• Als je geen zin hebt in een super lang drama verhaal, kan je weer beter weg klikken!•



Hey iedereen,

Ik zit dus met een probleem. Ik heb al maanden lang ruzie met mijn schoonmoeder! Het is echt vreselijk.

Ik ga vanaf het begin beginnen:



Ik heb al 1 jaar en 8 maanden lang een vriend. We zijn super gelukkig met elkaar.

Na 3 maanden een relatie met hem te hebben gehad, ontmoette ik mijn schoonouders. Super eng vond ik, maar achteraf viel het wel mee! Zijn ouders mochten mij en ik mocht hun!

Even later ontmoette ik ook andere familieleden. Het was super leuk en ik werd echt betrokken in de familie, wat voelde dat toch fijn.

Elk weekend ging ik naar hun toe. Ik was in het weekend nooit thuis, maar bij mijn vriend. En het mocht van mijn ouders en van zijn ouders.



••• even tussendoor•••

Ik had niet echt een goede thuissituatie, dus ging ik graag naar mijn vriend toe.

Ik had zelf elke keer ruzie met mijn vader en soms met mijn hele familie. Het was zo erg dat het tot vingers breken aan toe kwam, kapotte ruiten, kapotte spullen waar ik van hield, inmuunsysteem ging er kapot van, super veel stress, neer geslagen te worden, onbegrepen worden en ik had ook veel blauwe plekken. Ook dronk mijn vader veel en blowde hij.

Ook liep het op school niet lekker, ik werd alleen maar gepest en afgestoten door mijn klas.

Dit wist mijn vriend als eerst. Daarna had ik het ook tegen mijn schoonmoeder verteld.



••• terug naar het verhaal•••



Het liep een jaar super goed. Van uitjes naar Duitsland tot chillen op de bank.



Een half jaar geleden zijn mijn ouders gaan scheiden, wat ik als positief ervaar. Mijn moder wilde niet meer verder met mijn vader gaan, want elke keer was het geld op door zijn geblow en het drinken van alcohol. Hij ging het huis uit en dat gaf veel rust en regelmaat in huis. Ook had mijn moeder na een paar maanden een nieuwe vriend waar ik echt super blij mee ben! Hij voelt meer als een vader aan dan dat mijn echte vader dat gevoel uitte.

Ook ben ik uit huis gegaan. Mijn vriend had toen ook een kamer gevonden in een andere stad, voor zijn opleiding. En sinds dien ben ik ook doordeweeks bij hem te vinden.

En elk weekend dat ik bij mijn schoonfamilie kwam, kwam er een soort van afstotend gevoel bij mij binnen.

Het leek ineens dat ik niet meer geaccepteerd werd, terwijl ik nog steeds zoals altijd hetzelfde deed.

Helaas werden die gevoelens alleen maar meer en ik had het al aangegeven bij mijn vriend en hij zei weer dat het niet waar was, maar daardoor verdween dat gevoel niet.

En ineens kreeg ik ook met mijn schoonmoeder ruzie. We kregen ruzie om de kleinste dingen.



Voorbeeld:

Ik zag tijdens het avond eten dat het vlees rood was. Als ik ergens niet van hou is het rood vlees. Dat had ik ook tegen mijn schoonmoeder gezegd, want ze wilde weten wat ik wel en niet lekker vond. Mijn eetlust is dan ook elke keer voorbij als ik zoiets zie, want ik vind dat niet echt smakelijk.

Dus zei ik super shy: Het vlees is nog rood van binnen....

En toen ging mijn schoonmoeder compleet uit haar dak!

Ik wist niet hoe ik moest reageren, dus heb ik maar de hele tijd mijn mond dicht gehouden tijdens het eten.



Hier nog een voorbeeld van een paar maanden later:

Ik kwam de woonkamer binnen. Ik wilde zoals gewoonlijk de deur achter me dicht doen. Mijn schoonmoeder zei: 'nee laat de deur maar open staan, zodat de katten in en uit kunnen lopen. Mijn vriend zei daarna: Nee, doe de deur dicht, anders wordt het hier koud. En dat ging zo over en weer tussen hun 2. Dus uiteindelijk laat ik de deur open en zwaai ik met mijn armen in de lucht met het gebaar dat ik niet weet wat ik moet doen. Het antwoord van mijn schoonmoeder was: ja, wat is er nou aan de hand?!?!!!?!?!!? Ik vraag toch om een klein dingetje. Ik had er gelijk geen zin meer in om met hun nog te chillen in de woonkamer. Ik zei: ik heb hier dus echt geen zin in en liep verward weg, ik ging naar mijn vriend's kamer die boven is.



De laatste/recentste voorbeeld:

Ik had even een uurtje of 2 rust nodig. Elke keer kwam mijn vriend naar boven (want ik zat in zijn kamer) en hij vroeg of dat hij wat voor me kon doen/betekenen. Ik zei elke keer: nee, ik ben even huiswerk aan het maken, kan je me met rust laten? Dit zei ik, omdat hij anders dan elke keer naar boven kwam en mij lastig viel.

Elke keer kwam hij terug, zeker wel om het kwartier. Ik kreeg hierdoor niet mijn rust die ik even wilde. Dus was ik chagrijnig.

Toen riep mijn schoonmoeder mij naar beneden om te komen eten, en ik kwam 5 minuten later omdat ik even de video die ik aan het bekijken was even wilde uitkijken.

