Hey ikdoeookmaarwat,
Goed dat je een topic bent begonnen, ik denk zeker dat je er wat aan kunt hebben!
Je vraag of iemand zich hierin herkent? Ik herken mezelf hier heel erg in. Dit is een beetje wat ik heb:
Ik ben echt mega mega mega perfectionistisch met een combinatie van faalangst. Dat maakt het voor mij echt heel moeilijk, omdat ik heel graag wil presteren en ik daardoor niet realistische doelen heb. Ik ben altijd bang om een onvoldoende te halen of dat ik iets doms zeg of dat ik het niet goed doe, of dat mensen me raar vinden. Echt van alles.
Wij moesten bijvoorbeeld voor Frans een aantal gesprekken voeren in het Frans. We hadden daar een aantal lessen op voorbereid. Aan ons dus de taak om een gesprek met iemand te voeren, bijvoorbeeld zogenaamd iets in de winkel te kopen. Volgens mijn leraar was ik heel goed in Frans, want van hem moest ik een cursus doen voor een niveau hoger dan de klas, omdat dat echt veel te makkelijk was. Maar ik had voor mijn gevoel heel slecht geleerd en geoefend voor die gesprekjes, waardoor ik dus ik mijn hoofd helemaal zat te denken van je kan het niet en je moet wel een goed cijfer halen want anders sta je straks een onvoldoende enzo. Toen ik dus moest praten klapte ik helemaal dicht en ik moest zelfs huilen van de stress om het presteren. Terwijl andere mensen wel in mij geloofden. Uiteindelijk is het goed afgelopen en had ik zelfs een hoog cijfer, maar voor mij voelde het echt superkut.
Ik weet ook nog wel dat ik de eerste keer straf kreeg, was van een stagiair en nog onterecht ook. De echte docent zei dat ik eigenlijk geen straf hoefde te hebben, maar omdat die stagiair dat had gezegd moest ik toch straf halen. Ik weet nog dat toen ik thuis kwam zo verontwaardigd en geschrokken was dat ik moest huilen. Gewoon omdat ik in mijn ogen gefaald had en niet meer de perfecte leerling was omdat ik straf had.
Toen ik mijn eerste onvoldoende had gehad was ik echt serieus helemaal kapot ervan. Ik voelde me zo kut, ik zag het gelijk allemaal niet meer zitten en schaamde me echt kapot. En m'n cijfer was gezakt en ik dacht dat ik het nooit meer zou halen en ik voelde me zo gefaald. Het was me niet gelukt om te presteren. Ik heb zo veel geleerd voor alles dat ik gelukkig bijna geen enkele onvoldoende heb gehaald maar als ik er een had was dat voor mij echt een mega groot probleem.
Ook als we een werkstuk moesten maken, ik wil het altijd helemaal perfect doen enzo, qua inhoud maar ook qua lay-out en taalgebruik. Ik ben altijd kapot lang bezig terwijl anderen er misschien een uurtje aan besteden en zelfs als ik dan een 8 heb, vind ik dat nog te laag.
Ik had er zoveel last van bij opdrachten dat ik uiteindelijk dit moest gaan doen, omdat ik echt te ver door ging met alles:
- Ik moest voor mezelf afspreken dat ik maar een bepaalde tijd aan een opdracht mag besteden. Niet meer tijd dan dat, en als het dan niet af is , is het voor dat moment pech, dan misschien later nog aan verder, maar voor dan moet ik stoppen, omdat ik anders te ver door ga.
- Ik moet eerst de inhoud van iets maken en daarna pas gaan kijken naar lay out en al die shit. Anders maak ik me daar teveel druk om
- Ik mag mezelf niet vergelijken met anderen
- Ik moet leren om meer tevreden te zijn met een 8, maar dat vind ik wel echt moeilijk.
- En ik moet een planning maken en dan bijvoorbeeld max 4 uur leren voor een toets en dan niet meer. Ook al denk ik dat ik nog niet genoeg geleerd heb.
Dit zijn een aantal dingen die ik nu zo kan bedenken. Overal staat wel moet bij, want ik ben en keer zo vastgelopen in mijn perfectionisme dat ik niet verder kwam. En toen moest ik van mijn docent en van mijn ouders dus op deze manier gaan werken, omdat het anders niet lukt.
