Ik zit dus op een instelling, en mijn behandeling daar is bijna afgelopen, maar ik zit dus met een dilemma. Thuis gaat het weliswaar steeds beter, en ik zet veel stappen, maar het punt is, dat alleen IK degene ben die stappen maakt, en mijn ouders en zussen niet, en dat levert mij erg veel spanning op. Ik heb dit vertelt aan mijn mentor, en hij opperde om dan te kijken om ergens naar een woongroep te gaan ofzo, en ik zou dat erg graag willen, maar ik ben bang dat mijn ouders daar tegen in gaan. En het is best zwaar om met het gezin 24/7 elkaar op de huid te zitten, en ik heb vertelt dat dat niet werkt, want dan komt er een moment dat ik ontplof. Ik wil ze dan wel nog zien in de weekenden enzo, maar gewoon niet bij ze wonen.
En ik merk dat mijn thuissituatie me erg zwaar valt, en dat is heel erg vervelend, want ik voel me niet echt onderdeel van het gezin, alsof ik word buitengesloten.
Weten jullie hoe ik dit op een goede manier kan vertellen aan mijn ouders?
En hoe ik hiermee om moet gaan?
En andere tips?
-OnlyMe
