Vandaag was waarschijnlijk de laatste dag dat mijn favoriete docent op school was omdat deze docent per 1 maart weg gaat. Ik weet dit sinds maandag en ging er vanuit dat we na de vakantie nog 2 lessen zouden hebben, maar dit blijkt niet het geval te zijn.
De docent waar het om gaat heeft in november mijn oude wiskunde docent overgenomen, omdat die naar een andere school ging. Ik heb autisme en was daarom eerst erg bang voor deze verandering, maar achteraf bleek dit nergens voor nodig te zijn. Al snel is deze docent naar mij toe gekomen tijdens een les, omdat de docent dacht dat er iets aan de hand was. Ik wist op dat moment zelf eigenlijk niet precies wat er aan de hand was en heb dit ook eerlijk tegen de betreffende docent gezegd. Twee lessen later is de docent opnieuw naar me toe gekomen, vanwege dezelfde reden. Deze docent heeft me toen een boel vragen gesteld, op het merendeel wist ik geen antwoord en dat maakte het voor de docent moeilijk. Ik heb deze docent toen weten te vertellen dat ik autisme heb, wat ik nooit eerder tegen een docent heb verteld. De docent waardeerde dit en wilde er dan ook meer over weten zodat deze docent mij kon helpen. Dit was voor mij op dat moment moeilijk dus heb ik een tekst geschreven voor deze docent met informatie die misschien nuttig was. Dit hielp de docent en er kwamen daardoor meer van deze teksten en ook een aantal gesprekken. Ik vond het erg fijn om deze teksten te schrijven, omdat ik op die manier mijn problemen bij iemand kwijt kon. Het voelde voor mij alsof deze docent erg veel moeite stopte in het proberen te begrijpen hoe ik in elkaar zit en er ook erg veel moeite in stopte om mij te helpen waar mogelijk. Deze docent was namelijk de enige wie doorhad wanneer ik overprikkeld was en me dan of uit de situatie haalde door even naar de gang te gaan of prikkels weg te nemen door bijvoorbeeld de ramen dicht te doen om de hoeveelheid lawaai te verminderen. Dit alles zorgde ervoor dat school voor mij soms veel minder vermoeiend was dan eerst, omdat er ik in de les van deze docent niet hoefde te doen alsof ik zoals de rest was. Ik kon het laten zien als ik overprikkeld was wat in andere lessen niet het geval is. Bij de les van deze docent kon ik mezelf zijn. Ook stopte deze docent meer moeite in het uitleggen van opdrachten als ik deze niet begreep, dit gebeurde dan op een andere manier dan de docent bij andere leerlingen zou doen om het voor mij duidelijker te maken. Soms was dit wel even zoeken maar het feit dat deze docent de moeite deed was voor mij al goed genoeg.
Als deze docent op school was voelde ik me vaak meer op mijn gemak, omdat ik wist dat er iemand was die me eventueel kon helpen. Er was iemand op school die naar me zou luisteren ook al was het misschien niet altijd even interessant wat ik vertelde. Dit ontbreekt na de vakantie dus en ik weet nu niet hoe ik de laatste weken tot mijn examen ga overleven. Met mijn mentoren praten is geen optie, en dit gaat misschien raar klinken, maar dat komt omdat het vrouwen zijn en er ergens in mijn hoofd een blokkade zit richting het praten met vrouwen over persoonlijke dingen.
Ik heb de betreffende docent lang niet alles kunnen vertellen wat ik wilde, omdat ik altijd achteraf pas dingen bedenk die ik had kunnen zeggen wat ook vandaag het geval was.
Is er iemand die advies heeft over hoe ik hier mee om kan gaan?
