Gelukkig... adem ik uit, met mijn hart in me keel en lijkwit probeer ik mijn moeder gerust te stellen.
Dat ging net goed, ondertussen rijden we verder naar een plek waar ik een nieuw begin kan maken.
We zien mensen op straat lopen, kinderen die spelen, als kind nog zonder zorgen, ik droom een beetje verder...
Totdat ik een jongen zie, hij zit voor de deur van een oud huis, wat zou daar aan de hand zijn? ik stap uit blijkbaar is ons nieuwe huis aan de overkant.
Ik staar naar de jongen totdat hij naar mij kijkt en probeer ik maar zo gauw mogelijk weg te kijken...

Bang en gespannen zit ik aan de eet tafel mn avond eten te vernagelen, hopend dat mn moeder niets door krijgt. "En wat vind je van die jongen Mike?"vroeg mn moeder plots, meteen kijk ik geschrokken op. Ühm-ja.. hij is wel oke denk ik." antwoord ik maar om het niet op te laten vallen, Na het eten kijk ik nog wat tv en ga dan uit eindelijk naar boven om me klaar te maken. Terweil ik mn pyjamma al aan heb en mn tanden poets hoor ik een knal van beneden. Van schrik laat ik mn tandenborstel op de grond vallen en loop voorzichtig naar beneden. Langzaam doe ik de tussen deur open en tref....

Ik ben echt doodsbang dus loop voorzichtig achteruit. Maar dan zegt iets in mij dat ik niet weg mag gaan, ik heb mijn vader toen al in de steek gelaten, nu niet mijn moeder ook nog. Dus ik ga opeens rechtop staan en kijk de man indringend aan. "Waarom doe je dit?" "Mond dicht of ik schiet!" Het was een mannensten dus ik ging ervanuit dat onder het masker een mannengezicht zat. "Nee, ik weet dat jij ook niet pijn wilt doen. Je doet dit omdat je zogenaamd iets goed wilt maken of je moet dit van iemand anders doen." Wow ik was gewoon zelf overdonderd van mijn moed. "Ik zei MOND DICHT OF IK SCHIET!" Eigenlijk kon het me vrij weinig schelen want zonder ouders kon ik toch weinig beginnen dus ik hield vol. Want deze manier had ik ook wel eens op tv gezien. Probeer de dader te raken met woorden en te overdonderen met je moed. "Nee ik hou mijn mond niet. Wat brengt jou hier? Hebben wij iets verkeerds gedaan? Of is dit gewoon voor je eigen gevoel?" "HOU JE BEK!" schreeuwt hij. En hij rent uit ons huis.

'Ja klopt, ik trof het net hier precies hetzelfde aan als nu. Behalve dan dat het meisje net nog op haar benen stond en bij bewustzijn was.' Een ongeduldige stem, de stem van Mike. Op de een of andere manier lig ik op de grond, mijn hoofd een stuk hoger dan de rest van mijn lichaam. Niet echt comfortabel. Ik hou mijn ogen dicht. Blijf doen alsof je buiten bewustzijn bent, zeg ik tegen mijzelf. Mike, die waarschijnlijk aan het bellen is zucht geergerd. 'Kom dan zelf kijken! Het gaat hier om een moord! HALLO?! HOOR JE MIJ? Een moord ja. M-O-O-R-D. Heb je het door? Weet je wat dat woor betekent? Mijn hoofd ligt op de onderste trede van een trap merk ik nu. Ik verplaats hem een beetje, om de pijn in mijn nek te ontlasten. Tevergeefs.

Dit was het mooiste moment in mijn leven tot nu toe, maar zo had ik mij nog nooit gevoeld: verbaas, verdrietig maar ook weer heel blij. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Na de zoen lachte we een beetje ik vergat even wat er was gebeurd met mijn moeder. Even was ik op een andere wereld. Toen hoorde ik sirenes van politie. Alles wat was gebeurd kwam weer naar boven en in een keer barste ik in tranen uit. Mike ving me op want ik zakte weer door mijn benen. Ook was er een ambulance ik liep naar de ambulance en in een keer zag ik mijn moeder voor mij en mijn vader. Ik bedachte me wat ik nu moest doen ik wou wel graag bij Mike wonen, maar zorg ik dan niet voor teveel overlast?...