Heeyy
Jaaa een "succesverhaal" deze keer! Ik zal even snel vertellen wat er aan vooraf ging, want waarschijnlijk hebben de meesten dat niet gevolgd:
Ik heb ADD, waardoor ik o.a. heel snel last heb van teveel prikkels. Ik word dan extreem moe, kan me niet meer concentreren, krijg hoofdpijn, mijn hele lichaam wordt gespannen waardoor ik last krijg van mijn nek/rug en de hoofdpijn nog meer vermeerdert. Niet heel prettig dus. Ik heb daar eigenlijk altijd al last van gehad, maar aangezien het op de basisschool altijd best rustig was, merkten we het niet op. In de 1e kreeg ik een enorm drukke klas en kreeg ik er dus ook meer last van. We hadden toen alleen geen idee wat het was. We zijn meerdere keren naar de huisarts geweest. Vragenlijsten invullen, lichamelijk onderzoek en meerdere keren bloedprikken, maar er kwam niets uit. Aan het eind van de 1e kwam de huisarts er opeens op dat het prikkels zouden kunnen zijn, maar daar hebben we niets meer mee gedaan.
Na de zomervakantie ging het verhaal verder. Ik kreeg er steeds meer last van. Op een gegeven moment was het gewoon echt teveel. Mijn moeder heeft een mailtje gestuurd naar mijn mentor. Zij heeft meteen ingegrepen. De volgende dag heeft ze met mijn moeder gebeld en met mij gepraat. Ik heb toen toestemming gekregen de klas uit te lopen als het teveel wordt.
Oké hier komt dus het "succesverhaal":
Een aantal dagen geleden besloten mijn moeder en ik een mail naar mijn mentor te sturen met hoe dankbaar we zijn met wat zij voor me geregeld heeft. We kregen een hartelijke mail terug. Dit citeer ik uit de mail:
"De grootste bewondering betreft haarzelf, een erg verantwoordelijke en intelligente meid die doorzet!" Nouja, ze was dus erg enthousiast over mij. Vandaag riep ze me uit de klas om dat ook nog eens tegenover mij persoonlijk te benadrukken. Dan nog iets anders: vandaag, het uur voordat ze me uit de klas riep, is ze echt enorm boos geworden over hoe wij als klas tegen een stagiaire deden. En geloof me, zij wordt echt nooit boos, dit is echt heel zeldzaam bij haar. Maarja, ze had dat verhaal alleen van die stagiare gehoord, en geloofde die ook echt op haar woord, maar wilde het verhaal toch ook graag van een leerling horen. Dus, toen zij mij uit de klas riep, vroeg ze ook daarnaar, hoe de les verliep enzo. Blijkbaar vertrouwt ze mij wel, dat ik het niet voor de klas ga zitten opnemen en liegen over de situatie. Bovendien vertelde ze ook dingen die zij tegen die stagiaire had gezegd, tips om met onze klas om te gaan (we hebben echt een extreem drukke en brutale klas) en vroeg hoe dat ging in de les, of ze dat ook deed en hoe daar door de klas op gereageerd werd, maar dat mocht ik echt niet doorvertellen aan mijn klasgenoten. Ik vind dit serieus zo leuk! Ik wil dat mensen mij kunnen vertrouwen en weten dat ik het echt niet verder vertel, en ik ben zo blij dat dat bij haar zo is. Gewoon leuk dat ze me "bewondert" en me een "verantwoordelijke en intelligente meid die doorzet" vindt, en dan ook nog eens dingen vertelt die anderen niet mogen weten en er op vertrouwt dat ik geen gebruik maak van de situatie om dingen over die betreffende les te vertellen die niet waar zijn, waardoor ik mijn klasgenoten zou proberen te beschermen. Zouden jullie dat ook leuk vinden, of ligt dat echt aan mij? Greetzzz Daniëlle
