Ik weet niet waarom ik weer na een paar maand hier op zit maar ik voelde me gewoon slecht en wou het graag op schrijven.
Ik voel me vaak wel alleen, ook al heb ik mensen om me heen, alsnog voel ik me zo. Nu ben ik ook alleen, alleen in mijn kamer.
Mijn vader zit beneden en ik heb hem net wat dingen gevraagd en hij negeert het volledig, ik heb al vrij weinig contact met mijn familie (want mijn ouders werken vaak en ik ben dan met school bezig) maar het word steeds minder en ik maak me er zorgen om en ik voel me gewoon heel erg genegeerd, alsof ik niet besta. Ik wil gewoon weer terug naar 5 jaar geleden, toen was alles nog goed.
Dus nu zit ik weer in mijn kamer te huilen omdat ik het gewoon haat dat ik mijn vader de hele week al niet had gezien en eindelijk heb ik even een studie dag en dan zit hij op zijn telefoon en luistert hij geen eens.
Ik verveel me zo erg in mijn kamer, elke dag kom ik thuis zeg ik hallo, maar ik krijg nooit van iemand een hallo terug, of een hoe was je dag of een hoe gaat het. Dus dan ga ik maar naar mijn kamer, vaak hebben ze geen eens door dat ik thuis ben gekomen en dat breekt mijn hart zowat.
En nu voel ik me als een aandacht trekker die de hele tijd aandacht wilt. Want waarschijnlijk klink ik er ook als een nu je dit hebt gelezen.
Bedankt voor het lezen,
Veel liefde, Honing <3