(Onthoud dat de dingen die op school spelen al sinds groep 4 aan de hand zijn.)
Oke, hallo en welkom bij mijn topic waarover ik ga praten over hoe ik school beleef, wat ik ervan vind, en hoe het TOTAAL niet bij mij past en hoe de mensen die daar werken, totaal niet weten hoe ze met mij moeten omgaan.
Laten we beginnen bij groep 6 (en 7 en 
, want van groep 4 en groep 5 heb ik geen herinneringen.
Nou, in groep 6 ging ik naar het ‘speciaal onderwijs’. Ik deed daar alles op ‘niveau’.
Ik deed groep 7 en 8 ook op hetzelfde ‘niveau’. Dat was HAVO/VWO.
Ik deed elk vak sinds groep 6 in de boeken die de leerlingen hadden van groep 8.
Ik verveelde me rot. Ik moest elk jaar precies hetzelfde doen.
Er werd nooit een voorstel gedaan van: ‘sla maar die klassen over, of doe 2/3 jaar in 1 jaar tijd’.
Nou, en nu komt het toppunt van mijn groep 8 periode. De CITO toets.
Ik werd op kader/mavo gezet. Elk vak stond op HAVO/VWO, behalve begrijpend lezen en woordenschat
Uiteindelijk naar de 2e klas ging ik naar de mavo, waar ik 0 keer heb geleerd voor alles (examens, toetsen etc.) en dat deed ik meer om te laten zien van: ‘Het is te makkelijk, geef me iets anders’.
Kreeg ik niet, want dat kon niet ofzo.
Nou, ik heb dus mijn examens gehaald van de mavo, zonder te leren, merendeel 7ens, ik ondertussen nog steeds best wel ongelukkig! Dankjewel school!
En daarna ging ik dus naar 4 havo. Ik zit ook nu weer in de 4e klas. Ik vind het nog steeds zwaar makkelijk. Het is extreem saai, voor de toetsweek hoef ik maar 1x de theorie te lezen, en dan weet ik (vrijwel) alles voor de toets van één vak, en dit heb ik dan bij bijna elk vak, behalve als het vak oninteressant is, dan duurt het (soms) iets langer dan 1x lezen, dan meestal na 5x ofzo.
Maar hierbij komt wel dat ik al een keer faalangst heb gehad, maar dat is ondertussen (dankzij mezelf, natuurlijk!) over. Maar ik vind alles lager dan een 9 wel slecht, dit vind ik al mijn hele leven, alleen was het eerder een 8, maar het principe is hetzelfde.
En dan heb ik ook nog eens meestal wel heel veel vragen bij bepaalde vakken, sommige vakken zoals geschiedenis en filosofie (extra vak) heb ik gewoon geen zin meer in, meer omdat ik het gewoon onnodig vind, of gewoon omdat ik die leerlingen in die klas irritant vind (gaan ze een beetje achter mijn rug om, over mij praten (hoe ik ben etc.)).
En dan nog het feit dat ik voorop sta op de klas, en de docent alleen, de hele tijd, aan mij vraagt van: ‘weet je het wel????’,’lukt het wel??’, en dat soort dingen. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar bij mij komt het over alsof ik gewoon (bijna) niks kan.
En ik zie heel snel de verbanden van bepaalde dingen, en waarom ze bij elkaar horen, etc. etc. of hoe ik een bepaalde formule ook zou kunnen maken, of wat wat is in een bepaalde formule bij bijvoorbeeld wiskunde of economie.
En nu zit ik vast met dat ik het:
te makkelijk vind, ik kan het zelf ook thuis doen, wat hun binnen 2/3 maanden doen, heb ik binnen 1 week klaar. Hierdoor is het automatisch ook saai, maar snap ik soms ook gewoon totaal niet wat ze doen.
En ik vind school echt zinloos op dit moment. Als ik al aan school denk, krijg ik alweer buikpijn.
Maar met presentaties/samenwerken kom ik gewoon slecht mee. Maar meer omdat ik dan al een idee heb van wat te doen, en ik ben ook 3x sneller klaar, met alles, en dan moet ik weer wachten. En dan had ik veel verwachten van havo.. wat een prutsonderwijs. Ik kan wel janken.
Maar ik weet op het moment gewoon niet wat ik heb, kan hebben, hoe ik ermee moet omgaan etc. ik heb eigenlijk ook al sinds het moment dat ik op deze nieuwe school zit, geen zin meer om te leven. Ze negeren me compleet bij een speciaal punt daar, voor kinderen met ‘iets’ (sociaal, autisme, ad(h)d etc.) en die hulp nodig hebben. Even een heel mooi, perfect voorbeeld, waarvan ik overtuigd was geworden van de onzekerheid op het onderwijs op die school, of in het algemeen:
Ik zit daar, wil gewoon even rust, en er komt dus een persoon van het onderwijs daar, die aan mij vraagt:
“Hoe gaat het tot nu toe, met het niveau?”,
Ik zeg: “Ik vind het te makkelijk”.
Zij weer: “Oke, mooi! Dan ga je hoge cijfers halen!”
Ik zou eerder denken dat ze me moeten helpen, met het vinden naar wat het zo makkelijk maakt voor mij, waarom ik alles te makkelijk vind, of ik het te makkelijk vind, en zo ja, wat ik daarvoor kan krijgen.
Nu gaat er een onderwijsconsulente kijken voor mij naar een passende school, die ook in gesprek is gegaan met die medewerkers op de school waar ik op zat en zit (zelfde organisatie).
Maar ik heb ook behoefte aan duidelijkheid, wat niet op die school is te vinden, want dan staat er bijvoorbeeld in een planner van een vak: ‘Je moet de opdrachten van 30 tot 60 afhebben’. Maar in de les vraagt die dan compleet wat anders, en dan word ik meteen als raar gezien, omdat ik dan datgeen niet af heb. En dan willen ze meteen ‘dit en dat’ gaan testen, of ik niet iets heb. Terwijl een ‘normale’ school ook gewoon duidelijk moet zijn, toch? Of mogen ze gewoon zeggen: ‘zoek het maar uit’?
Dit is een best lang verhaal, maar dat krijg je nu eenmaal met zulke scholen, of in het algemeen, het onderwijs wat er op dit moment is, en wat daar wel niet ‘fout’ kan gaan.
Iemand die dus hetzelfde heeft, weet wat dit kan zijn of hoe dit misschien kan worden opgelost, of opgelost wordt (door de onderwijsconsulente)?
En dan nog niet eens te hebben gepraat over de mooie ‘somberheden’ die ik heb overgehouden aan het onderwijs, door het onderwijs, de hele coronaperiode, hier kan ik niet echt een ‘blame’ om geven, maar van begin 4havo tot nu, dus eigenlijk maar 1 maand tijd, maar voel me eigenlijk precies hetzelfde als 2/3 jaar geleden. School is gewoon waardeloos. Het werkt niet.
(B.T.W: Ik word getest op autisme, en hoogbegaafdheid, mijn IQ is meerdere keren getest, maar volgens mij klopt daar in het algemeen sowieso toch niks van)
Hopelijk een reactie die dit ook heeft meegemaakt (niet dat het leuk is, dat je dit meemaakt, maar meer om ervaringen uit te delen, lijkt mij best logisch), en weet wat er gebeurt/kan gebeuren of aan de hand is, met mijn brein, hoe dat in elkaar zit, hoe ik denk over bepaalde dingen, en hoe ik wel alles zo snel kan doen, en niet de ‘moeilijkheid’ ervan inzie.
Jo.
