Hallo allemaal,
Het topic van
Ik wil namelijk ook een boek schrijven en dit heb ik al:
Pov Timo
Het is weer een ‘normale’ schooldag voor mij. Het begint met dat mijn kluisje weer eens onder geklad met allerlei scheldwoorden en tekeningen. Ik open mijn kluisje stop de spullen die ik niet nodig heb erin en doe ‘m weer dicht. Voor ik het weet slaat mijn hoofd hard tegen de metalen kluisjes aan. Het is eigenlijk wel grappig, want door van allerlei dingen die in mijn leven zijn gebeurd en nog aan het gebeuren zijn moest ik leren om geen pijn meer te voelen (hier later in het verhaal meer over). Dus dat betekend dat het me helemaal niks kan boeien dat ze me tegen de kluisjes aan duwen, maar dat weet niemand en dat moet zo blijven. Ik zeg maar gespeeld: “Auw!” Achter me hoor ik gelach. “Klootzakken” mompel ik zacht alsof ik boos ben en loop weg. Alleen ga ik in de aula zitten, want ja ik heb nou eenmaal geen vrienden. En ja hoor, daar komt het eerste schrift al aanvliegen. Ik doe net alsof ik het probeer te ontwijken en dat het mislukt. Ik had het makkelijk kunnen vangen en terug kunnen gooien, maar mijn leven is als een soort acteerspel, want ik mag mijn krachten aan niemand bekend maken. Als iemand er achter komt dan ben ik zo goed als dood. Maar weer terug naar het schrift. Het komt tegen me aan en weer voel ik helemaal niks. Maar om te verbergen dat ik niks voel, doe ik maar net alsof ik weer pijn heb. Tringgg, de bel gaat. Tijd voor een lesje Duits, één van de enige lessen waar ik niet met één die pestkoppen zit. Duits gaat me wel gemakkelijk af, dus dit is eigenlijk een toples. Die helaas ook al zo weer voorbij is. Nu hebben we een lesje wiskunde. Mijn beste vak, al moet ik het zelf zeggen. Vandaag is er een nieuwe leerling bij en damn wat is hij mooi. Zijn blauwe ogen zijn als de oceaan en zijn blonde haar is om op te vreten. Er is alleen maar plek naast mij, want niemand wil naast mij zitten. Dus hij komt naast me zitten. Jezus Christus wat is hij knap! “Hallo, ik ben Thomas, hoe heet jij?” vraagt hij. “Ik heet Timo, leuk je te ontmoeten.” kan ik er nog net uit persen. Dus kijk ik naar snel naar het bord, want anders ga ik deze les niet veilig overleven. We zijn halverwege de les en opeens vraagt de docent: “Timo, wat is deze formule maar dan zonder haakjes geschreven”. Dit is een nieuw hoofdstuk en bijna niemand snapt er iets van. En wat doet die stomme kut docent? Die vraagt het aan mij. Eigenlijk ben ik een rekengenie, maar dat weet niemand ook de docent niet. “Uhm… dat is, Y is min iks tot de derde min achtenzestig iks kwadraat plus twaalf iks min achtenzeventig (Y=-x³-68x²+12x-78).” antwoord ik vol zelfverzekerdheid, omdat de mooiste jongen van de hele wereld naast mij zit. Misschien gaf ik ook wel iets te snel antwoord, omdat ik anders nooit echt een antwoord. Maar ik kon het gewoon niet laten, want ik ben nou eenmaal een rekengenie en om dan: ‘Dat weet ik niet’ te zeggen vond ik gewoon een beetje te ver gaan met de mooiste jongen van de wereld naast me. Dus de hele klas inclusief docent staan me met open monden aan te staren. “Dat uh… klopt.” komt er langzaam uit de mond van de docent. Ik kan mezelf wel vermoorden, want ik heb zojuist één van de belangrijkste regels uit mijn hele leven overtreden! Maar ik kon er niks aan doen omdat de mooiste jongen van de hele wereld naast me zit. “Maar Timo, hoe weet je dit dan?” vraagt de docent. “Ik weet het gewoon” is mijn antwoord. De docent gaat nog steeds een beetje in de war door mijn zijn les. Tringgg, daar gaat mijn vriend de bel weer die aankondigt dat de pauze begint.
-
Laat me even weten wat jullie ervan vinden. Tips zijn altijd welkom!
Met vriendelijke groet,
TheMusicDude
