Hoi allemaal,
Ik heb dit ergens anders op het forum gezien en ik vind het heel leuk. Het is dat iedereen steeds een stukje van een verhaal opschrijft en dat de ander dan ermee verder gaat. Je mag niet een heel lang stukje doen. Oke ik hoop dat jullie meedoen?!
Melanie is meteen wakker als de wekker gaat, want vandaag gaat het gebeuren! Alles in huis is ingepakt in dozen en aan het eind van de ochtend zal ze samen met haar moeder ergens anders naartoe gaan. Weg uit deze nare omgeving, in deze omgeving heeft ze zoveel meegemaakt! Samen met haar moeder gaat ze in een kleinvrijstaand hhuisje wonen in het oosten van Nederland.
Bladzijde 1 / 1
"Kom Melanie we gaan!"
Nerveus, verdrietig maar toch ook heel blij nam ik afscheid van iedereen. Was papa hier maar bij dacht ik in mezelf, maar hij was neergeschoten bij een bank overval. Langzaam rolde er een traan over mijn wang, vrolijk blijven! Dacht ik bij mezelf. Ik weet wat mij altijd kan opvrolijken! Vervolgens pakte ik mijn mobiel en headset en luisterde naar wat muziek van Linkin Park. Maar toen zag ik ineens een spookrijder razend snel op ons afkomen. "MAMA!"
Nerveus, verdrietig maar toch ook heel blij nam ik afscheid van iedereen. Was papa hier maar bij dacht ik in mezelf, maar hij was neergeschoten bij een bank overval. Langzaam rolde er een traan over mijn wang, vrolijk blijven! Dacht ik bij mezelf. Ik weet wat mij altijd kan opvrolijken! Vervolgens pakte ik mijn mobiel en headset en luisterde naar wat muziek van Linkin Park. Maar toen zag ik ineens een spookrijder razend snel op ons afkomen. "MAMA!"
Gelukkig... adem ik uit, met mijn hart in me keel en lijkwit probeer ik mijn moeder gerust te stellen.
Dat ging net goed, ondertussen rijden we verder naar een plek waar ik een nieuw begin kan maken.
We zien mensen op straat lopen, kinderen die spelen, als kind nog zonder zorgen, ik droom een beetje verder...
Totdat ik een jongen zie, hij zit voor de deur van een oud huis, wat zou daar aan de hand zijn? ik stap uit blijkbaar is ons nieuwe huis aan de overkant.
Ik staar naar de jongen totdat hij naar mij kijkt en probeer ik maar zo gauw mogelijk weg te kijken...
Dat ging net goed, ondertussen rijden we verder naar een plek waar ik een nieuw begin kan maken.
We zien mensen op straat lopen, kinderen die spelen, als kind nog zonder zorgen, ik droom een beetje verder...
Totdat ik een jongen zie, hij zit voor de deur van een oud huis, wat zou daar aan de hand zijn? ik stap uit blijkbaar is ons nieuwe huis aan de overkant.
Ik staar naar de jongen totdat hij naar mij kijkt en probeer ik maar zo gauw mogelijk weg te kijken...
De jongen loopt naar ons huis toe. "Hallo jij bent zeker nieuw hier?" Ik antwoord een beetje verlegen "Eeh ja." Hij vraagt of we hulp konden gebruiken met het uitruimen van de spullen. Waarop mijn moeder antwoorde: "Ja natuurlijk! Hulp kunnen we goed gebruiken." Al binnen twee uur stonden al onze spullen binnen in ons 'nieuwe' huis. De jongen was ongeveer even oud als ik, 15 jaar. Mooie blonde haren, blauwe ogen en hij was ook heel aardig. De jongen -die trouwens Mike heette- had door dat ik hem verliefd aankeek en zei met een lachend stemmetje: "Je hoeft me niet verliefd aan te kijken hoor, ik heb al iemand." Toen liet hij een foto zien van diegene. Het was een jongen. Ik als streng christelijk opgevoed kind stond hier wel even van te kijken. Wat zou mijn moeder zeggen als ze hoort dat ik met hem omga? …
Bang en gespannen zit ik aan de eet tafel mn avond eten te vernagelen, hopend dat mn moeder niets door krijgt. "En wat vind je van die jongen Mike?"vroeg mn moeder plots, meteen kijk ik geschrokken op. Ühm-ja.. hij is wel oke denk ik." antwoord ik maar om het niet op te laten vallen, Na het eten kijk ik nog wat tv en ga dan uit eindelijk naar boven om me klaar te maken. Terweil ik mn pyjamma al aan heb en mn tanden poets hoor ik een knal van beneden. Van schrik laat ik mn tandenborstel op de grond vallen en loop voorzichtig naar beneden. Langzaam doe ik de tussen deur open en tref....
mijn moeder. Ze is lijkbleek en kijkt mij met bloeddoorlopen ogen aan. Haar armen had ze over haar buik geslagen. ´Mam, wat was die knal?' vroeg ik bezorgt en wilde naar haar toelopen. 'Melanie nee. Blijf sta...!' schreeuwde ze, maar toen hoorde ik nog een knal. Mijn moeder kromp in elkaar en gaf een kreet van pijn. Op haar shirt ontstonden bloedvlekken. Ze probeerde zich overeind te houden en keek mij aan. Bloed droop uit haar mond. 'Ren!' is het enige wat ze kan zeggen voordat ze hard opzij geschopt word. Ik schrik en kijk op. Een man keek mij aan. Tenminste dat dacht ik. Hij had een clownsmasker op. 'Ga...' kreunt mijn moeder en kotst bloed uit. Ik was in shock en kon me niet bewegen. Die man had zojuist mijn moeder twee keer neergeschoten en nu kwam hij duidelijk op mij af. Wat moet ik doen?!
