hey hoi!
ik ben een meisje van 14 bijna 15 en doe vmbo, zit in de derde. Nou heb ik in de zomervakantie een jongen ontmoet waar ik tot nu toe nog steeds contact mee heb en we overwegen om een relatie met elkaar te hebben, maar dat word nasaal tegengehouden door mijn ouders, want zijn ouders vinden het niet erg zolang hij maar gelukkig is. Ik zal vanaf het begin beginnen:
we hebben op een dag elkaars snap uitgewisseld en we hebben eigelijk 2 weken lang samen met z’n tweetjes vakantie gevierd, want we zaten bij elkaar op een camping ( ik was daar gewoon op vakantie en hij staat daar ieder jaar waardoor hij ieder weekend en vakantie daar is ). We hebben het echt super gezellig gehad die 2 weken en de laatste 2 dagen kwamen we erachter dat we precies hetzelfde voelen voor elkaar. We hebben eigelijk iedere dag gesnapt en gebeld met elkaar en we hebben elkaar ook alweer een paar keer gezien sinds toen. Maar elke keer als ik met hem ging afspreken moest ik steeds excuses gaan verzinnen om die tegen mijn ouders te zeggen, want mijn ouders willen niet dat ik een lange afstand relatie heb. Dat is iedere keer gelukt totdat mijn vader opeens meeging waardoor hij erachter kwam dat we elkaar iedere keer hadden gezien zonder dat hun erachter kwamen ( ik durf namelijk niet meer eerlijk te zijn tegen mijn ouders, want ze accepteren mij gewoon niet zoals ik ben ). We houden echt super veel van elkaar en we overwegen echt om een relatie met elkaar te nemen.
Maar nu word alles verpest door mijn ouders, waar ik dus al bang voor was. Iedere keer als ik nu vraag of ik iets met hem mag gaan doen is het eerst “ja is goed” en nog geen 10 min later zitten we te ruziën en te discussiëren omdat mijn ouders redenen gaan opzoeken om mij niet te laten gaan. Zo zien we elkaar dus niet meer veel terwijl we dat allebei super graag willen. En ik wil niet diegene zijn die altijd eerst zegt “ja ik kan die dag en tijd” en vervolgens “ja sorry ik kan niet meer”. Want zo wil ik niet herinnerd worden. Ik heb mijn ouders ook zovaak laten weten hoeveel hij voor mij betekent en alles en alsnog is het niet genoeg voor ze.
ik mocht eerst met het openbaar vervoer overal naartoe en ik mocht een vriend hebben op welke leeftijd dan ook, en nu is dat opeens niet meer zo sinds ik hem ken. Want volgens mijn ouders draait nu alles om hem, wat niet zo is want ik spendeer ook genoeg tijd met mijn vrienden, vriendinnen en familie. Nu mag ik nergens meer heen met het openbaar vervoer en mag ik pas een vriend vanaf 16, tenzij diegene dichtbij woont en niet 1,5 uur verder op. En dan vinden ze het gek dat ik chagrijnig en boos ben de hele dag. Ze vinden mij een teleurstelling voor de familie en kunnen niks anders zien dan de slechte dingen wat ik heb gedaan.
ik weet echt niet wat ik moet doen, want ik wil hem niet kwijt. Ik ben hulp nodig!
