Hallo,
Ik ben een meisje van 19 jaar oud en ik heb een broertje van 17. Mijn broertje (M.) wordt door mijn ouders (maar vooral door mijn vader) voorgetrokken vind ik. M. kan in de ogen van mijn ouders nooit wat fout doen, hij wordt op handen gedragen en oh, M. is zo gehoorzaam, niks op aan te merken! Terwijl ik dan vaak het idee heb dat ik veel dingen niet goed doe, ouders lopen vaak op me te zeuren om de kleinste dingen, maar als mijn broertje dan iets soortgelijks zegt/doet, wordt het doodleuk weggewuifd. Hierdoor begin ik me ook te ergeren aan mijn broertje, hij word namelijk steeds arroanter door dit gedoe. Ik heb het er wel eens met mijn oom over gehad en die vind ook dat mijn broertje tamelijk vaak word voorgetrokken door mijn ouders.
Kortom, ik voel me soms thuis echt niet prettig. Ik heb geprobeerd er eens over te praten met beide ouders, maar ik word dan totaal niet serieus genomen. En ook mijn broertje lacht me vaak uit als ik bijv. een andere mening heb over iets dan hij of mijn ouders. Soms denk ik weleens: zo snel mogelijk op mezelf wonen en dan het contact te verbreken. Niet iets wat ik wil, maar meer om het mijn ouders te laten voelen.
Iemand hier ervaring mee die hier over kan meepraten?
Bladzijde 1 / 1
Hoi,
Wat vervelend is dit! Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik ga proberen je te helpen.
Je zei dat je oom dit ook vindt. Misschien kan je met hem erbij een keer met je ouders gaan praten? Of met iemand anders die er net zo over denkt als je oom?
Anders kan ik helaas alleen dit bedenken; je bent 19 en zijn zou eventueel al op jezelf mogen wonen. Dit zou je kunnen overwegen, maar ik snap het heel goed als die stap te groot voor je is.
Ik hoop heel erg dat je er wat aan hebt, want dit is volgensmij geen geweldig advies.
Groetjes,
Mij, xx
Wat vervelend is dit! Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik ga proberen je te helpen.
Je zei dat je oom dit ook vindt. Misschien kan je met hem erbij een keer met je ouders gaan praten? Of met iemand anders die er net zo over denkt als je oom?
Anders kan ik helaas alleen dit bedenken; je bent 19 en zijn zou eventueel al op jezelf mogen wonen. Dit zou je kunnen overwegen, maar ik snap het heel goed als die stap te groot voor je is.
Ik hoop heel erg dat je er wat aan hebt, want dit is volgensmij geen geweldig advies.
Groetjes,
Mij, xx
Hey,
Je geeft aan dat je het eens geprobeerd hebt om dit onderwerp met je ouders te bespreken, maar dat je toen niet serieus door hen werd genomen. Het lijkt erop dat het bij deze ene keer is gebleven, maar ik denk dat het geen kwaad kan om nog een aantal keer een poging te wagen. Dan laat je in ieder geval zien dat het voor jou wel degelijk menens is. Hopelijk zullen zij dit dan op een gegeven moment ook inzien. Indien de situatie onveranderd blijft kan je altijd nog (zoals Bloempie voorstelde) hulp van buitenaf inschakelen.
Dat je broertje je uitlacht omdat je een andere mening hebt kan je vrij weinig aan doen, maar op zich hoef je er ook niets aan te doen. Laat hem maar lekker lachen. Probeer dat af te sluiten. Als hij op deze manier op een andere mening dan zijn eigen reageert is dat zijn probleem, niet die van jou.
Je ouders zouden daar naar mijn idee best wel wat van mogen zeggen. Kan het mij namelijk niet voorstellen dat ze het gewenst vinden als hij een ander persoon uitlacht omdat diegene een andere mening vormt, maar dat terzijde.
Ik heb ook wel sterk de neiging om op mezelf te gaan, maar financieel is dit helaas nogal lastig. Ook in het contact verbreken kan ik mij heel erg vinden, maar dit moet je alleen maar doen als je dit echt wilt. Het is het niet waard de band/relatie op die manier te beschadigen om ze alleen 'te laten voelen', maar dit weet je zelf ook.
Hopelijk zal je thuissituatie binnenkort (enigszins) verbeteren.
Je geeft aan dat je het eens geprobeerd hebt om dit onderwerp met je ouders te bespreken, maar dat je toen niet serieus door hen werd genomen. Het lijkt erop dat het bij deze ene keer is gebleven, maar ik denk dat het geen kwaad kan om nog een aantal keer een poging te wagen. Dan laat je in ieder geval zien dat het voor jou wel degelijk menens is. Hopelijk zullen zij dit dan op een gegeven moment ook inzien. Indien de situatie onveranderd blijft kan je altijd nog (zoals Bloempie voorstelde) hulp van buitenaf inschakelen.
Dat je broertje je uitlacht omdat je een andere mening hebt kan je vrij weinig aan doen, maar op zich hoef je er ook niets aan te doen. Laat hem maar lekker lachen. Probeer dat af te sluiten. Als hij op deze manier op een andere mening dan zijn eigen reageert is dat zijn probleem, niet die van jou.
Je ouders zouden daar naar mijn idee best wel wat van mogen zeggen. Kan het mij namelijk niet voorstellen dat ze het gewenst vinden als hij een ander persoon uitlacht omdat diegene een andere mening vormt, maar dat terzijde.
Ik heb ook wel sterk de neiging om op mezelf te gaan, maar financieel is dit helaas nogal lastig. Ook in het contact verbreken kan ik mij heel erg vinden, maar dit moet je alleen maar doen als je dit echt wilt. Het is het niet waard de band/relatie op die manier te beschadigen om ze alleen 'te laten voelen', maar dit weet je zelf ook.
Hopelijk zal je thuissituatie binnenkort (enigszins) verbeteren.
Ik heb precies hetzelfde. Mijn broertje is een “ niet zo leuke” jongen en word erg voorgetrokken. Ik heb ook een oom die als een vriend voor me is en die ook hetzelfde vind. ik ga daarom ook misschien bij hem of me oma wonen want zij willen me denk ik helpen
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
