De Kindertelefoon.nl

Hey Mister Het Glas Is Half Vol

Mooi, jullie instelling in het leven. En vertel jullie verhaal uiteraard gerust (zeg ik dat echt zo vaak  ) maar op jouw/jullie tempo. 

Haha, die tv-programma’s in Nederland zijn me wat   Soms zie je er bij ons in België wat fragmentjes uit, maar dat zijn dan meestal net de momenten waarbij er met onze noorderburen gelachen wordt. Dan is het van ‘die gekke Hollanders’, terwijl wij Belgen ook wel best speciaal kunnen doen. 

Gr. Kenshin

Hi,

hahaha en dankjewel en ga ik doen

ik kan ook wel om jullie lachen hoor, over Philip Geubels bijvoorbeeld in de serie Taboe

https://www.een.be/taboe en dan die aflevering over holebi's echt te grappig vooral in de zaal die conference

of Jeroom bij de Slimste Mens is ook wel leuk vaak en Jonas Geirnaert, vooral toen die kabouter Wesley nog deed met best wel harde grappen soms haha

Kabouter Wesley - Paddestoel

Ok, genoeg ontspanning, nu weer door met de realiteit….

Ja, maar zeg nou zelf, soms moet je gewoon ff er helemaal uit , want anders kun je ook niet door, dus het is wel zinvol om op tijd te ontspannen en de relativiteit van dingen te zien.

Natuurlijk zijn er ook echt serieuze zaken, maar een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, toch?

Tot de volgende…

Groetjes,

M&M's

Oh, ik ben nu bezig met een reactie terwijl ik zie dat ik nog niet heb gereageerd op de vorige van je, haha dat ga ik maar is doen. Sorry hiervoor! 

Groetjes Gebruiker c 

Groetjes Gebruiker c

@Gebruiker c ,

bedankt voor je reacties

nou ik moet wel rekening houden met anderen die een rol spelen in mijn verhaal. Het moet en een eerlijk verhaal zijn en ik wil voorkomen dat iemand 'beschadigd’ raakt, dus ik moet alles ook wel zorgvuldig opschrijven….

dankjewel, maar alles wat je doet voor een goede reden is sws gemakkelijker vol te houden. Als je een doel hebt dan is het logisch om daarvoor te investeren

klopt, ze gunt me dingen, maar ziet ook de 'gevaren', dus ja dat begrijp ik ook, maar soms botst dat. Omdat ik een ander belang heb is mijn afweging ook anders. Meestal komen we er wel uit. Ik zie soms ook niet alle ‘gevaren’ of wil ze niet zien, want als ik dat doe kunnen dingen die ik graag wil daardoor niet doorgaan. Gelukkig roept mama of papa mij dan tot de orde. Das niet altijd leuk, maar wel verstandig. Ze komt altijd met argumenten en ja, daar kun je op een gegeven moment niet iets zinnigs tegen in brengen

 het is nooit echt makkelijk geweest, ik bedoel het was sws altijd al een niet alledaagse relatie, maar Luca was zo lief om mij de ruimte te geven om mijn liefde voor Jur te onderzoeken of hoe zeg je dat. Houden van is soms ook loslaten. Er was al een situatie ontstaan die niet langer zo door kon gaan. Het klinkt misschien een beetje vaag, maar ik hoop dat je me toch (enigszins) begrijpt.

Er zijn ook momenten geweest dat wij Luca ook de ruimte hebben gegeven. Ik wil niet zeggen dat daar dan iets tegenover moet staan, maar soms weet je dat je niet anders kunt dan iets onderzoeken en er dan zelf achter komen of het werkt of niet. Ik ga er later misschien nog wel iets meer over vertellen

In de reactie hierna komt een vervolg

Groetjes,

M&M's

Hi iedereen,

Nou komt het meest ingrijpende stukje, iig een gedeelte, want ik weet nu nog niet wat ik er wel of niet over ga vertellen. Dit heeft zich ongeveer anderhalf jaar geleden afgespeeld. Dat lijkt lang geleden, maar eigenlijk is het nog heel vers. Zoiets kun je ook niet zomaar achter je laten en net doen alsof er niks gebeurd is. Maar daar komen jullie zelf ook wel achter als jullie het lezen.

Als ik het heel kort opschrijf, kan het ‘verkeerd’/onduidelijk overkomen, maar te uitgebreid is ook niet echt nodig. Alleen is die grens moeilijk te bepalen, omdat ik vooral ook het gevoel er omheen wil uitleggen of nou ja, iig opschrijven.

Je kunt deze gebeurtenis ook niet los zien van mijn relatie met Jur en Luca en twin. Het heeft veel invloed gehad op hoe de dingen zijn verlopen. Daarom is het belangrijk dat ik het vertel.

Voordat ik ‘pats-boem’ begin is het misschien handig om iets over diegene te vertellen waarover dit stukje gaat.

Ik heb zijn naam (niet zijn echte naam ofc) hier wel vaker genoemd in de afgelopen 2 jaar. Twin en ik en onze hele familie eigenlijk heeft hem leren kennen in het voorjaar van 2018. We kenden elkaar dus pas (ruim) een half jaar toen dit gebeurde.

Volgens mij heb ik wel eens ergens in een ander topic en misschien zelfs wel in dit topic (ik heb niet alles nagelezen, dus weet het niet precies) er iets over geschreven. Ik vertel het verhaal nu vanuit mijn herinneringen, dus het zou kunnen dat het soms iets anders is, dan dat ik eerder heb geschreven. Niet de grote lijnen, maar sommige details.

Sommigen weten vast al om wie het gaat en het gaat om Newt.

Newt kwam in het voorjaar van 2018 nieuw bij ons op school, in onze klas en eigenlijk hadden wij, dat is twin en ik en Newt al gelijk een soort klik. Hij woont niet al te ver van ons vandaan en ik had hem tijdens het naar huis fietsen al vrij snel uitgenodigd om eens langs te komen.

Kort daarna had hij dat gedaan en eigenlijk is hij nooit meer weg geweest.

We deden van alles met elkaar en Newt was ook op de hoogte van hoe het met Luca allemaal gegaan was en nog ging en ook van wat er in de zomer van 2018 ontstond met Jur en alles wat daar mee samen hing.

Newt was een goede vriend. Eentje die iedereen zou willen, maar misschien niet had. Ik, wij hadden het geluk om hem te mogen kennen. Wij deelden alles en eigenlijk was dat wel speciaal, zeker al na zo’n korte tijd dat we elkaar kenden.

Vaak gingen we er met Newt op uit. Of het nou hardlopen was of fietsen/mountainbiken of gewoon melig op de bank hangen of logeren.

Op een dag was ik alleen met Newt een beetje de buurt aan het verkennen op de fiets. Dat deden we wel vaker. Gewoon random links of rechts afslaan en dan zagen we wel waar we uitkwamen.

Op een gegeven moment waren we in een natuurgebied, waar we wel vaker kwamen, en we wilden ff pauzeren en uitrusten, dus zochten we een mooi plekje waar we even konden chillen en wat drinken.

We waren er al vaker geweest en omdat het iets hoger gelegen is heb je er een mooi uitzicht.

Zonder al te veel te verklappen over de locatie zal ik beschrijven hoe de situatie was. Sommige details heb ik wat aangepast om anoniem te blijven.

Vergelijk de plek met een soort bouwwerk waar je op kunt klimmen en veilig kunt zitten. Het was stevig en vrij breed en we kwamen er wel vaker, dus kenden de situatie.

Nou komt het moeilijke gedeelte. Hoe ga ik dat opschrijven zodat duidelijk is wat er gebeurde maar dat het niet te erg is om te lezen.

