Hallo iedereen,
Ik zit dus een beetje met een vraag, want ik ben sinds 27 juli van mijn groep weer terug naar huis gegaan, en ik merk dat mijn (middelste) zus heel erg vervelend/onaardig/bemoei zuchtig/gemeen/disrespectvol/onvolwassen met mij omgaat. Ik heb veel geleerd op de groep, en daar heb ik geleerd om me niet zo te bemoeien met anderen (ik was echt erg) en om dat los te laten, daardoor heb ik minder snel misverstanden en ben ik niet meer degene die de hele tijd ruzie heeft. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen last meer heb van anderen.
Mijn zus P, is een nogal fel en gesloten iemand, als ik een gewone vraag stel zoals: “mag ik de hagelslag na jou?” en als ik dan geen reactie krijg en rustig vraag: “P?” dan krijg ik een snauw terug, alsof ik een misdaad begaan heb door alleen al naar haar te kijken: “RUSTIG, IK BEN GEWOON EVEN BEZIG OKÉ!!!” Dat is zeg maar wat ik dan te horen krijg. Ook altijd als ik een vraag aan mijn vader of moeder stel, dan gaat zij gelijk heel negatieve dingen zeggen, zoals ik was vandaag bij een oorlogs museum, en toen zag ik voor we weggingen bij de uitgang een muntjes apparaat waar je 1 euro en 5 cent in moet gooien, en dan moet je draaien aan de hendel, en dan komt het figuurtje op je 5 centje die je hebt gekozen. Mijn vader betaalde, en ik mocht draaien. Toen we uit het museum waren vroeg ik: “Papa, is dit muntje dan van jou of van mij?” en toen ging mijn zus gelijk zeggen van: “Nou, hij is zeker niet van jou, want anders zou papa nu terug moeten gaan en ook voor mij moeten betalen!” ik schrok helemaal, want het was een oprechte vraag gericht naar mijn váder, niet zus. Ik heb haar toen aangesproken op haar gedrag: “P, ik vind dit niet zo fijn, ik merk de laatste tijd wel vaker dat je als ik een vraag stel die niet bedoeld is naar jou, dat jij dan antwoord geeft, en dat vind ik niet fijn.” en dan gaat zij gelijk haar stem verheffen, alsof ik haar heb aangevallen, en dat maakt het voor mij weer heel moeilijk om op een rustige toon mijn grens aan te geven, omdat ze gewoon dwars door me heen praat, mijn vader probeert het dan een beetje te sussen, maar hij spreekt mijn zus niet aan, en het is nou ook niet alsof ik de rol van ouder op me kan nemen en P een tik op de vingers te geven, dat is simpel weg niet mijn taak! En toen ging P niet meer tegen me praten, en we zaten in de auto, en daar hangt altijd een hele dikke benauwde lucht, en ik kan daar heel slecht tegen en ik vroeg gewoon rustig aan haar “P, wil je even het raampje open doen?” en toen snauwde zij zo: “Nee!!!” en ik kreeg nauwelijks lucht, en uiteindelijk deed mijn moeder het raam open, maar op een heel klein kiertje, waardoor het niet genoeg was, en toen moest ik bijna huilen. Want ik moet me altijd maar rustig houden, en ik moet maar alles doen wat ze van me vragen, en dat is zo moeilijk, want ik ben niet perfect. En ik heb al zo hard aan mezelf gewerkt, maar het is nooit genoeg, en dat is zo verdomde irritant. (Sorry voor mijn taal gebruik, maar dit gaat eigenlijk mijn hele leven al zo, en ik ga er zwaar onder gebukt, en dat is echt kut.)
Wat moet ik nu doen?
Wat kan ik überhaupt nog doen?
-OnlyMe