Ik kwam al beneden al een beetje geërgerd door mijn vriend die om het kwartier naar boven kwam. Toen zei mijn schoonmoeder iets in de strekking van : waarom ben je zo laat aan tafel? En ik was zo van: ik was een video aan het bekijken en ik wilde die even af kijken. En toen was ze al weer boos op me, waardoor ik ook weer boos werd.

Ook aten we vieze dingen. Dus ik had ook geen honger. Ze zei tegen me: als je boos bent, kan je ook weer naar boven gaan. Maar ik was blijven zitten, omdat dat dan nog wel zo netjes is. En toen bood mijn vriend nog lasagne aan, maar ik vind lasagne die al een dag oud is niet meer lekker, en ik was al geërgerd, dus ik zei boos: nee, gadver. Ik weet dat ik dat niet had moeten zeggen, maar mijn vriend had mijn humeur al verpest en ook mijn schoonmoeder was lekker tegen me bezig.

Een week later zei mijn schoonmoeder tegen mij dat ik een negatieve sfeer tijdens het avond eten neerzette, en dat ze het liefst mij in het gezicht had geslagen!



Elke keer als we het proberen op te lossen, vraagt ze om voorbeelden, en dan geef ik bijvoorbeeld deze voorbeelden, maar elke keer keurt ze die af of zegt ze dat ik het niet letterlijk moet nemen. Maar als ik tegen haar zeg dat ze alles niet zo letterlijk moet nemen, wordt ze weer boos!



Nu is het dus helemaal uit de had gelopen en werken haar oplossingen niet meer. Ze zegt elke keer dat ik gemeen ben en dat ik lieg. Ze beschuldigd mij als een getraumatiseerd meisje door mijn opvoeden, maar dat is helemaal niet zo. Ik kreeg veel vrijheid van mijn moeder en ik ben haar echt dankbaar dat ze dat heeft gedaan, want ik ben namelijk nu zo geworden en ik ben echt blij met wie ik ben. Dus daar kwetst mijn schoonmoeder mij ook heel erg mee, waardoor ik het gevoel weer krijg dat ik niet geaccepteerd wordt en dat ontkent zij dan weer.

En ik geef elke keer een oplossing aan. Maar elke keer wijst ze die af en wilt ze haar methode proberen, maar die mislukken altijd, omdat ze alleen rekening met haarzelf houd.

Ik heb soms wel eens dat ik boos kan worden als je iets kleins of gemeens tegen me zegt. Ik heb samen met mijn moeder daarvoor een methode voor, al heel mijn leven lang. Elke keer als ik boos was, ging ik een rondje lopen rond het huis (buiten) en daarna kwam ik terug en konden we een normaal gesprek voeren.

Maar mijn schoonmoeder wilt gelijk praten en dat kan ik gewoon niet. Ik moet mijn energie dan uiten wat ik heb! Dat kan van slaan zijn tot iets kapot gooien. Ik heb dan totaal geen controle over me en ik wil dat juist vermijden! Maar mijn schoonmoeder is het daar helemaal niet over eens.

Ik had de ideale oplossing:

• Elke keer als we ruzie hebben, moet ik een rondje lopen voordat we gaan praten.

• Ik geef dan ook elke keer netjes aan dat ik een rondje wil lopen.



Ik had ook mijn gehele schoonfamilie geblokkeerd op facebook. We waren niet eens vrienden op facebook, dus wat zal het uitmaken, dacht ik? En de volgende dag vroeg mijn vriend:

Heb je mijn familie geblokkeerd op facebook? En ik zei eerlijk: ja, want niemand mag mij.

Blijkbaar hielden ze mij soort van in de gaten? Kinda creepy.

Ik heb ze wel weer na een paar dagen gedeblokkeerd, want ik wild het eigenlijk gewoon oplossen en het niet slechter op maken.

Ook wilde mijn schoonmoeder een gesprek met mijn moeder en haar nieuwe vriend (ik noem hun even gewoon mijn ouders, want dat zijn ze ook)

En we gingen naar mijn (stief)vaders huis, want dat zou een neutrale plek zijn. Om 14.00 hadden we met z'n alle daar een afspraak.

Mijn schoonmoeder vroeg alles wat ik haar had uitgelegd, want ze geloofde mij niet.

En mijn ouders zeiden precies hetzelfde als wat ik altijd al tegen haar zei. En dat vond ze niet leuk! Want ze had natuurlijk heel wat anders verwacht.

Dat gesprek heeft uiteindelijk weer niks opgelost, omdat ze het weer niet eens was met mijn idee.



En nu ben ik niet meer welkom in mijn vriend's familie. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik probeer zo hard mijn best, maar niemand ziet dat, terwijl ik het keihard uitschreeuw!

Ik voel me ontzichtbaar.



Ook wilt mijn schoonmoeder niet meer dat ik doordeweeks bij mijn vriend ben. Maar anders zien we elkaar nooit meer en ik vind het zo gezellig met hem.

Ik wil gewoon terug naar vroeger gaan toen alles nog goed ging.



Ook staat mijn vriend aan zijn families kant. En dat snap ik. Maar volgens mij beseft hij niet wat wij (hij en ik) allemaal meegemaakt hebben. Ik hoop dat hij eens een keertje naar mijn verhaal zal luisteren.



Wat moet ik nu toch doen?



xoxox

Miss W