Misschien dat ik beter alvast dit post dan kan ik daar nog even over nadenken en zijn jullie al een soort van voorbereid op wat er gaat komen.Bovendien is het ondertussen ook al laat en morgen hebben we een drukke dag.

Ja, sorry het is even niet anders. Dat is wat ik ga doen.

Ik probeer nu voor mezelf (in klad) wel het verhaal verder te schrijven, want op zich wil ik het wel graag vertellen, omdat het een belangrijke rol speelt in hoe het verder gaat tussen Jur, Luca en mij etc.

Groetjes voor nu en tot binnenkort voor het vervolg,

M&M’s

Groetjes Gebruiker c 

Hoi M en Ms,

Ik heb me weer even bijgelezen, maar er is nogal veel geplaatst zo te zien. Altijd wanneer ik net even niet online kan zijn… Ach ja. Aangezien mijn concentratie ronduit waardeloos is, vrees ik dat een gedetailleerde reactie zoals je misschien van mij gewend bent er even niet in. Ik beperk me even tot wat er in me opkomt en tot wat ik me nu kan herinneren. Dat vind je vast niet erg en daarbij is er zo te lezen genoeg belangstelling van anderen om je van die gerichtere reacties te voorzien :)

Ik lees jouw topics altijd met veel '’plezier'’. Plezier staat tussen aanhalingstekens, omdat wat je beschrijft natuurlijk niet altijd even plezierig is. Wat ik er dan mee bedoel: Ik voel me altijd heel erg aangetrokken tot jouw topics. Ik wil graag lezen wat je te zeggen hebt en wat je hebt beleefd. Ook vind ik het fijn om wellicht iets voor je te kunnen betekenen.

Waarom ik mij zo voel aangetrokken, ligt volgens mij aan een aantal dingen. Ten eerste je schrijfstijl. Ik denk dat deze erg leuk, open en toegankelijk is. Daarnaast is het de inhoud. Wat ik zo mooi vind aan een hoop topics van jou, is dat je ze schrijft om anderen te helpen. Natuurlijk neem je tips en andere opmerkingen mee, maar zoals je zelf ook al meerdere keren noemt, hoop je ook dat anderen dit lezen en iets aan jouw ervaring hebben. Hiermee stel je jezelf heel kwetsbaar op. Ook al doe je natuurlijk moeite om je identiteit te verbergen: je verzint nepnamen voor de personen in de verhaal/leven, je laat bepaalde details achterwege, etc., komen we toch heel wat te weten over jou, je vrienden en familie en je leven.

Ik heb zelf een aantal momenten gehad waarop ik ook graag weer was begonnen met het delen van bepaalde dingen in mijn leven, zoals mijn vragen rondom mijn genderidentiteit . Voor mezelf, maar ook om een soort gesprek op gang te brengen en om mensen te laten zien dat je kan twijfelen en dat dat oké is. 

In ieder geval, dit topic gaat niet om mij. Wat ik ermee probeerde te zeggen, is dat ik dat niet heb gedaan, omdat ik dit te eng vind. Ik vind het heel moeilijk om mijn verhaal zo op het internet te gooien en daarom heb ik gekozen dat niet te doen. Nu weet ik zeker dat jij je ook bewust bent van deze effecten. Dat jouw verhaal hier vereeuwigd is en dat je straks, als je 19 bent, iedere controle erover zal verliezen. Ondanks de angsten die je wellicht voelt, kies je er bewust voor om toch je verhaal te delen en zo anderen te helpen. Dat vind ik heel moedig en dat inspireert me wel hetzelfde te doen. Niet per se hier op het forum, maar misschien ergens anders. Je weet maar nooit.

Dit maakt dat ik extra begaan ben met je. Dat ik je dat extra steuntje in je rug wil geven, omdat ik zie dat je zo je best doet. Dat vind ik erg bewonderenswaardig.

In je laatste bericht schrijf je dat je het heel lastig vindt om te verwoorden wat er is gebeurd. Nu kan ik alleen maar raden wat er precies is gebeurd, maar ik kan me voorstellen hoe lastig het is. Dat je ondanks deze struggles kiest om wel door te zetten en de juiste woorden te vinden, vind ik ook knap. Wat er ook precies gaat komen, weet dat wij op het forum er voor je zijn. Dat we je niet zullen veroordelen om wat dan ook en dat we luisteren en leren van wat jij allemaal met ons deelt. 

Je vraagt je af of iemand iets heeft aan jouw verhalen. Of iemand ermee geholpen is. Nu zit ik bij lange na niet in dezelfde situatie als jij, maar ik kan nog steeds van jou leren. Dat kunnen wij allemaal. We kunnen leren van hoe jij liefde geeft aan je vrienden en familie. Hoe je onbaatzuchtig bent en altijd probeert om anderen te helpen. Hoe je het positieve probeert te zien - en uiteindelijk ook ziet - in de dingen die jou (en twin en anderen) overkomen. In dat opzicht ben je een voorbeeld, denk ik. Niet in de zin dat we alles moeten doen zoals jij het doet of dat dat het beste of perfecte is, maar wel in de zin van dat we jouw situatie kunnen gebruiken om te reflecteren op onze situatie en zo te kijken of we iets moeten/willen veranderen.

Iets anders wat me keer op keer opvalt, gaat over jouw relatie met je vrienden. Hoe jij en twin Luca bijvoorbeeld de ruimte gaven om te ontdekken wat hij voelde voor '’feestgay'’? (als ik het me goed herinner). Jullie hebben iets gedaan voor een vriend (nou ja, Luca is natuurlijk wel meer dan een vriend, maar je snapt vast wel wat ik bedoel) en toen jij Jur tegenkwam, heeft Luca hetzelfde gedaan voor jou. Wat je geeft krijg je terug en het feit dat jullie dit voor elkaar over hebt, betekent dat jullie een hele mooie en sterke basis hebben. Ik zie soortgelijke kenmerken in alle vriendschappen die je beschrijft en ik vind dat enorm mooi om te zien. 

Ik zie het zelfs terug in het forum. Jij offert je kostbare tijd - je slaap - op om anderen op het forum te helpen. Dit zijn reacties waarin je kan lezen dat er tijd en aandacht in zit. Als gevolg hiervan kun jij direct bij je eerste berichtje al een hoop mensen taggen. Mensen waarvan je weet dat ze naar jouw topic komen om te lezen wat je hebt te zeggen. Naast deze groep komen er nog meer mensen om je topic te volgen en om iets terug te doen voor jou. Ik denk dat dat genoeg zegt.

Dus, ik blijf mijn mail checken en je verhaal volgen. Ik hoop dat ik onderweg iets voor jou kan betekenen en dat je verhalen mij blijven inspireren, al twijfel ik daar niet aan :)

Gr. Pin

@Pin ,

Nee hoor, dat vinden we helemaal niet erg

Wat lief en je betekent sws veel voor ons

Ik vind het wel mooi dat je zo een soort samenvatting geeft en dat de ‘boodschap’ die twin en ik hebben over komt of iig ook duidelijk wordt waarom we (nou ja ik ben dan degene die hier altijd schrijft en het account heeft) soms zo uitgebreid dingen vertellen. Het is idd niet alleen om het schrijven, maar ook om een beeld te geven van hoe jongens met andere jongens om kunnen gaan. Het is zeker niet zo dat dit een doorsnee verhaal is, maar op onderdelen kunnen anderen dit zeker mee maken of overeenkomsten zien met wat zij mee maken.Hopelijk hebben ze er wat aan. Het gevolg is idd dat we ons soms kwetsbaar opstellen en dat jullie een inkijkje in ons leven krijgen. Geloof me, ik bouw voor mezelf en mijn familie en vrienden voldoende 'veiligheid’in door sommige dingen iets anders op te schrijven of details een beetje aan te passen. Op zich is het verhaal natuurlijk wel zoals het gaat/gegaan is.

