Na een aantal lange discussies hebben we met zijn allen (ik, mijn ouders en mijn mentor) toch maar besloten dat ik dit jaar een nieuwe mentor heb. Aan de ene kant vond ik het wel jammer omdat ik de oude erg aardig vond, maar aan de andere kant kon ik een nieuw begin wel waarderen.
De nieuwe mentor was ook een erg aardige man. Ik heb hem wel bij het eerste gesprek duidelijk gemaakt dat ik er moeite mee heb om nieuwe mensen te vertrouwen. Hij heeft aangegeven dat te begrijpen en beloofde bij contact met mijn ouders open naar mij te zijn. Hij beloofde dat hij nooit zonder mijn medeweten contact op zou nemen en dat hij niet alleen maar een coach wilde zijn, maar ook iemand bij wie ik terecht kan als mij iets dwarszit. Na een aantal korte gesprekken voelde ik me bij hem wel op mijn gemak. Ik heb mezelf er een paar keer op betrapt dat ik wantrouwig was naar hem, maar dan corrigeerde ik mezelf altijd door te zeggen dat het niet zijn schuld was dat ik slechte ervaringen heb gehad met anderen.
Toch viel het me een aantal keren op dat mijn ouders dingen wisten waarvan ik zeker wist dat ik het niet aan hen had verteld. Ook hier probeerde ik telkens mijn wantrouwen de baas te worden door te bedenken dat ik het misschien toch een keer tussen neus en lippen door gezegd had. Ik vond namelijk dat deze nieuwe mentor het niet verdiende om meteen met wantrouwen te worden bejegend.
Afgelopen maandag kwam ik er toch achter dat de mentor niet (helemaal) eerlijk naar mij is geweest in de tijd dat ik zijn mentor leerling was. Ik wist al dat hij tijdens onze gesprekken notities maakte op mijn telefoon - deze stuurde hij na afloop van de gesprekken altijd door zodat ik nog een samenvatting had van het gesprek - maar die heeft hij na vraag van mijn moeder ook naar haar doorgestuurd. Zo wist ze dus een aantal dingen waarvan ik me niet kon herinneren dat ik het haar zou hebben verteld.
Ik besloot om niet meteen boos te worden maar om een gesprek aan te gaan met mijn mentor. Misschien had hij wel een goede reden.
Gisteren ben ik dus naar hem toe gegaan om een gesprek aan te vragen. Eerst wilde hij geen gesprek met mij voeren. Hij vond dat ik maar tot vrijdag moest wachten omdat we dan ons wekelijke gesprek hebben. Toen ik zei dat het eigenlijk wel belangrijk voor me was, heeft hij een half uur voor me vrijgemaakt, wat ik erg waardeer.
Hij begon het gesprek met de zin: “Ik weet denk ik al waarom jij zo nodig nu een gesprek wil.” Hij wist dus al wel dat het om die mailtjes ging. Hij vond dat hij in zijn recht stond om dit naar mijn ouders te sturen omdat het geen persoonlijke info was maar puur over mijn schoolprestaties en werkhouding, maar er stonden weldegelijk persoonlijke dingen tussen. Ik heb de notities zelf namelijk ook toegestuurd gekregen. Hij zei dat hij had beloofd niet mijn persoonlijke verhalen met mijn ouders te delen, maar dat hij prima met hen mocht praten over mijn werkhouding. Dat heeft hij aan het begin van het jaar zeker niet zo aan mij verteld, anders had ik wel uitgekeken met wat ik hem vertelde.
Hij was erg positief over mijn werkhouding en de dingen daar omheen, dus dat is geen probleem. Het gaat mij er gewoon om dat hij erg vervelend te werk is gegaan. Toen ik hem probeerde uit te leggen dat het echt niet om de info ging maar meer over het feit dat hij zonder mijn medeweten dingen had doorgestuurd had werd hij boos. Hij vond het onacceptabel dat ik hem “voor leugenaar uitmaakte” en heeft me weggestuurd, zonder dat ik de kans kreeg om me te verdedigen. Ik heb het woord “leugenaar” niet een keer genoemd, maar toch wist hij heel zeker dat ik dat gezegd had. Daarnaast zei hij meerdere keren dingen als: “Ik ben een volwassen man. Ik hoef me niet door een zeventienjarige de les te laten lezen.” en “Ik hoef die houding niet te accepteren.” Uiteindelijk hebben we nog geen tien minuten van dat halve uur gebruikt.
Ik heb me de hele tijd rustig gehouden tegenover hem. Ik had het er moeilijk mee, maar ik heb me verder gewoon ingehouden. Intussen had ik wel door dat het allemaal niet zo veel zin had. Toen ik weer bij mijn beste vriendin was ben ik in tranen uitgebarsten. Niet zozeer om de mailtjes, maar omdat de mentor weigert zijn ongelijk te accepteren. Ik voelde me zo ontzettend machteloos.
Vandaag was de mentor er niet, maar wel een docente waar ik goed mee kan. Zij zit op school in een kantoor met twee andere docenten (ze is naast docent ook coördinator). Toen ik op de deur naar haar kantoor klopte, zei ze dat ik binnen mocht komen. Een andere docent - ken ik niet zo goed maar hij kan wel goed met mijn huidige mentor - vond dat ik een heel arrogant klopje had. Hij vond dat ik te hard klopte. Ook maakte hij een opmerking dat ik waarschijnlijk nog gewoon boos was van gisteren. Hij was gisteren namelijk langsgelopen toen ik zat te huilen.
Ik vond het echt een rotopmerking, maar ik heb er niets van gezegd. De docente heeft me aangehoord en heeft me geadviseerd gewoon rustig te blijven tegen mijn mentor en hem vooral niet tegen me in het harnas te jagen. Ze vond het wel erg raar dat hij zo te werk is gegaan, helemaal omdat de vorige docent hem ook gewaarschuwd heeft dat ik nogal wantrouwig kan zijn.
Uiteindelijk is mijn grootste probleem met deze hele situatie dat hij in feite wel tegen me gelogen heeft. Of hij heeft zijn beloftes aan het begin van het jaar expres zo gemaakt dat hij eronderuit kon. Een ander probleem is dat ik juist heel veel vertrouwen in hem had en dat ik hem eigenlijk iets te veel vertrouwd heb voor mijn doen. En uiteraard moet juist hij me weer belazeren.
De docente heeft me ook verteld dat ik kan vragen om een andere mentor. Ze heeft zelfs aangeboden om mijn mentor te worden als ik dat echt nodig heb. Dat ga ik denk ik ook maar doen. Zij heeft in de afgelopen jaren niet een keer tegen me gelogen of niet gedaan wat ze belooft.
