Ik ben heel erg in de war over best veel dingen. Ik was als kind al obsessed met het idee van een vriendje krijgen. alles draaide in mijn hoofd om jongens. wel zei ik vaak dingen over meisjes. Bijvoorbeeld: "ik zou haar daten als ik een jongen was!". Ik ben gelovig opgevoed, dus ik ben opgevoed met het idee dat een relatie een man en een vrouw moet zijn, een vrouw met een vrouw zou raar zijn. Nu besef ik me dat dat niet raar is. Ik weet van mezelf dat ik bi ben.
Ik merk dat ik met jongens niet meer zou willen doen dan zoenen. Ik krijg wel gevoelens voor jongens, maar zodra het over meer dan zoenen gaat word ik bang ofzo. Ik moet ook vaak huilen als jongens erover beginnen. Dit gebeurt steeds meer, want ik ben nu eenmaal de leeftijd waarop dat interessant begint te worden voor iedereen. Ik ben bijna 16 en heb 1 keer gezoend met iemand, puur om het achter me te laten. tijdens die zoen kreeg ik een soort paniekerig gevoel, omdat ik niet wist wat ik aan het doen was. Ik heb het gevoel dat ik achterloop, maar ik durf het niet ofzo. met een meisje zoenen of meer dan dat doen lijkt me dus helemaal niet eng. Maar ik ben nog maar 1 keer verliefd geweest op een meisje, en dat is niks geworden.
Ik word helemaal niet opgewonden door het idee iets te doen met een jongen. Wel met meisjes. Ik snap er helemaal niks van, want ik kijk dus wel veel meer naar jongens dan naar meisjes. Ik wil best graag een vriendje, maar ik wil geen seksuele dingen doen.
Ik praat nu dus met een jongen die ik echt heel leuk vind, en hij vindt mij ook leuk, alleen maakt ie soms dus seksueel getinte grapjes. Geen erge grapjes ofzo, maar ik word er soms een beetje oncomfortabel door omdat ik weet dat ik geen interesse heb in dat soort dingen. Ik weet dat ik niet dingen moet doen waar ik me niet fijn bij voel, maar ik wil ook gewoon normaal zijn. Ik ben bang dat als ik dit tegen hem zeg, ik hem kwijtraak. Ik weet niet wat ik moet doen.