Ik snap jou helemaal. Ergens is het ook best wel eng, maar ik ben er altijd maar vanuit gegaan dat ik hier anoniem mijn verhaal kan delen en heb er vanaf het begin ook rekening mee gehouden wat en hoe ik dingen opschreef, zoals met die fake namen en situaties en plekken enzo.

Het enige waar ik mijn vraagtekens bij zet, is hoe de kindertelefoon er voor gekozen heeft om profielnamen die in het verleden gebruikt zijn en die op een gegeven moment verwijderd worden (als een account verwijderd is) weer 'vrijgegeven worden'. Ik zit er dus niet op te wachten dat, nadat mijn account verwijderd is, er iemand zomaar mijn oude profielnaam kan gaan gebruiken. Wat nou als die een homofoob is er reacties gaat plaatsen in een topic van mij. Dat gaat een heel raar beeld geven. Sommige forumleden kunnen denken dat ik (de echte M&M’haha) die reacties post …. Al mijn post heb ik ondertekend met mijn naam, dus ja. Ik vind dat ze daar nog eens goed over na moeten denken bij de KT.

Voor wat betreft jouw keuze om hier niet jouw verhaal te schrijven, alle respect. Iedereen moet zijn/haar eigen afweging maken  en dat is maar goed ook, dat het zo werkt. Toch zie ik wel dat je met jouw reacties andere forumleden steunt en op weg helpt, informeert en troost. Dus, onderschat jouw bijdrage hier op het forum niet. Zoals je zelf al noemde zijn er buiten dit forum nog mogelijkheden genoeg om mensen te steunen. Je vindt daar vast jouw weg wel in.

Wow, hier raak je wel een gevoelige snaar. Ik vind het superlief dat je dat schrijft 

Ja soms is het best lastig om op te schrijven, maar aan de andere kant denk ik, ik ben hier ooit aan begonnen en iedereen heeft mij (en twin en nog anderen die in dit verhaal voorkomen) vanaf het begin goed geholpen en ik vind dan ook dat iedereen recht heeft op hoe het verder is gegaan. Ik bedoel, soms 'tease’ ik jullie een beetje om de aandacht vast te houden, dus dan moet ik ook over de brug komen.

Ik snap dat ik ook weer niet verplicht ben om dit te doen, maar ik voel me er zelf beter bij als dit een ‘afgerond’  verhaal wordt en niet een verhaal zonder einde of toch wat meer duidelijkheid, dan dat er nu is

Ik hoop zeker dat iemand anders er iets aan heeft. Wat je schrijft over ‘onbaatzuchtig, anderen helpen, positieve zien’ komt voor een groot deel door onze opvoeding en het gaat soort vanzelf. Het is niet alleen mijn verdienste, zeg maar. Dankjewel voor je mooie woorden.

Ik ben wel blij dat je ook dat andere stukje gepost hebt. Ik heb het even los gezet van de rest hierboven. Het is zeker niet zo dat alles wat wij doen de juiste en zeker niet de perfecte oplossing in ons geval en voor anderen al helemaal niet is of zal zijn. Het geeft wel iets om over na te denken hoop ik en dat anderen dan leren van onze fouten of iig een afweging maken die voor hen beter past

Ja en het klopt wat je zegt over 'feestgay’ (die naam heb ik eerder gebruik in dit topic voor iemand die bij Luca op school zat. Als jullie meer over hem willen weten zal je ff op zoek moeten in dit topic. Ik denk zo rond augustus 2018 of iets later, idk precies).

'Feestgay’ is nog steeds in ons leven. Volgende week of die week erop komt hij naar Frankrijk op vakantie bij ons. Hij zit veel op Ibiza en volgt zijn hart, wat op zich wel heel mooi is, toch?

Liefde is niet alleen houden van, maar soms ook loslaten e elkaar de ruimte gunnen. Als het vertrouwen er is, is dat niet heel moeilijk aan de ene kant, maar ook wel weer spannend aan de andere kant. Vertrouwen is wel de basis. Krampachtig vasthouden aan iets wat er misschien niet is of tegen proberen te houden wat er wel is, kan averechts werken. IK ben zeker wel blij hoe we met al onze vrienden en familie om gaan. Dat is voor een groot gedeelte ook aan hen te danken dat dit zo kan.

Wat lief en weet dat wij weten dat je er voor ons bent.. Je hebt ons al vaak geholpen en aan het denken gezet en niet alleen door reacties die je in één van mijn topics hebt gepost….

Voor iedereen die dit leest,

ook aan jullie een dankjewel voor alles wat jullie ooit voor ons gedaan hebben en gepost hebben, maar ook voor dit verhaal te lezen. Aan de views zie ik dat er meerdere mensen het lezen. Natuurlijk is het niet verplicht dat jullie allemaal op alles gaan reageren, maar voel je vrij om dat te schrijven wat je kwijt wilt. Ook als je vragen hebt of je bedenkingen hebt bij hoe wij dingen aan pakken. Al dat kan ons helpen.

Liefs en tot snel.

Oh nog iets, ik ben van plan strakjes een vervolg te posten over Newt, maar ik ga nu eerst een broodje eten en mijn grafische tablet uitpakken (die net bezorgd is). Ik zie net dat dat uitpakken niet meer nodig is, dat heeft mijn twin al gedaan. Dus ik ga snel ff meekijken hoe dat ding werkt

Groetjes,

M&M's

Hi everybody,

hier het vervolg over Newt.

Sorry voor de break in het verhaal. Dat kon even niet anders. Nu gelijk maar verder met het vervolg.

Wij zaten dus op een verhoging en ik moest plassen en stond op. Ik ging aan de rand staan en plaste naar beneden. Er was niemand in de buurt en omdat het afgelegen lag, kon ook niemand ons zien. Pas in de verte zag je de weg liggen en omdat het een natuurgebied is, waren er ook geen huizen, zelfs geen boerderijen in de buurt. Het is niet een plek waar je makkelijk komt. Zeker niet met een auto. Ja, met een terreinwagen gaat het wel, want er liggen wel een soort paden, maar die zijn niet verhard.

Ik sta dus te plassen en Newt staat ook op. Hij gaat naast me staan en gaat ook plassen. Alleen hij stond aan de kant waar de wind vandaan komt, dus ik stond in de gevarenzone. Zulke grapjes had ie wel vaker, dus ik ging wat naar achteren staan, zodat ik niet ‘nat’werd. Even later draaide ik me om en liep terug naar het plekje waar we vlak daarvoor hadden gezeten.

Voordat ik kon gaan zitten hoorde ik een gil en keek om. Ik zag Newt niet meer. Het was vast weer een flauwe grap van hem, maar ergens voelde het niet goed en liep (of misschien rende ik wel) naar de rand van waar we net samen stonden.

Ik hoorde Newt niet meer, maar was dat een geruststelling of juist niet. Meestal als ie een grap uithaalde begon hij zelf altijd als eerste het hardst te lachen en nu hoorde ik niks.

Ik keek over de rand en zag hem liggen. Dat zag er niet goed uit. Ik wilde zo snel mogelijk bij hem zijn, maar het was niet handig om daar naar beneden te springen. Ik moest omlopen om veilig bij hem te komen. Ondertussen schreeuwde ik zijn naam. Ik weet niet of ik toen al in paniek was, want het leek voor mijn gevoel wel dat ik ergens nog wel kalm was en dat ik wist wat ik wilde en moest doen. Maar ik kan me het ook niet precies meer allemaal herinneren.

