Ik ben Ben, een jongen (15 jaar). En ik moet iets kwijt:
1.5 jaar geleden kwam ik erachter dat ik een jongen leuk vond. Hij zat in het zelfde domein (groep van drie klassen) en ik had hem nooit echt eerder gesproken. Ik wist al dat ik op jongens viel maar het gevoel wat ik bij hem kreeg had ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik had geen idee hoe ik hier mee om moest gaan, maar heb toch wat gedaan. Ik was te bang voor Mn aard om bekend te worden, dus in plaats van hem aan te spreken, heb ik hem anoniem briefjes gestuurd via zijn kluisje. Ik vond het zelf erg fijn en kon alles kwijt wat ik hem te zeggen had, zo stuurde ik hem soms titels van nummers die Mn boodschap voor me vertelde. Maar dit alles zou tot een einde komen wanneer we naar de derde klas zouden gaan. Het was aan einde van het jaar dat ik hem via een teams bericht vertelde wat ik voor hem voelde, en of hij ooit misschien eens wou afspreken samen. Ik zat vol vreugde en niets kon me meer stoppen, ik had hem eindelijk verteld wat ik voor hem voelde. Maar niet lang daarna kreeg ik antwoord terug…….. Laat ik maar zeggen…. het was niet bepaald waar ik op gehoopt had
. Ik werd niet alleen hard afgewezen, ik….. ik ben bedreigd… Hij zij dingen zoals dat hij mij het leven zuur zou maken, en dat ik maar op moest passen of anders…. hij dreigde iedereen op school te vertellen dat ik op jongens viel. Ik was gezakt voor vwo wat betekende dat ik in het volgende jaar in Mn eentje in de klas zou zitten. Het was op die avond dat ik niet alleen mijn droom verloor, maar ook mijn waardigheid. De eerste maanden terug op school waren verschrikkelijk, ik had altijd het gevoel dat er tegen mn rug werd aangestaard, en dat iedereen wist dat ik op jongens viel. Ik durfde er met niemand over te praten. Ik voelde me vreselijk iedere dag, op school en thuis. Om het nog beter te maken stierf Mn stiefmoeder een maand later op 37 jarige leeftijd aan een plotselinge hersentumor
Nu (5 maanden later ) gaat het al een stuk beter met me en voel ik me weer zo goed als de oude, ik heb er nog steeds met niemand over gepraat tot nu dan. Ik ben die gene al zo goed als vergeten en er is sinds dien niets ergs gebeurd op school. Ik zit nog steeds lekker comfortabel in de kast en kom steeds meer te weten over hoe ik me wel moet voelen. Ik vind stiekem al iemand anders leuk (staat niets vast) maar ik heb zo'n vermoede dat hij mij in ieder geval wel leuk vind, dus het gaat de goede kant op 
.
Ik heb geen bepaalde vraag die ik verder nog wil stellen, maar ik hoop mensen te kunnen steunen die zich in vergelijkbare omstandigheden bevinden, en ze te kunnen zeggen dat hoe vreselijke dingen je ook hebt meegemaakt, het altijd weer goed zal komen
Peace out
,
Ben