Ik ben echt doodsbang dus loop voorzichtig achteruit. Maar dan zegt iets in mij dat ik niet weg mag gaan, ik heb mijn vader toen al in de steek gelaten, nu niet mijn moeder ook nog. Dus ik ga opeens rechtop staan en kijk de man indringend aan. "Waarom doe je dit?" "Mond dicht of ik schiet!" Het was een mannensten dus ik ging ervanuit dat onder het masker een mannengezicht zat. "Nee, ik weet dat jij ook niet pijn wilt doen. Je doet dit omdat je zogenaamd iets goed wilt maken of je moet dit van iemand anders doen." Wow ik was gewoon zelf overdonderd van mijn moed. "Ik zei MOND DICHT OF IK SCHIET!" Eigenlijk kon het me vrij weinig schelen want zonder ouders kon ik toch weinig beginnen dus ik hield vol. Want deze manier had ik ook wel eens op tv gezien. Probeer de dader te raken met woorden en te overdonderen met je moed. "Nee ik hou mijn mond niet. Wat brengt jou hier? Hebben wij iets verkeerds gedaan? Of is dit gewoon voor je eigen gevoel?" "HOU JE BEK!" schreeuwt hij. En hij rent uit ons huis.
ik ren naar mijn moeder, ze licht levenloos op de grond. ik sta op om naar de telefoon te lopen, mijn ogen vullen zich met tranen. ik kijk om mij heen waar is dat ding ?! in een doos maar welke?! ik ren naar boven voor mijn eigen telefoon. maar ik mis een trede en val 9 tredes naar beneden ik probeer met al mijn kracht naar boven te klimmen opeens hoor ik snelle voet stappen achter me. ik durf niet achterom te kijken straks is het die man met dat clownsmasker nog o mij neer te schieten ik voel een warme hand op mijn rug ik kijk om en zie mike achter me staan.ik grijp naar zijn middel om niet om te vallen. hij kijkt vebaast naar mijn bebloede handen. ik zeg heel zacht:bel "de politie`.en opeens komt er een grote zwarte waas voor mijn ogen en voel ik mijn hooft op de harde grond vallen........
'Ja klopt, ik trof het net hier precies hetzelfde aan als nu. Behalve dan dat het meisje net nog op haar benen stond en bij bewustzijn was.' Een ongeduldige stem, de stem van Mike. Op de een of andere manier lig ik op de grond, mijn hoofd een stuk hoger dan de rest van mijn lichaam. Niet echt comfortabel. Ik hou mijn ogen dicht. Blijf doen alsof je buiten bewustzijn bent, zeg ik tegen mijzelf. Mike, die waarschijnlijk aan het bellen is zucht geergerd. 'Kom dan zelf kijken! Het gaat hier om een moord! HALLO?! HOOR JE MIJ? Een moord ja. M-O-O-R-D. Heb je het door? Weet je wat dat woor betekent? Mijn hoofd ligt op de onderste trede van een trap merk ik nu. Ik verplaats hem een beetje, om de pijn in mijn nek te ontlasten. Tevergeefs.
Een kreun verlaat m'n mond door de pijn, waarom zijn trappen zo hard? "Melanie je bent wakker!" zegt Mike verschrikt. ow wauw dat klonk antochast. Hij helpt me opstaan en onderstuent me voor het geval ik weer door mn benen zak, Alles komt weer met een flits terug. hoe mn moeder dood op de grond licht en hpe die man me onder schot houd. Tranen stromen over mn wangen. "ik ban m'n m-moeder kwijt" fluister ik meer tegen mezelf dan tegen Mike. Hij trekt me in een knuffel en vrijft over mn rug, "hey het komt goed anders kom je bij mij wonen? Don't worry" stelt hij me gerust. Opeens voel ik een kus op mn wang. "m-maar je hebt al iemand" stotter ik. Hij glimlacht even en zucht. "nee dat was mn broer ik laat hem wel vaker zien omdat al die meiden me anders lastig vallen..." zegt hij en bloost een beetje "Maar jij bent anders... i-ik vind je leuk Melanie..." enn dan plant hij zijn lippen op de mijne....
Dit was het mooiste moment in mijn leven tot nu toe, maar zo had ik mij nog nooit gevoeld: verbaas, verdrietig maar ook weer heel blij. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Na de zoen lachte we een beetje ik vergat even wat er was gebeurd met mijn moeder. Even was ik op een andere wereld. Toen hoorde ik sirenes van politie. Alles wat was gebeurd kwam weer naar boven en in een keer barste ik in tranen uit. Mike ving me op want ik zakte weer door mijn benen. Ook was er een ambulance ik liep naar de ambulance en in een keer zag ik mijn moeder voor mij en mijn vader. Ik bedachte me wat ik nu moest doen ik wou wel graag bij Mike wonen, maar zorg ik dan niet voor teveel overlast?...
Het is nu een week na het hele voorval met de man met het masker. Mijn moeder is er nogtsteeds heftig aan toe maar ze heeft het ter nauwer nood overleeft. Ik ben tijdelijk bij Mike ingetrokken en slaap op de kamer naast hem. Naast de kamer van Mike zit nog een kamer, de kamer van Emiel, de broer van Mike. Dit is de jongen waar Mike een foto van liet zien toen ik net hier kwam wonen. Emiel lijkt totaal niet op Mike, hij heeft donkerbruine krullen en bruine ogen. Op een avond lig ik samen met Mike film te kijken op zijn bed...
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