Al die tijd hoorde ik Newt niet. Ik heb geen idee hoe lang dat duurde. Het leken wel minuten, maar waarschijnlijk was het eerder een aantal seconden.

Toen ik bij Newt was gekomen zag ik dat hij ademde, maar hij keek met een glazige blik. Verder was het duidelijk dat hij pijn had en ik pakte zijn gezicht beet in mijn handen en kuste hem. Idk why. Waarschijnlijk gewoon om hem te steunen en het gevoel te geven dat hij niet alleen was.

Hij had natuurlijk niks aan die kus, maar dat was het eerste wat ik deed of wat ik me achteraf kan herinneren.

Er ging van alles door mijn hoofd, maar op één of andere manier nam een automatische piloot het over. Hoe dat werkt idk.

Ik belde 112 en papa en mama en mijn twin. Gelukkig herkende twin de plek waar we waren en kon hij de hulpdiensten helpen daar te komen als hij er sneller was en anders kon hij aanwijzingen geven om duidelijk te maken waar het was.

Zelf zag ik aan de buitenkant niet veel aan Newt. Ik bedoel ik zag geen bloed, behalve een schram op zijn hoofd, maar er was iig niet veel bloed. Hij lag wel een beetje raar, maar ik durfde hem niet anders te leggen. Ik was bang om iets 'verkeerd’ te doen, waardoor het allemaal nog erger zou worden.

Nou moet ik ff stoppen, want het is nog steeds erg emotioneel. Vooral nu ik erover schrijf. Misschien kan ik voor een volgende post beter even pauze nemen en dan eerst verder schrijven, voordat ik die post, maar ik had jullie gisteren al een update belooft.

Ik ga deze nu dus maar posten, zoals ie is. Dan is dat alvast uit mijn systeem.

Sorry dat de update zo kort is.

Ik probeer snel het vervolg te posten.

Groetjes,

M&M’s

Hey M en Ms

Oh, arme Newt. Zijn angst en jullie paniek moeten erg intens geweest zijn. Ik wacht in spanning maar met geduld af op de rest van dit verhaal. Met mijn volle hart hoop ik op een goed einde. 

Wel wil ik even meegeven dat je er goed aan gedaan hebt, door Newt niet te verplaatsen. Een slachtoffer van een val, ongeluk of wat anders dat verwondingen kan toebrengen verplaatsen, is namelijk geen goed idee, tenzij het echt niet anders kan. Maar goed. Neem jij maar je tijd voor het vervolg, want het is duidelijk dat dit gevoelig ligt. 

Mag ik in deze emotionele sfeer jullie even complimenteren met de kleurplaten in het topic van Blue? Ik vind ze geweldig. Dat hebben jullie mooi gedaan, M en Ms en twin. De kleurplaat komt zeker boven mijn altaar (m’n plekje met kostbare en betekenisvolle spullen) te hangen. 

Gr. Kenshin

hoi M&Ms

ik schrok echt heel erg toen je dat schreef. ik snap heel erg goed dat het gevoelig is. het is ook niet zomaar wat. sorry ik weet geen goeie worden te vinden. maar tijdens het leven voelde ik gewoon hoe jij je toen voelde.

doe maar vooral rustig aan. jou advies is toch altijd als het niet gaat dan gaat het niet. niets moet. als jij dit niet zeg zeg ik het voor jou. 

als het niet gaat mag je een pauze nemen. zo lang jij nodig hebt. als het te zwaar is neem een langere pauze tot het wel gaat. je moet je zelf vooral niet puchen.

ook hoop met heel mijn hart dat het goed gekomen is met newt. ik denk dat newt het zelfde voor jou is als mijn beste vriend voor mij. en ik zou idd als er zo iets zou gebeuren het zelfde reageren. 

en dan wil ik nog 1 klein dingetje zeggen. als er nu emoties naar boven komen als je het schrijft mag dat. het is zelfs goed als dat zo is. je moet het vooral niet weg stoppen. 

dit zeg ik omdat ik het altijd weg stop. 

groetjes blue 

Hi M en Ms

Arme lieve Newt, jullie zullen vast erg geschrokken zijn. Net zoals kenshin wacht ik in spanning en geduld af.(ik hoop ook zo erg dat het goedkomt)

Mijn complimenten dat je Newt niet hebt verplaatst!  Zoals kenshin al zei. Een slachtoffer in zulke situaties bewegen is niet een goed idee, alleen als het echt nodig is. Ik kan nu allemaal zeggen wat er zou kunnen gebeuren als hij verplaatst was, maar ik ga maar denk niet praten over de nek en de rug, ik wil jou namelijk niet nog emotioneler maken dan je al bent! Ik zou nu heel graag naast je willen staan en je troosten en een knuffel geven, maar dat kam jammer genoeg niet

Alsnog namens mij een knuffel(moet je even aan twin vragen om een knuffel).

Neem al je tijd die je nodig hebt!  Ik weet dat zulke emotionele situaties nog erg hoog kunnen zitten als je ze weer omhoog haalt(erover begint) . En dat is dan vaak wanneer je erover begint dat je er emotioneel van word. (Heb ik ook wel is last van, toon ik dan geen emoties, ik ben dan meestal stil ,en zit ik in mijn zwarte duistere tunnel die mijn ziel heet , klinkt dit een beetje raar?)

Groetjes Gebruiker c 

edit: wat blu ook al zei

Hi allemaal,

aan de hand van wat quotes geef ik wat info voor iedereen.

Thnx, ja dat is zeker zo. Het is een rare situatie, zeker als je er nadien op terug kijkt. Toch doe je een soort van dingen op de automatische piloot. Hem (proberen) zoveel mogelijk comfortabel te laten zijn, hulpdiensten bellen en nadenken hoe ze ons zullen vinden. Dat laatste deed ik door mij twin te bellen, omdat die die plek ook kent. Nou had ik hem sws wel gebeld, denk ik, maar toch.

Natuurlijk mag je dat en dat vinden we heel leuk om te horen 

Daar had ik misschien beter bij moeten nadenken, dat het voor jullie ook een grote schok zou kunnen zijn… Newt heeft het iig overleefd, alleen  hoe dat gegaan is zal ik verder nog uitleggen.

Ondertussen zullen jullie wel begrijpen dat dit een grote impact op niet alleen Newt zij leven (en dat van zijn familie en vrienden etc)  heeft, maar ook op dat van ons en daardoor ook op het leven van Luca en Jur.

Lief dat je daar aan denkt en maak je er geen zorgen over. Het is voor ons ondertussen anderhalf jaar geleden dat Newt gevallen is en alhoewel er daarna nog van alles gebeurd is, hebben wij het wel al een plekje kunnen geven. Alleen als ik het dan weer opschrijf, dan zie ik de beelden weer terug en dat is even moeilijk, maar dat komt ook wel weer goed.

Dankjewel. Het voelt altijd goed als je zulke gebeurtenissen met anderen kunt delen. Dank voor de knuffel 

Twin en ik uiten et wel, maar das voor iedereen verschillend

Ik ga strakjes een vervolg posten. Dan weten jullie al weer wat meer.

Groetjes,

M&M's

Hi iedereen,

Sorry dat het even geduurd heeft, maar hier het vervolg.

Misschien klinkt het nu een beetje emotielozer als voorgaande berichtjes, maar dat is dan maar even zo. Ik denk dat ik het anders helemaal niet kan schrijven, dus hier gewoon wat opsommingen van wat er allemaal gebeurde na mijn laatste post.

De hulpdiensten waren ingeschakeld. Mijn twin was, ik denk door papa, naar het natuurgebied gebracht en is met een terreinauto van de boswachter naar de plek waar wij waren gebracht.

