Hallo,
Ik heb de laatste tijd veel moeite gehad met school. Ik moet gewoon zo veel doen en ik kan geen rust pakken, en elke avond heb ik moeite met slapen tenzij het de volgende dag zaterdag of zondag is. Ik ben deze week maar 1 keer naar school gekomen en de afgelopen week helemaal niet, omdat het dus niet heel goed gaat. Mijn ouders moeten dus gisteren naar een informatieavond en mijn vader begon toen grappen te maken over mij. Hij zei dingen zoals "Ik ga nu vaker naar school dan jij". Natuurlijk heb ik gezegd dat ik dat niet leuk vind en toen zei hij "dat weet ik ook wel" maar waarom zou je dan zoiets in godsnaam tegen je eigen kind zeggen? Ik vroeg het dus aan hem en toen begon hij weer het slachtofferrol te spelen en zei hij iets zoals "Ik moet weer altijd rekening met jou houden en jij mag gewoon tegen ons zeggen wat jij wilt". Hij doet ALTIJD zo als er iets met jou aan de hand is! Ik werd bijna zo boos dat ik hem wel zijn huid kon volschelden. Toen waren mijn ouders vertrokken en heb ik een berichtje naar mijn psychiater verstuurd, maar tijdens het typen moest ik huilen. Mijn broertje en zusje die wilden mij niet helpen en gingen zich alleen maar voor mij verstoppen, terwijl ik er juist altijd voor hun ben. Bij thuiskomst zagen mijn ouders mij en mijn moeder moest dus lachen omdat ik mijn gezicht onder een kussen bedekte. Toen deed mijn vader alsof hij niets heeft gedaan en toen ik hem vertelde dat het zijn schuld is dat ik een uur lang heb zitten huilen vroeg hij alleen maar of iemand honger had. Mijn broertje zeidat hij hoofdpijn van mij kreeg en vroeg boos of ik niet kon stoppen, en mijn zusje ging mij beledigen. Toen moest ik naar de wc en mijn moeder bonsde toen op de deur en riep de hele tijd dat ik eruit moest. Zij zei toen dat ik naar boven moet gaan en dat ik moet stoppen met huilen, maar dat kon ik dus niet. In plaats van mij proberen te afleiden of troosten vertelde zij mij de hele tijd dat ik moest kappen. Toen werd er gezegd dat ik diep moet in- en uitademen maar dat helpt niet. De hele tijd schreeuwde zij naar mij dat ik het gewoon moet doen, maar natuurlijk gaat dat mij niet helpen. Ik heb altijd al wel het gevoel dat zij nooit naar mij luistert en zij zegt dan dat ik juist niet naar haar luister. Toen kreeg zij er ook genoeg van en verliet zij mij.
Ik denk echt dat niemand in mijn familie echt om mij geeft. Blijkbaar is het grappig dat ik mij zo rot voel. Blijkbaar zijn mijn emoties overbodig en ben ik een overlast. Blijkbaar is het om te lachen... soms denk ik dat het allemaal k*t mensen zijn met wie ik leef en dat ik niet zo menselijk of belangrijk ben als dat zij zijn. Ik wilde gisteravond bijna mijzelf wat aandoen of zelfs zm plegen en dan een briefje erbij doen waarop staat "ik hoop dat ik jullie hiermee kan laten lachen en blij kan maken" maar de enige reden waarom ik toch niets heb gedaan is mijn kat. Ik wil haar niets aandoen, zij is de enige die nog een beetje om mij geeft hier thuis. Waarom ben ik hier met mensen die nauwelijks geven om mij? Waarom vinden zij het grappig dat ik mij kl*te voel? Hoe lang moet ik nog zo lijden?