Nou ja het is een beetje een lang verhaal geworden met veel van mijn kant. Maar k hoop dat je er een beetje wat mee kan.
Kan jij eigenlijk vertellen hoe jij er mee omgaat, want k ben daar wel benieuwd naar? Ook omdat je nog geen onvoldoendes heb gehaald, ik denk eigenlijk dat als ik eerlijk ben dat jij hierin ook nog gaat vastlopen. Sorry dat ik het zeg, k hoop het niet voor je, dus k zou er echt aan proberen te werken voor je. Door proberen met minder tevreden te zijn en soms een stapje terug doen. Ik weet dat niemand je pusht, want dat heb ik ook niet. Maar ga nog eens met je mentor en ouders in gesprek en vraag of zij je willen helpen om grenzen te stellen.
Succes!
Xx Simply Me
Dankjewel voor je reactie, ik herken me hier zoo erg in! Gaat het beter nu je die regels voor jezelf hebt ingesteld?
Ik kan er niet mee omgaan, dat is precies het probleem. Verandering vind ik eng omdat het qua prestaties op deze manier altijd goed is gegaan. Maar ik merk dat het steeds erger wordt, de enige manier hoe ik er nu mee deal is in de avond uithuilen en de volgende dag gewoon doorgaan :") Ben bang dat ik uiteindelijk ga bezwijken onder de druk zoals jij beschrijft. Ik zou er best met m'n mentor over willen praten, maar ik heb geen idee hoe ik het überhaupt aan kan kaarten en ik weet dat ik geen woord uit m'n mond ga krijgen als ik daar eenmaal zit. Sowieso weet helemaal niemand dat ik dit zo extreem heb; veel mensen zien alleen m'n cijfers en weten dat ik veel leer, maar wat erachter schuilt weet eigenlijk niemand. M'n ouders en een paar vrienden weten bijvoorbeeld wel dat ik stress heb, maar dat ik er door afval en er hoofdpijn van krijg weten ze dan weer niet. De keren dat ik de moed heb gehad dit aan iemand te vertellen, werden ze alleen maar overbezorgd en kreeg ik tientallen vragen over me heen. Ik wil gewoon dat iemand me begrijpt, medelijden of zorgen zijn alleen een extra last zoals ik het heb ervaren 
Ehm, ik denk dat het wel iets beter gaat. Omdat ik wel ben gaan inzien dat als in zo door ga, dat ik dan echt bezwijk en dat ik mezelf dan echt kapot maak. En ik ben bang dat ik dan moet stoppen met school omdat ik niet meer kan, en dat wil ik absoluut niet, dus ook niet echt een andere keus..
Ik begrijp je helemaal dat je niet wilt veranderen, omdat het nu 'goed' gaat. Je geeft dan een stukje controle weg, die je eigenlijk niet wilt missen en dat is echt doodeng! Maar zoals ik je hoor, heb je geen andere keus.
Je kan niet zo doorgaan, dat je elke avond huilt en hoofdpijn hebt en afvalt. Als je zo doorgaat wordt je door je eigen lichaam gedwongen om te stoppen, omdat je zo niet verder kan. Je moet er echt nu wat aan doen voordat het te laat is,oke?? Echt doen!!
Begin met de basisdingen:
Eet gezond en voldoende, dus niet meer afvallen! Drink voldoende water, als je genoeg drinkt helpt dat ook bij hoofdpijn en verzorg je zelf verder gewoon, maar k denk niet echt dat je daar problemen mee hebt, maar voor de zekerheid. Als je dit al niet doet, ga je het andere ook niet kunnen loslaten. Je moet dan mentaal en lichamelijk wel sterk genoeg zijn.
En je moet echt iemand hebben die je kan helpen. Ik ben zo hard op m'n bek gegaan, dat ik wel moest bij was het dus m'n ouders en docent. Ik wist ook niet wat ik moest zeggen en ik wilde ook niet die aandacht en medelijden, want je wilt je niet als een probleemkind voelen. Maar als je het nu niet zelf doet, dan doen andere mensen het voor je en ben je sws je controle kwijt. Het is handig als je bijvoorbeeld van tevoren een mailtje naar je mentor stuurt dat je hem/haar wilt spreken over je cijfers en leergedrag. Dan zeg je nog niks bijzonders, maar als jij dan dichtklapt kan je mentor daarop doorvragen. Dat werkt het beste! En vertel ook dat je het lastig vind om te bespreken met je ouders, daar heeft hij/zij echt wel begrip voor en je kan samen bedenken hoe je dit kan bespreken.