Ik weet eigenlijk alleen van verhalen achteraf wat er allemaal gebeurd is. Alleen sommige rare details herinner ik me dan weer wel. Zoals dat ik Newt zijn piemel in zijn broek had terug gestopt. Kennelijk was hij nog niet helemaal klaar met plassen toen ie viel. Hij zal wel mis gestapt zijn of uitgegleden. Ik kon verder niet zo veel doen en toen dacht ik dat dat wel handig was, anders ziet het er ook zo raar uit.

Doordat ie een beetje gedraaid lag lukte het eerst niet om zijn piemel in zijn (onder)broek te krijgen en door het gepruts werd ie ook nog eens stijf. Zijn piemel voelde voor mijn gevoel heel warm aan, terwijl hij zelf lag te rillen.

Ik weet ook nog dat ik een gedeelte van mijn kleren uit had getrokken om over hem hen te leggen, zoals een wind- en waterdicht wielrenjasje en een hoodie.

Toen ik mijn twin zag ben ik ingestort. Misschien omdat ik toen ook wist dat er hulp was en ik niet alleen meer voor Newt moest zorgen. Ik weet het zelf niet meer allemaal precies, maar kennelijk vertelde ik wat ik hierboven geschreven heb aan mijn twin keer op keer, terwijl de hulpdiensten druk bezig waren met Newt.

Twin had toen nog tegen de ambulance mensen gezegd dat Newt nog een stijve had gekregen nadat ie gevallen was. Ik vond dat toen heel stom van hem en een kutstreek, want wie zegt dat nou, alsof ik nog seks met ‘m wilde hebben toen die daar lag.

Ik had mijn twin toen uitgescholden en wilde hem kennelijk ook nog een klap geven. Iets wat ik me helemaal niet kan voorstellen, want ik zou hem nooit slaan. Dat kwam waarschijnlijk door de emotie en alles wat er om me heen gebeurde, denk ik. Ook door machteloosheid. Ik weet dat ik het echt een naaistreek van hem vond.

Later hoorde ik dat het wel goed was dat twin het vertelde, want ze konden niet echt met Newt praten en wilden wel weten of hij nog gevoel had in zijn benen enzo. Ze hadden kennelijk gevraagd of ie nog iets bewogen had van zijn benen ofzo en toen had twin dat gezegd. Wel logisch, maar ik was er niet helemaal bij denk ik. Als je zenuwen door zijn kun je niet altijd meer een stijve piemel krijgen. Dus dat op zich was toch wel nuttige informatie.

Uiteindelijk is Newt met de traumaheli weggehaald en het enige wat ik me daar nog van kan herinneren is dat ik me machteloos voelde en me afvroeg of dat dit de laatste keer zou zijn dat ik Newt levend zag. We keken elkaar nog aan en ik had het gevoel dat ik wel contact met hem had. In zijn ogen zag ik iets speciaals, maar das moeilijk te omschrijven. Iets van hoop, zo legde ik het voor mezelf uit. Dat kan ook uit zelfbescherming zijn geweest, idk.

Newt was weg en ik werd met de terreinwagen terug gebracht naar de parking aan de rand van het natuurgebied. Ik had last van mijn enkel/onderbeen, maar kennelijk door de adrenaline had ik niet gemerkt dat mijn enkel gebroken was. Ik heb geen idee hoe en wat en wanneer dat precies gebeurd is.

Het gevolg was dat ik ook naar het ziekenhuis moest. Alleen was ik naar een lokaal ziekenhuis gebracht en Newt naar een academisch ziekenhuis.

Op de plek waar het gebeurd was hebben de ambulancebroeders een soort vacuüm zak om mijn been / enkel heen gedaan. Daardoor deed het al iets minder pijn. In de ambulance had ik wel nog pijnstilling gekregen en daar werd ik een beetje licht van in mijn hoofd en ging raar praten. Raar praten doe ik wel vaker, maar dit was wel ff wat anders. Dat hadden ze ook gezegd dat dat kon gebeuren. Jammer genoeg heb ik daar geen filmpje van. Als ik had gekund dan had ik dat zelf wel gefilmd, maar ja, totaal onbelangrijk natuurlijk in vergelijking met wat er net met Newt was gebeurd.

Daar lag ik dan alleen, nou ja, mijn twin was er, samen met andere familieleden, maar zonder Newt en we wisten toen ook nog niet hoe het met hem was, anders dan dat hij bij bewustzijn was.

Ik was diezelfde middag/avond nog geopereerd aan mijn enkel, maar kon natuurlijk niet gelijk naar Newt toe. Ik schijn heel opstandig geweest te zijn tegen de verpleging en gezegd te hebben dat ik  dan wel zelf naar Newt toe ging of ze dat nou wilden of niet. Ook dat weet ik niet meer.

Mijn twin en familie en ook familie van Newt natuurlijk waren zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gegaan waar Newt lag. Zijn ouders waren aan het werk toen het gebeurde en zij zijn rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden. Mijn familie, nou ja mama en twin waren gegaan nadat ze wisten hoe het met mij ging. Papa en andere broers (zus was niet thuis toen het gebeurde) waren nog bij mij gebleven totdat ik geopereerd werd.

Ik hoorde dat Newt in slaap werd gehouden en dat hij van alles gebroken had en het was nog niet duidelijk wat ie nog wel en niet kon.

Dan staat je hele wereld wel op de kop. Ik vroeg me af wat ik meer en beter had kunnen doen en of het niet mijn schuld was dat Newt was gevallen.

Voor ik het wist werd ik naar de operatiekamer gebracht en werd er een pen en wat plaatjes in mijn enkelbotten geschroefd, zodat alles weer aan elkaar zat.

Ik wilde het liefst naar Newt, maar dat kon en mocht natuurlijk niet. Ik was trouwens nog maar half wakker na de narcose en was moe en volgens mij hebben ze mij nog iets kalmerends gegeven of een slaapmiddel waardoor ik in slaap ben gevallen. Mijn twin en mama waren in de loop van de avond nog wel bij me geweest maar dat is slechts een vage herinnering.

Ze hadden nog niet veel informatie over Newt en ze hadden hem nog niet kunnen spreken omdat hij op de ok lag, waar ze een drain in zijn long hadden gedaan, zijn pols was gegipst en het nieuws was dat ie sws een hersenschudding had en verder over zijn wervels wisten ze nog niet veel, behalve dat er een paar wervels waren verschoven en er een paar ook gescheurd waren. Daarna was ie naar de ic gebracht. Alleen zijn vader en moeder waren toen even bij hem geweest. mama en twin hadden met zijn ouders gewacht en wat gepraat, totdat ze hem mochten zien. Daarna hadden zijn ouders alles aan twin en mama verteld over wat ze wisten over Newt.

De volgende morgen wist ik nog nauwelijks te herinneren dat mama en twin dat nog waren komen vertellen en hebben ze alles opnieuw moeten vertellen.

Mijn rechter bil was pijnlijk en ondertussen bont en blauw. Ik denk dat ik er op gevallen ben, toen ik mijn enkel brak, maar geen idee hoe precies.

Ze hadden me in het ziekenhuis ’s nachts ook verschillende keren wakker gemaakt, waar ik kennelijk best boos om was geworden. Dat weet ik zelf niet meer, maar dat deden ze uit voorzorg, omdat ze bang waren voor een bloeding in mijn hoofd ofzo. Gelukkig heb ik die niet gehad.

De grote vraag was natuurlijk hoe het met Newt ging.

Meer daarover in een volgende post.

Groetjes,

M&M’s

Groetjes Gebruiker c 

Jo @M en Ms ,

jij maakt echt een hoop mee man ik heb echt respect voor jou.

