Mijn broer heeft asperger. Hij is 19 jaar en ik 17. Door zijn asperger is het vaak onrustig in huis. Hij is 2 keer opgenomen geweest en bijna 3 keer. Binnenkort gaat hij beschermd wonen maar hij staat nu nog op een wachtlijst.
Is er een brus zich herkend in onderstaande punten?
Waar ik last van heb is:
-stress als hij woedeaanvallen heeft. Ook heb ik angst dat hij weer boos word en ruzie gaat maken met Mn ouders (met mij maakt hij geen ruzie)
-verdriet als ik hem zie struggelen/zie huilen en ik weet dat ik hem niet kan helpen.
-verdriet en het heel jammer vinden omdat ik geen contact meer met hem krijg. Vroeger was hij anders en kreeg ik nog wel wat contact met hem.
-frustratie als hij zijn tic doet. (Hele tijd aan zijn haar zitten)
-frustratie als hij gestrest loopt te ijsberen in huis en de hele tijd loopt te lachen in zichzelf.
-niet goed weten wat te doen. Als hij veel iksbeert erger ik mij hieraan en wil er wat van zeggen. Maar ik vind het ook soms zielig omdat hij het al heel moeilijk heeft. Ik weet dan noet of ik er wat van moet zeggen of niet.
-Soms heel jaloers/gekwetst kunnen zijn dat er zoveel naar mijn broer wordt gevraagd ( door familie en kennissen) en niet naar hoe ik mij voel met de situatie thuis.
-mij alleen voelen in het brus van iemand met autisme zijn. (Ik heb nog nog nooit iemand gesproken die ook een brus is van iemand met autisme)
En daarom heb ik dit geschreven. Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? En ook moeite hebben met de gezinssituatie door broer met autisme?
Bladzijde 1 / 1
Ik herken me wel een beetje. Ik heb een broer met autisme, maar hij heeft ook een verstandelijke beperking. Ik ben pas 14, dus we gaan er waarschijnlijk anders mee om, maar ik snap wel wat je bedoelt met dat ze niet vragen hoe het met jou gaat. Dat heb ik ook.
In groep 3 werd ik heel snel boos en zijn mijn ouders met mij naar een therapeut gegaan, omdat het wel duidelijk was dat het door mijn thuissituatie kwam, maar uiteindelijk gingen we er niet mee door en ben ik op toneelles gegaan, zodat ik wat tijd voor mezelf had. Het hielp wel en het ging ook veel beter, maar het loste niet alles op. Ik merk nu ook, nu hij in een instelling woont, dat ik er heel erg onder heb geleden, maar ze letten er gewoon niet op.
Ik herken mij hier zo in, ik heb zelf een zus (21) die een meervoudige handicap heeft en ik word soms zo gefrustreerd over hoe dingen thuis gaan ze word voor getrokken en ik moest al vanaf een jonge leeftijd overal mee helpen in het huis ik had nooit aandacht en alles draaide om haar. Ik ben ook soms boos op.minn zus omdat ze telkens lacht of onrustig doet maar ik weet dat ze er niks aan kan doen en het feit dat ik niet met haar kan communiceren maakt het alleen maar erger
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
