ook bang dat wij, haar kinderen, niet meer bij haar zullen mogen leven omdat deze situatie al zo’n lange tijd gaande is. Ik wil gewoon schreeuwen.
 

Ik heb wat details weggelaten omdat ik hier niets over wil horen buiten het internet (ik bedoel niet namen enzo, die mogen sowieso niet). Als je denkt me te herkennen, doe er niets mee. Ik houd heel bewust mijn school-, werk-, en thuisleven ver van elkaar. Zo kan ik vrij mezelf zijn in in elk geval de eerste twee van die drie.

ik ga dit ook niet herlezen of aanpassen, ik ben er nu even mee klaar, hoor. Ik voel me al een beetje beter door dit geschreven te hebben en ik wil dat niet verpesten.