Wat erg dat zoiets is gebeurd ik hoop dat het goed met Newt gaat. Super goed hoe je hebt gehandeld en gelijk actie hebt ondernomen. Het is op zo’n moment natuurlijk altijd belangrijk dat je de hulpdiensten en je ouders inlicht maar hoe jij hebt gehandeld is echt knap!
Ik weet atm niet meer wat ik er over kan zeggen behalve dat je het echt goed hebt gedaan!

@IdkAnameDealtwithIt,

ja, maar die val was al anderhalf jaar geleden… Ik loop een beetje achter met posten…

Twin en ik houden niet van binnen zitten, dus verzeilen we wel vaker in één of ander avontuur….wij kiezen er nooit bewust voor, maar ja, tis niet anders. de ene keer kom je er beter uit als de andere keer, maar we moeten wel door met ons leven. 

Ik ga straks nog beginnen aan het vervolg te schrijven en dan langzaam aan wordt duidelijk waarom ik hier een hele tijd niet op het forum ben geweest. O.a. dit met Newt en nog van alles wat daarna kwam en dat heeft ook allemaal invloed gehad en nog op mijn relatie met Jur en Luca. Daarom dat ik dat hier uit wil leggen . Dan kan ik dit een beetje afronden of toch daarna weer verder. Lekker vaag hè haha

sommige dingen overkomen je gewoon. Daar kun je niet altijd wat aan doen. Hoe je er mee omgaat daar heb je wel invloed op, tot op zekere hoogte. Wij (twin en ik) proberen altijd voor het positieve te kiezen, ook al is dat niet altijd makkelijk. Maar het glas is bij ons altijd half vol en niet half leeg.

In het verhaal gaat wel duidelijk worden hoe het verder met Newt gaat. Voor iedereen die het gemist heeft, ik heb al verklapt dat ie het iig overleefd heeft. De rest volgt later. Dan ook meer info over Jur en Luca en iedereen die daar weer mee te maken heeft.

Gelukkig heb ik vakantie en wat meer tijd voor het forum. Binnenkort gaan we weer naar Frankrijk en dan post ik vanaf daar. Veel verschil ga je daardoor niet merken  

Wij hebben wel wat EHBO gehad en das toch wel handig, dan val je in een soort routine en weet je wat je wel en niet moet doen. Maar ja, als het zover is spelen er natuurlijk nog andere dingen mee, zeker als het om iemand gaat die je goed kent en je, alleen, dus zonder hulp ‘in the middle of nowhere’ bent.

Veel meer als hulp vragen en er voor zorgen dat Newt weet dat ie niet alleen is, kon ik eigenlijk niet doen. Gelukkig kwam er op tijd hulp.

Bedankt voor je reactie btw.

Ik spreek je vast nog wel een keertje hier op het forum.

PS @Gebruiker c , ik ga nog wel op jouw post reageren, dus no worries

Groetjes,

M&M's

@M en Ms , neem de tijd die je nodig hebt! Ik kan wel wachten. En even voor de duidelijkheid,  het was niet vaag.

Groetjes Gebruiker c 

edit. Ik ben dus gelukkig niet de enige die ehbo heeft gehad.

Hey M en Ms

Wat een beangstigende situatie. Ik kan me voorstellen dat je helemaal overstuur was, waardoor je je het een wel herinnert, en het ander niet, of sommige dingen misschien wel door elkaar haalt. Heel “normaal”, als in begrijpelijk, lijkt me dat, als je een goede vriend er in die toestand bij ziet liggen. 

Op het eerste zicht kon de info die twin gaf, over de erectie die Newt kreeg, misschien wat rot overkomen, maar het was inderdaad goed dat hij dat meegaf aan de hulpverleners, ‘t Is namelijk een teken van leven van daarbeneden, zoals Gebruiker c al zei. 

Ik vind dat jij trots mag zijn op je automatische piloot. Sommigen zijn namelijk geneigd te bevriezen in dit soort situaties. Da’s een begrijpelijke reactie, maar niet zo’n handige. Jouw reactie daarentegen, was wel handig, doeltreffend, en verstandig.  

M en Ms, alsjeblieft, dit is jouw schuld niet. Ongelukken gebeuren. Voor hetzelfde geld was jij van die afgrond af gegleden. Dat had dan evengoed een ongeluk geweest, en dan had je ook niet gewild dat Newt zich schuldig zou voelen, toch? 

Hoe gaat het trouwens met die enkel van je?

Gr. Kenshin

Hi iedereen,

dankjewel voor jullie reacties en ik ga jullie (@Gebruiker c  en @Kenshin)  reacties meenemen en beantwoorden in mijn reactie.

Gelukkig was ik op de automatische piloot gegaan en wij hebben thuis allemaal op zijn minst een EHBO cursus gevolgd. Papa en mama vonden dat verstandig. Gewoon je weet maar nooit als er iets gebeurt en omdat wij toch al een beetje brokkenpiloten zijn en vaak ergens buiten zijn, is het wel handig om iets te kunnen en te weten wat je moet doen. Verder wonen we vlak aan zee en zijn veel op het strand en daar zijn altijd wel mensen die een ongelukje hebben. Dan komen ze ook vaak bij ons in de zaak en dan weten we tenminste een beetje wat we moeten doen. Als ze onwel zijn geworden of iets verstuikt hebben of in het glas getrapt zijn of als ze water binnen hebben gekregen. We hebben ook een AED bij de zaak, dus dan moet je ook allemaal weten hoe die werkt.

Dus ik was wel blij dat ik een soort lijstje in mijn hoofd had van wat je moet doen. Ik weet het allemaal niet meer heel bewust, maar ik had Newt zijn hartslag en ademhaling gecontroleerd. Ik had met mijn hand zo overal waar ik bij kon onder zijn t-shirt gevoeld, ten eerste of ik ademhaling voelde en zag natuurlijk en of er rare dingen te voelen waren, zoals dingen die uitsteken, bvb botten door een val ofzo. Verder natuurlijk bewustzijn, maar Newt deed in het begin eigenlijk niks. Hij reageerde wel op pijnprikkels, maar hij zei niks. hij maakte wel wat geluid, maar dat was meer zijn ademhaling en ik denk dat dat kwam omdat er een rib door zijn long was gegaan. Ik wist toen niet dat dat zo was, want ik kon niet in hem kijken, maar dat bleek later zo te zijn.

Hij zag al een soort een beetje op zijn linker zij, dus vergelijkbaar met stabiele zijligging, maar niet precies, maar het leek me verstandig om hem niet te verplaatsen. Hij lag soort van op een veilige plek. Hij kon niet verder naar beneden vallen en er kon ook niks op hem vallen zeg maar.

Hij had nog wel pupilreflex, dus das wel goed, maar ik weet natuurlijk ook niet alles.

Hulpdiensten waarschuwen is natuurlijk één van de belangrijkste dingen die je kunt doen. Die weten echt wat ze moeten doen.

Het was echt heel gek. Toen het net gebeurd was, was het oorverdovend stil. ik voelde me zo alleen met Newt. Ik was de enige die iets kon doen, dus moest ik ook iets doen. Achteraf vind ik het niet raar dat ik Newt weer soort van aangekleed had en ik schaam me er ook niet voor dat ik aan zijn piemel heb gezeten. Ik bedoel wij zijn vrienden en we zagen elkaar wel vaker bloot, maar ergens vond ik het beschamend voor mensen die ik niet kende en die er misschien iets van zouden vinden.

Het was gebeurd op een plek waar wel eens afgesproken wordt door homo's. Dat was niet de reden dat Newt en ik daar waren. We waren er gewoon om ff uit te rusten. Bovendien was het midden op de dag en volgens mij wordt die plek meer 's avonds gebruikt. Toch wilde ik niet dat de ambulancebroeders of anderen zouden denken dat we er een seksafspraak hadden en onbewust ook daarom, maar ook ‘gewoon’ had ik zijn piemel terug in zijn broek gedaan.

