Hoi iedereen,
Ik loop al een tijdje met een probleem. Ik ben zestien jaar en helemaal weg van mijn Spaanse docent (hij is NL)! Het liefst kijk ik hem zo lang mogelijk aan, knuffel ik hem, zoen ik hem... Alles, zolang het maar met hem is. Hij was mijn mentor in de onderbouw en af en toe hebben we nog gesprekken, over hoe het met mij gaat en andere onderwerpen die we beide interessant vinden. Alles voelt zo goed bij hem, zo oprecht maar vooral zo fijn. Het ding is alleen, hij is 34 jaar... Een enorme domper. Het is een ontzettend geliefde man, bij veel leerlingen en docenten. Ik vraag me af of hij bij al zijn leerlingen zo lief is, zo betrokken en me altijd zo betoverend aankijkt. Ik kijk dan uiteraard terug. Ik heb vaak jongens wel leuk gevonden maar nooit serieus, dit voelt zo heftig en intens maar vooral zo fijn! Hij is single. Wat moet ik hier mee? Of het van zijn kant komt of niet, het kan en mag niet. Hoe kom ik hiervan af? Hoe kan ik weer normaal naar school gaan zonder altijd aan hem te denken?
Ā
Floortje
Ā
Ā