Lief dagboek, 

Ik keek mijn vorige dagboek stuk na.

Ik dacht nog eens goed na.

Bij elk stukje dacht ik na alsof het een wiskunde toets was.

Ik dacht zolang na en toen dacht ik na over mijn laatste zin

"Maar voorlopig ben ik onzichtbaar tussen alle jongens in mijn klas" 

zo voel ik me de laatste tijd ook wel een beetje. 

Onzichtbaar.

Ik heb er nooit zo over na gedacht.

Maar het is soms best fijn.

Als niet op mij let.

Is dat raar, dagboek? 

Als ik er graag bij wil horen 

Maar ook onzichtbaar wil zijn? 

Het is ook nooit goed met mij.

Altijd als ik in gesprek ben en niet weet wat ik moet zeggen dan denk ik in mij "Karol, serieus. Zeg iets. Iets leuks. Iets waar ze van verbaasd staan. Zeg een onvoorstelbaar iets. Zeg nou wat. Karol, Zeg gewoon maar iets. Karol, dit duurt te lang. Zeg dan maar gewoon ja of nee. KAROL!!!!!!!"

Ik vind het in mijn dagboek niet moeilijk te bespreken want hier ben ik eerlijk over mezelf. 

Maar als ik eerlijk ben tegen anderen schaam ik me.

Bovendien moet wat ik zeg ook prefect zijn.

En ik moet ook niet hopeloos lijken.

Alsof er niemand met mij wil omgaan.

Al is dat vaak de waarheid. 

Ik denk dat de reden dat ik geen vrienden op school heb omdat ik gebrek heb aan zelfvertrouwen.

Ja, dat is de reden dus.