Maar ergens voelde ik me door mijn twin verraden ofzo, terwijl ik weet dat hij het allemaal goed bedoeld.

Het kwam ook wel omdat het van oorverdovende stilte toen ik alleen met Newt was, plotseling veranderde in iets heel hectisch. voor mij dan iig. In de eerste auto zaten de ambulancebroeders met hun spullen en mijn twin om ze naar de juiste plek te brengen en dan de boswachter ofzo, idk, die zijn auto was het. Vlak daarna kwam papa en nog meer mensen die hulp kwamen verlenen en na een tijdje ook nog de politie en de traumaheli met nog een dokter enzo. Ik geloof zelfs dat die heli al iets eerder aan kwam vliegen, want ik had nog staan zwaaien, maar ze konden niet precies daar landen en moesten nog een eindje lopen. Daarom waren ze net iets later bij ons dan de rest. Zoiets. Er gebeurt ook zoveel ineens in korte tijd.

Iedereen begon zijn werk te doen en vooral aan Newt natuurlijk. Ik werd van alles gevraagd, maar weet dat niet precies meer allemaal. Ik werd verplaatst zodat de hulpverleners beter bij Newt konden en ik had de hele tijd zijn hand beet gehouden en over zijn gezicht gestreeld enzo en dat was ineens ook niet meer mogelijk. Ze gingen Newt zijn kleren allemaal open knippen en met plakkers op zijn borst en een infuus en nog honderd dingen tegelijk.

Dan waren ze mij ook aan het nakijken, dus ook mijn shirt uit en broek uit om te kijken of ik ergens gewond was. Ik had kennelijk wat bloed aan mijn arm en hoofd. Dus dat wilden ze bekijken. Dan gebeurt er zoveel tegelijk dat ik het overzicht een beetje kwijt was. Ik kon alleen maar aan Newt denken, maar kon niks meer voor hem doen. Ik kon wel zo ongeveer hem zien liggen, maar hij zei nog steeds niks, dus dat voelde heel slecht. ik hoorde ze praten over dat ie zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest om in de scan te gaan, omdat ze dachten dat ie in zijn hoofd bloedde en ergens in zijn lichaam. Dat was ook niet echt geruststellend aan de ene kant, maar ook weer wel aan de andere kant, omdat ie in goede handen was.

Voor ik het wist werd Newt de heli in gedragen en even later stegen ze op en verdwenen aan de horizon. Ik ben toen heel hard gaan huilen, omdat ik bang was dat ik hem nooit meer zou zien. Papa en twin troostten me wel, maar die broeders waren ook nog met me bezig en ik werd ook op een brancard gelegd en ik weet niet of het een spalk was of meer een soort matras die vacuüm werd gezogen. Mijn been kon iig niet meer bewegen, wat op zich wel beter voelde. Ik snap nog steeds niet hoe ik mijn enkel heb kunnen breken. Het was niet dat ik krak hoorde en er niet meer op kon staan ofzo. Ik weet vaag nog wel dat ik een beetje uitgegleden was en het voelde alsof ik mijn enkel verzwikte, maar dat weet ik echt niet meer. Ze zeggen dat dat komt door de adrenaline ofzo. Idk.

Op zich is mijn enkel wel goed genezen na die operatie, maar ergens blijft het toch een zwakke plek. Ik bedoel, laatst had ik 'm ook alweer soort van verzwikt, dus ik moet er een beetje mee uitkijken. Maar dat kan ook aan mij liggen en soort van omgekeerd zijn dat ik onbewust voorzichtig ben en daardoor...je weet wel. Op zich kan ik er wel weer alles mee doen, zoals sporten ook en daar ben ik wel blij mee. Ze moesten opereren omdat het op een rare plek was gebroken en omdat ik nog in de groei was, was alleen gips niet genoeg. Vorig jaar moest ik weer geopereerd worden en toen hebben ze de schroeven en plaatjes er weer uit gehaald.

Je snapt wel dat ik toen het net allemaal gebeurd was geen tijd had voor een normale relatie met Jur en Luca. In het begin was ik niet heel mobiel. ik kon wel voorzichtig lopen, maar was eerst nog met krukken en later moest ik toch wel soort van revalideren. Bovendien ging school ook door en waren we bijna al onze vrije tijd bij Newt.

Oh ja, ik wilde natuurlijk liefst zo snel mogelijk naar Newt toen het gebeurd was. Gewoon om bij hem te zijn. In het begin, dus nadat ik geopereerd was aan mijn enkel werd Newt in slaap gehouden omdat ze wat bloed in zijn hoofd hadden gezien op de scan en omdat zijn ruggenwervels niet meer op de juiste plek stonden en er een operatie gepland stond.

Op zich was dat echt heel rot voor zijn familie en ons ook natuurlijk. En vooral heel spannend, want eigenlijk had nog niemand met hem kunnen praten na de val. Ze zeiden wel dat ze goede hoop hadden dat hij weer gewoon bij zou komen, maar ja, dat moet je allemaal ook maar afwachten.

Hij werd wel al snel aan zijn rug geopereerd en de chirurgen zeiden tevreden te zijn met het resultaat. De operatie was technisch heel goed gegaan. Ja, dat konden ze wel zeggen, maar eerst zien en dan geloven.

Ik geloof dat ik na een dag of 3 Newt weer voor het eerst gezien heb en alhoewel hij nog in slaap werd gehouden was ik wel heel blij hem weer te zien. Ik mocht hem ook aanraken en toen brak ik. Gewoon dat hij warm aanvoelde was zo'n geruststelling op zich, maar het was natuurlijk nog heel spannend hoe en wanneer hij wakker zou worden.

Het is ondertussen al weer een heel verhaal, dus de rest ga ik in een volgende reactie posten.

Volgens mij moet ik nog een paar vraagjes beantwoorden die eerder gesteld werden.

Toen ik de eerste nacht steeds wakker werd gemaakt door de verpleging heb ik volgens mij geen medicijnen gekregen. Ze stelden me alleen vragen over wat voor dag het was en of ik wist waar ik was… Lekker dan, maar zal wel nodig geweest zijn.

Uhm ja nog even over

Gebruiker c schreef:

dat zijn piemel warm was , is een  goed teken , ook dat ie stijf was , dan komt er bloed door de penis heen waardoor hij dus warm aanvoelde. En dat is denk volkomen begrijpelijk dat ie een stijve kreeg. (In mijn ogen dan begrijpelijk)

Ja, oke, maar die voelde niet gewoon warm, maar extra warm. Dat vond ik gek of iig zo herinner ik het me. Misschien kwam het doordat mijn handen koud waren ofzo, idk. Normaal gesproken zou ik me er niet druk over maken dat ik eraan heb gezeten, maar hij voelde zo warm dat ik dacht dat het niet normaal was. Ik kan het ook niet verder uitleggen en op zich is dat nu ook niet echt belangrijk, maar die herinnering vind ik apart.. Hij was ook wel erg hard ja en op zich is dat een goed teken als je net gevallen bent en zo half bewusteloos, toch.

Ik heb het later nog wel aan Newt zelf gevraagd of ie gevoeld had dat ik aan zijn piemel heb gezeten, maar hij weet er niks meer van en snapte ook wel dat ik wilde dat hij er 'netjes’ bij lag. Hij maakte er nog wel een beetje een 'gore’ grap over, die ik hier maar niet ga herhalen, maar toen was voor mij wel duidelijk dat hij blij was met wat ik voor hem gedaan had toen het net gebeurd was.

