Hoi allemaal op het Forum!
Ik val met de deur in huis ;) Ik ben een meisje van 14, ik woon sinds een tijdje in een ander land vanwege het werk van mijn moeder. Op zich best spannend en ook wel cool, maar erg wennen. Ik kan natuurlijk vanwege de anonimiteit hier niet vertellen waar en hoe, maar ik zal kort beschrijven wat mij bezig houd, zodat jullie mij als je wilt kunt adviseren. Het zit hem er namelijk in, dat ik merk dat ik alles hier heel erg vanuit mijn "nederlandse bril”bekijk, en dat mij daardoor wat dingen opvallen en ook wel bijna shockeren, terwijl die hier dus normaal worden gevonden. Ik zal een paar voorbeelden noemen.
In winkels en in het openbaar vervoer gaat alles heel netjes en gedscilpineerd. Er wordt van jou als jongere verwacht dat je opstaat in de bus (wat ik goed vind trouwens!) , zelfs al is iemand maar 10 jaar ouder bij wijze van. In winkels wacht je keurig op je beurt, en alles gaat met “meneer”of “mevrouw” . Dat is iets waar ik nog wel aan wen, maar wel heel anders dan in Nederland. Er wordt bijvoorbeeld altijd gekeken naar wie het eerst binnen kwam. Ook bij het instappen in bus en trein. Geen gedrang bij de deur, maar keurig wachten en voor laten gaan.
Op school net zo. Geen dikke massa die zich naar binnen wurmt, maar netjes op een rij, meisjes eerst ( het is nog niet zo gender-alike als bij ons), jongens daarna. In school zijn er ook van die regels. In de klas sta je achter je stoel te wachten tot de docent zegt dat je mag zitten. Jongens horen de deur open te houden voor meisjes, in het schoolrestaurant maak je plaats voor elkaar, jongens nemen vanzelf jou blad met eten mee als je klaar bent, dat soort ouderwetse dingen. Ik moet er soms erg om lachen van binnen, maar hier is het doodnormaal. Als een jongen niet beleefd genoeg is of de deur bijvoorbeeld niet open houd voor jou, krijgt hij straf. Heel erg wennen is het school uniform. Ik moet elke dag in vestje, blouse, rokje en kniekousen naar school met zwarte sneakers, en jongens ook vest, overhemd en korte broek met kniekousen en sneakers. In de klas is het heel streng, dat is echt heel erg wennen. De tweede dag dat we in de klas zaten was de jongen naast mij ( een leuke,vrolijke knappe jongen van 13 hihi) een beetje aan het geinen met de jongen achter ons. De lerares gaf een kort snauwend preekje en gaf hem de straf ‘voor de klas’. Tot mijn stomme verbazing stond hij op, hevig blozend, liep naar voren, ging op zijn knieën zitten met gebogen hoofd, zijn ogen naar de muur en handen op de rug, en bleef daar dik 3 kwartier roerloos zitten op zijn blote knieën. Zonder een woord van protest. Mij viel de mond open van verbazing en bijna wou ik “naaah zeg”roepen, maar verder zei niemand iets. Een paar meisjes giechelden zachtjes maar de les ging gewoon door. Tot de juf hem toestond om weer te gaan zitten op zijn plek. Zo ook bij een sportles waar een jongen keilang voor straf een stress houding met gewichtjes moest aanhouden omdat hij niet serieus genoeg mee deed, vond de Miss (lerares). Of een meisje in mijn klas die hele bulten strafregels mee kreeg omdat ze haar huiswerk niet had gemaakt. Dit nadat ze eerst staand voor de klas was afgebrand door de teacher. Echt, zo ontzettend anders en strenger dan bij ons ! Ik merk wel dat ik zelf daardoor heel erg oppas wat ik doe en of ik het allemaal wel goed doe. Voor mij zou het wel wat minder mogen.
Ook in gesprekken mag je nooit vergeten “mevrouw” of "meneer”te zeggen, op straat, in de winkel, overal. Anders kan dat beledigend zijn. Maak je een grapje dan moet je dat er altijd even bij zeggen. Afval op straat zul je niet zien. Er zijn ook dingen dus die ik wel goed vind.
Kortom, ik moet wennen. Ik zit mij nu af te vragen of ik nou te veel met mijn Nederlandse blik naar deze dingen kijk en ze moet nemen zoals ze zijn, of dat ik ook wel aan mensen kan uitleggen dat het bij “ons" heel anders gaat. Ik ben bang dat dat pedant over komt. Wat zouden jullie doen? het gekke is, ik weet eigenlijk niet eens precies wat ik wil vragen, maar gewoon, moet ik het van me af laten glijden en normaal vinden, of toch ook mijn eigen gevoel erbij laten spreken? Het wordt er niet anders van maar toch.
In elk geval hartelijk dank dat jullie dit willen lezen en meedenken!
Lieve groetjes Sjardy, 14 jaar.
