Hi, ik ben heel erg bang voor mijn vader. 
in t kort mijn verhaal:

ouders in vechtscheiding, mijn vader liet mijn moeder compleet in de steek qua financien (niets ging naar haar toe).

heel veel heftige ruzies bij mijn vader met heel veel en heftige agressie (in taalgebruik)vanaf mijn 6e tot 15e. Hij maakte ons helemaal “zwart” 
Hier heb ik een “trauma” aan over gehouden door hem.

mijn moeder kreeg kanker, , daarnaast verliet haar toenmalige vriend haar. Zij werd depressief en we stonden opnieuw op straat, omdat mijn vader nog steeds niet hielp.

(Mijn moeder genas gelukkig na 3 jaar van de kanker)

ik wilde alle ballen hooghouden en bleef daarom bij mijn vader wat resulteerde in heel veel stress en verdriet. 
op mijn 15e kreeg ik zo een grote ruzie, waarin hij maar bleef schreeuwen (in de auto), en mij niet naar buiten liet (deuren op slot), wat heel erg veel impact op me heeft gehad en daardoor kreeg ik paniekaanvallen.

ik heb toen nog nooit zo diep gezeten en gedachten als ik wil hier niet meer zijn kwamen vaak langs. 
inmiddels is het 2 jaar geleden dat ik bij hem weg ben gegaan en heb ik hem nooit meer gezien. Ik ben er gelukkig zelf wel bovenop gekomen maar echt verwerkt heb ik het niet. Ik ben vooral echt woedend over de manier waarop hij zijn kinderen heeft behandelt.

nu is mijn tante (van vaders kant) onlangs gediagnosticeerd met kanker en hoor ik net dat zij waarschijnlijk binnen 3 of 4 maanden komt te overlijden. Dit zou betekenen dat ik mijn vader weer moet gaan zien en dat is de gedachte waar ik elke dag bang voor ben (dat ik hem tegenkom) en waar ik al jarenlang nachtmerries voor heb. Ik vind het heel heftig dat dat het eerste is waar ik aan denk als ik weet dat mijn tante komt te overlijden. Maar het lukt me niet anders.

help mij, wat moet ik doen? Ik kan het niet verdragen om hem ooit nog te zien..