Dat we allebei naar een ander ziekenhuis werden gebracht was wel soort van jammer, maar Newt moest naar het beste ziekenhuis zodat hij goed geholpen kon worden. Dat ik niet bij hem was, was op dat moment totaal onbelangrijk voor zijn herstel. Belangrijk was dat zijn familie bij hem was en dat er goed voor hem gezorgd werd.

Ook al weet ik dat het niet mijn schuld is wat er gebeurd is, toch voel je je 'verantwoordelijk’ op één of andere manier. Het had idd iedereen kunnen overkomen, dus mij ook  en dan zou ik ook niet willen dat anderen zich daarvoor verantwoordelijk zouden voelen.

Nou ja, ik ga eerst maar even een broodje eten en nog wat andere dingen doen, voordat we op vakantie gaan. Ik blijf gewoon posten in de vakantie. Das de bedoeling, maar soms moet ik ook ff relaxen en leuke dingen doen met mijn vrienden in Frankrijk die ik al een tijdje niet gezien heb.

Tot snel.

Groetjes,

M&M's

Hi M&M's

Dat is fijn om te horen :)

Als de KT hier het komende jaar niks aan verandert (ik denk overigens wel dat er iets gaat gebeuren, want er zijn hier de laatste tijd meer discussies over te vinden en volgens mij zijn ze erover aan het vergaderen ofzo), kun je misschien altijd nog onder ieder topic een bericht met eventueel screenshots plaatsen van Hee ik ben de echte M&M's en ik '’sluit'’ mijn topics, dus ik zal zelfs niet meer posten hier.

Die laatste alinea vind ik vooral belangrijk om te horen. Als je het uiteindelijk alleen maar doet als jij (en de betrokkenen irl) zich er goed bij voelen. Gelukkig is dat zo.

Opvoeding of niet, je moet het uiteindelijk maar doen. 

Terug naar het vervolg van het verhaal.

Daar schrok ik wel even van! Wat heftig dat jullie dat allebei hebben moeten doormaken. Ik vind het knap hoe je '’automatische piloot'’ aan schoot en je precies leek te weten wat je moest doen. Ondanks alle paniek en stress die je gevoeld moet hebben, denk ik dat je uitstekend hebt gehandeld, ook al weet ik natuurlijk niet hoe het afloopt (ik heb nog niet verder gelezen) en ook al ben ik geen expert natuurlijk. Volgens mij heb je je toen jij en twin het slachtoffer van homohaat werden ook wel eens afgevraagd hoe het andersom zou zijn geweest en hoe jij had gehandeld. Ik denk dat deze situatie misschien een soort geruststelling kan zijn dat als twin bewusteloos had gelegen, jij hem ook goed had kunnen helpen!

Ik snap helemaal dat je hier emotioneel van wordt en ik snap het ook als je hier over 10 jaar nog steeds emotioneel van wordt. Neem alle tijd die je nodig hebt.

Ok ik heb het vervolg gelezen. Het is helemaal niet erg als het '’emotieloos'’ is (wat ik het overigens niet vind, want de emotie komt automatisch bij het lezen).

Naast Newt had jij zelf ook nog verwondingen en door alle gebeurtenissen zat je emotioneel ook in een rollercoaster. Daardoor heb je wat dingen gezegd en wellicht gedaan tegen twin en ziekenhuispersoneel wat je normaal niet zou doen. Echter vind ik het heel begrijpelijk gezien het emotionele en lichamelijke trauma wat je net had meegemaakt. Niet te vergeten alle medicatie en pijnstilling die je in je systeem had. 

Wel super fijn dat twin en je moeder je op de hoogte hielden van de toestand van Newt. Wat moet het naar zijn geweest om niet naar hem toe te kunnen, omdat je zelf in het ziekenhuis (een ander ziekenhuis ook nog) lag. Wat heb ik een respect voor jou en de mensen om je heen hoe jullie met deze situatie zijn omgegaan!

M en Ms schreef:

sommige dingen overkomen je gewoon. Daar kun je niet altijd wat aan doen. Hoe je er mee omgaat daar heb je wel invloed op, tot op zekere hoogte.

En zo is het maar net. Dit weten is één ding, het toepassing is iets heel anders. Ik blijf het knap vinden hoe je dat doet, die positieve mindset behouden.

Wat een heftige verhalen allemaal. Geniet maar lekker van je vakantie. Ik hoop dat je al je vrienden daar kan bezoeken. Die uit Duitsland en Frankrijk zelf en geen idee wie er nu allemaal ook naar Frankrijk komen met jullie. Het is je gegund! Wees dus ook niet bang om relaxen ver voor het forum te zetten!

Gr. Pin

Groetjes Gebruiker c 

edit ​​​​​​.  Ben het ook eens met pin. 

Hey M&M's

Sorry voor het niet reageren. Kreeg geen meldingen meer dus ik dacht dat er geen nieuwe berichten waren. Oops.

Ik snap dat lange afstands relaties en weinig tijd niet altijd even handig zijn (source: mijn ex-vriendin die like 20 minuten weg woonde waar ik in een half jaar 1 keer geweest ben omdat ik nooit tijd had. Daarom is het ook ex :((( )

Dus nog best knap dat je zo vaak heen en weer ging / gaat?

En ook een special thnx voor gewoon je verhaal te vertellen en zo open zijn over je relaties en seksualiteit. Het heeft best wel geholpen met mij en als Bi uit de kast komen.

Ik hoop dat ik de volgende update wel meteen zie :)

Asy

 Salut à tout le monde,

we zijn dus in Frankrijk…

das idd afwachten en dan kunnen we altijd nog zien hoe en wat we zelf kunnen doen…

klopt

das wel waar ja

sorry voor je te laten schrikken

ik denk dat je als je op bepaalde situaties geoefend hebt (bijvoorbeeld door die EHBO die we hebben gehad)  dat je dan in moeilijke situatie terug kan vallen op wat er in je systeem zit. Daarom zou het goed zijn als EHBO gewoon standaard op scholen gegeven wordt….

Dat is zeker ook wel een geruststelling.

Thnx en ja dat blijft als je dat moment terug haalt. Maar dat is ook niet erg, zolang het je maar niet in de weg zit, als je begrijpt wat ik bedoel. Soms is het goed om te weten dat niet alles vanzelfsprekend is en dat je soms bijvoorbeeld eens tegen iemand moet zeggen dat je van hem/haar houdt. Of om onenigheid die er altijd wel eens kan zijn uit te spreken en op te lossen. Het is het allemaal niet waard om dat een vriendschap in de weg te laten staan en je weet tenslotte nooit wat er kan gebeuren...

Christian en Justin kwamen ons gisteren , als verrassing ophalen op het vliegveld. Die apenkoppen stonden bij de gate te wachten…, terwijl ze gezegd hadden dat ze geen tijd hadden. Normaal zouden we dan een half uurtje met de bus reizen en dan nog een klein stukje lopen naar huis, maar dit was veel leuker…

Laurent was vanmorgen al langs geweest, maar toen sliepen we nog… dus is ie weer weg gegaan. Hij is er net weer en heeft chocolade éclairs mee genomen, wel lekker allemaal… Claude zien we vanmiddag en Feestgay komt volgende week. Jur zit hier een uurtje vandaan met zijn ouders (nou ja ze zijn nog onderweg), dus die gaan we vast ook nog wel zien. Van Luca weten we het nog niet of die kan komen, dus ff afwachten...

Nou ja, volgens mij ben ik nu weer een beetje bij met alles beantwoorden en binnenkort komt er een vervolg op het verhaal van Newt.

Het heeft nog veel gevolgen gehad voor ons en iedereen om ons heen en natuurlijk het meeste voor Newt zelf en zijn familie.

Alors, à bientôt

Groetjes,

M&M's