Hallo, daar ben ik. Weer. Ik ben nu 14 geworden en ben er uitgekomen dat ik ZEKER transmeisje ben. Ik heb zelfs mijn eigen kleding gekocht ( meisjeskleding ). Natuurlijk online, want ik vind het maar raar als je als jongen een rokje koopt ergens. Ik ben dus 14, heb mijn eigen kleding en ben er zeker van dat ik transmeisje ben, maar ik wil het niet WEER zeggen dat ik eigenlijk transmeisje ben tegen mijn ouders. Nu voor ik verder ga, ga ik eerst mijn achtergrond vertellen. Zo weten jullie hoe ik hier ben gekomen. Ik ben geboren in China, maar ten vondeling gelegd voor het ziekenhuis. Ik werd gevonden door een zuster en zij bracht mij naar een adoptie centrum. Daar ben ik als enige jongen 2 ½ gebleven, iedere weekend nam de zuster me mee naar haar gezin en bleef ik daar het weekend. Ik werd op 2 ½ leeftijd geadopteerd. Ik ben toen naar Nederland gevlogen en ben naar een Amerikaanse school gegaan. Al op 6-jarige leeftijd wilde ik mijn zus’s jurken aan en op 8-jarige leeftijd ben ik er bewust van geworden dat ik transmeisje ben. Ik wilde het alleen niet vertellen, ik was bang, bang dat ze me niet meer wilde of me maar raar vonden. En eerlijk gezegd, ben ik nog steeds daarvoor bang, maar niet alleen dat meer. Maar daar kom ik nog later op. Jullie zeggen dat ik moet praten met vrienden en familie, maar ik ben niet zo sociaal. Ik heb namelijk autisme. Niet zo’n ernstige, maar het lijkt wel een omgekeerde autisme. Ik “praat” namelijk graag met kennissen, maar net niet zo bekend dat we veel van elkaar weten. Soort van, net binnen mijn comfort-zone gekomen. En met mijn ouders en zus en andere familieleden of echte goeie kennissen, heb ik het niet over mijn “echte” privéleven. Ik heb zo’n systeem bedacht, waar als iemand grappig gaat doen over mijn geheimen, ik ze gewoon ga negeren. En je snapt dat ik dat niet zomaar kan doen met echte goeie kennissen, laat staan familie. Ik heb namelijk dat al geprobeerd, maar ik werd dan belachelijk gemaakt of steeds naar een therapeut gestuurd. Dus dat werkte niet. Ik vertelde het aan mijn zus op mijn 12e en dagen daarna MOEST ik het vertellen aan mijn ouders, want mijn zus was verdrietig dat ik niet kon zijn wie ik echt ben. Al is dat verleden tijd, nu hebben we niet zo’n sterke band meer samen. En niet alleen omdat zij denkt dat het haar schuld is dat ik het moest vertellen aan mijn ouders. En eerlijk gezegd heeft ze wel gedeeltelijk gelijk, maar ik ben erachter gekomen dat het ook mijn schuld is. Want ik heb gelezen dat je iemand niet een geheim moet vertellen dat het voor hun een last wordt. Ik ben er onder uitgekomen en zei dat het een fase was, maar mijn moeder wist al dat dat een leugen was. Nou ben ik 14 en ik ben tevreden, want ik voel me fijn, zowel jongen als verkleed als meisje. Want het geeft me wel zo’n rare gevoel, dat het toch niet klopt. Maar als ik me gewone dingen ga doen in die kleding, voelt het niet meer raar. En ik ben van plan om tussen de tijd ik de middelbare school heb afgerond en de tijd dat ik naar een universiteit ga, te veranderen van naam en gender ( geslachtsdeel kan pas vanaf 21ste, dus dat hou in gewoon geheim daar dan ) en dan te vertellen aan beide me ouders. Nu lijkt het alsof alles prima is, wat ook wel gedeeltelijk is, maar ik voel me zo raar en alleen. Ik heb een crush, maar die is duidelijk niet verliefd op mij. En dan zeggen jullie dat het niet aan de buitenkant ligt, maar aan de binnenkant. Want als ik echt mijn best voor iets zou doen, zou het geen effect hebben, want ik ben en blijf dik. Dus daar wil ik ook verandering in brengen. Maar dat is wel best moeilijk. Maar in de zomer begin ik met een planning, dat ik heb bedacht. Een soort sport routine. Ik denk dat ik klaar ben weer, maar ik wilde dit even vermelden. Ik zoek geen medelijden, alleen advies en steun…

dankje voor het lezen van mijn LANGE levensverhaal. Hopelijk breng ik je hiermee niet tot last,

groetjes,

anoniem.

ps. ECHT bedankt voor het lezen van deze LANGE verhaal…