Heyhey,
Misschien heb je eerdere topics van mij gelezen, en dan verwacht je dit absoluut niet, maar ik vind het echt super leuk om te schrijven over lekker lugubere, gekke, grappige dingen, waarbij vaak voorwerpen uit het dagelijks leven tot leven komen. Dit is 1 van de verhalen die ik heb geschreven, is er iemand die het leuk vind om dit te lezen?
Het meisje en de kam
Op een hele sombere dag werd een kam weer tot leven gebracht. Ik zal uitleggen wat er was gebeurd. Lang geleden was deze kam het leukste speeltje van een klein meisje. Ze kamde haar haar zo vaak per dag, dat al haar kammen na een week kapot waren. Maar deze niet! Deze had ze al een heel jaar. Ze was lekker bezig en ze had veel plezier. Op een dag was ze zoals gewoonlijk haar haren weer aan het borstelen, toen ze begon te dansen en zingen in de keuken. Ze danste en danste en toen stootte ze per ongeluk het zoutpakje om in de keuken. Ze schrok heel erg, en haar moeder ook. Ze kwam de slaapkamer uitgestormd en zag al het zout op de grond liggen. Ze begon heel hard te schreeuwen en het meisje begon te huilen. De moeder zag haar kam en besloot dat het maar eens op moest houden met het borstelen. Ze borstelde zo veel, dat haar haar er dood van ging. Het was dus ook niet goed voor haar haar. Dus ze besloot de kam af te pakken en hem weg te gooien. Ze pakte de kam vast, en liep richting de keuken om hem in de prullenbak te gooien. Maar toen ze onderweg daarna toe was, ging de telefoon. En van de schrik liet ze de kam vallen en rende naar de telefoon. Het meisje pakte de kam weer op, en deed het in de zak van haar jurkje. Moeder was zo druk in gesprek dat ze het niet merkte. Het meisje ging naar haar kamer en ging tekenen. Het viel moeder niet op dat de kam weg was. Dus het meisje had haar eigen kam weer, maar ze borstelde niet meer. Want als haar moeder ineens zou binnenkomen, zou ze de kam zien en dan zou ‘ie wel écht weggegooid worden. Dus ze liet hem maar in haar zak zitten. En toen vergat ze hem… ’s avond trok ze haar jurk uit en gooide hem in de wasmachine omdat ze rode saus het geknoeid. Ze deed hem in de was, niet wetende dat de kam nog in haar jurkje zat. De kam stond dus een groot avontuur te wachten…
10 jaar later
Het meisje woonde nu alleen. Ze had de wasmachine van haar ouders gekregen, die hadden er toch twee. Dus de wasmachine waar ze 10 jaar geleden zonder enig besef haar jurkje, met de kam in had gegooid. Haar wasmachine deed moeilijk, dus ging ze maar eens kijken. Wat was er aan de hand? Ze haalde haar hele wasmachine uit elkaar, alles lag verspreid door haar huisje en als je naar de wasmachine zou kijken zou je écht niet zeggen dat het een wasmachine zou zijn… Nadat ze alles uit elkaar had gehaald zag ze het probleem nog steeds niet. Ze kroop half in het gat van de ik-zou-niet-zeggen-dat-dit-een-wasmachine-is-wasmachine en ze zag iets roze, geks, langwerpigs iets. Ze probeerde het te pakken en kroop nog verder in de ik-zou-niet-zeggen-dat-dit-een-wasmachine-is-wasmachine. Ze zat er nu bijna helemaal in de (ja ik ga het niet nog een keer schrijven), en ze had het te pakken. Ze probeerde terug te gaan, maar ze zat vast. Ze zat zo’n beetje helemaal in de machine, en probeerde eruit te komen. maar dat was tevergeefs moeite. Ze kon geen centimeter meer bewegen, ze zat echt muurvast. Ze wilde al bijna iemand roepen toen ze bedacht dat ze alleen woonde. Ze moest het dus zelf uitzoeken, dat hoorde ook maar bij zelf wonen toch? als je vast komt te zitten in een ik-zou-niet-zeggen-dat-dit-een-wasmachine-is-wasmachine moet je jezelf ook kunnen redden. Maar. Ze zit dus vast. En wat ging ze doen? Wachten. Ze wachtte maar gewoon, en wachtte nog een tijdje, en nog een tijdje, en toen nog maar een tijdje, en toen eindelijk kwam ze erachter dat wachten misschien niet het beste idee was, want ze moet naar de wc en had verschrikkelijke honger. Ze probeerde haar telefoon te pakken, maar omdat haar handen ook helemaal in de wasmachine zaten kon ze daar ook niks mee. En toen bedacht ze zich dat als ze dat langwerpige, vel roze ding losliet, dat ze er misschien wel bij kon. Ze het gaan en ja hoor ze floepte er meteen uit. Ze besloot om even te bedenken wat ze ging doen en ging eerst even de dingen doen die ze moest doen, en ging daarna maar voor ongeveer 30 minuten voor de ik-zou-niet-zeggen-dat-dit-een-wasmachine-is-wasmachine staan om te bedenken wat ze ging doen. Ze stond en ze stond en ze stond en ze stond nog wat langer, en toen wist ze het. Ze ging de wasmachine aanzetten, en dan zou hij er wel uitkomen. Toch…? Ze stak de stekker in het stopcontact en zette de uit elkaar gehaalde wasmachine aan. niemand weet waarom ze dit dacht, ze kon het niet navertellen. Nee grapje. De wasmachine ging aan en begon langzaam te draaien. Het maakte ongelofelijk veel lawaai, maar dat maakte haar niet uit, ze zou haar dingetje te pakken krijgen. Ze moest en zou dat ding krijgen! De wasmachine was nu al een hele tijd aan het draaien en de oren van die meisje konden het bijna niet meer aan. ze had het bijna opgegeven, tot opeens het roze gevaarte uit de wasmachine schoot, recht in haar gezicht. Ze gilde het uit van de pijn en greep naar haar gezicht. Nadat ze was bijgekomen van de vreselijke pijn die ze had moeten doorstaan, ging ze kijken wat er nou eigenlijk in haar gezicht was geschoten. Het roze ding lag in de andere kant van haar kamer, en ze liep ernaartoe. Het was letterlijk een langwerpig ding, je kon er echt niks uit maken. Het was lang, roze, en er zaten aan een kant kleine uitsteekseltjes en 3 wat langere uitsteeksels. Ze dacht zo hard ze kon, maar kon niet bevatten wat het kon zijn. En ineens, uit het niets, wist ze het weer. Ze had 15 jaar geleden dagenlang gehuild omdat ze haar kam niet meer kon vinden, en hier was ie dan. Helemaal kapot, stoffig maar vooral nog heel erg roze. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen, want ja dit was geen kam meer. ze besloot hem maar gewoon weg te gooien, en heeft dus uit eindelijk, na 15 jaar, toch nog naar haar moeder geluisterd die zei: ‘gooi hem nu weg, anders gooi ik hem persoonlijk weg’.