Als je het bespreekt moet je ook eerlijk aangeven dat je het lastig vind en dat je niet aandacht of medelijden wilt, maar dat je wel merkt dat het zo niet goed gaat.
Misschien moet je professionele hulp hebben? Bijvoorbeeld van een hulpverlener op school, zoals een schoolpsycholoog. Dat kan echt heel erg helpend zijn en dan kan je rustig leren hoe je dingen kan loslaten en je met je perfectionisme om kan gaan. En dat kan je samen met zo'n iemand op jouw tempo doen, zodat je zelf controle houdt.
Voor nu zou ik ook beginnen met het maken van een planning en tijdsafspraken. Het is doodeng de eerste keer en geeft je echt het idee dat je faalt, maar je zult zien dat het achteraf meevalt. Echt doen, probeer jezelf hierin uit te dagen!
Heel veel succes en sterkte. Ben benieuwd hoe en wat je gaat doen! Je kunt het echt wel! Maar doe aub wel wat, want je wil echt niet krijgen wat ik dus had.
Xx Simply Me
hoi ikdoeookmaarwat
Ik snap vanuit jouw positie dat je altijd voldoendes wilt halen, en een acht is zeker heel goed! Het is heel knap dat je nog nooit een onvoldoende gehaald hebt.
Maar ik neem in dit geval dezelfde mening van je ouders en je mentor in. Je kan heus wel eens wat meer vrijetijd doen in dit geval. Je hebt het verdiend.
Hopelijk heb ik hier iets nuttigs gezegd.
Hoi, ik herken mij zo erg in elk van de twee verhalen. Het is half 11 in de avond en ik heb net een cijfer gekregen van een wiskunde proefwerk. Het is een 7 en ik ben hier helemaal niet blij mee. Ik weet me even geen raad dus ik doe mij berichtje hier maar. Ik ben zo gewend om hoge cijfers te halen… Ik heb ook het gevoel dat dat moet, en voel ook een bepaalde druk van mijn klasgenoten en zelfs van mijn eigen vrienden… Ik voel de druk dat ik altijd de beste en de hoogste cijfers moet halen, maar dit wiskunde cijfer is dus slecht omdat bijna iedereen een hoger cijfer heeft. Ik kan hier zo moeilijk mee om gaan en ik weet niet hoe ik het van me af kan zetten. Ik durf er ook niet aan toe te geven bij mijn ouders omdat ik me er best wel voor schaam. Ik zit nu in 3VWO en heb nog geen onvoldoende gehaald voor zover ik mij kan herinneren. Nu ook in lockdown vind ik het zo lastig om met school om te gaan, want toetsen enzo krijg ik nog wel. Ik wil zo graag alles goed doen en besteed heel veel tijd aan school maar alsnog heb ik het gevoel dat ik het niet goed doe. Heeft iemand tips voor mij of motivatie?
Heey
Ik herken wat je zegt. Ik heb alleen geen tips ofzo
ben een beetje laat, Ik kan me hier extreem goed in herkennen
kijk ik had precies hetzelfde, elke toets moest en zou ik veel langer leren dan andere kinderen in mijn klas en haalde ik echt hoge cijfers door mijn extreem erge perfectionisme (ik denk dat dit enorm kwam door druk van mijn ouders wat ik me nu realiseer maar dat maakt niet echt een verschil) tot het punt waar ze mij allemaal de nerd van de klas noemde (geen idee of dit een vorm van pesten was maar het maakte mij niks uit). Maar toen kwam corona wat voor mij een mes dat aan twee kanten sneed was.
Door corona leerde ik een beetje meer te letten op het leuk hebben inplaats van leren, maar mijn cijfers gingen extreem hard omlaag naar 6’en-7’s. Het stoorden me enorm erg toen en ik lag er wakker van. Nu in 5 vwo krijg ik nog lagere cijfers ook al ben ik terug gegaan naar mijn oude methode’s tot het punt waar ik letterlijk nachtmerrie’s krijg over school werk niet goed genoeg hebben geleerd voor een toets of niet een project afmaken. Het maakt me langzaam echt een beetje depressief, doe ik iets verkeerd of moet ik sneller blij zijn met mijzelf
