Heyy, ik dacht eigenlijk dat ik helemaal oké was hierover maar ik moet het toch kwijt.
Ik (een meisje van 16) had tot een paar maanden geleden een vriendje (x). X en ik waren in totaal denk ik drie maanden samen, en daarvoor een jaar bevriend. We zijn, in de tijd dat we samen waren, denk ik maar oprecht zo’n drie keer alleen uit geweest, en waren absoluut niet ver, het was meer een soort exclusieve vriendschap. X zag dit alleen niet zo, na onze eerste date zei hij dat ie van me hield, en of ik z’n vriendin wilde zijn. De volgende dag begon hij al met dingen zoals “ik weet dat middelbare school koppels niet vaak bij elkaar blijven maar ik zie ons nooit eindigen”. Tja destijds vond ik dit al een beetje vreemd, maar heb besloten het gwn te negeren.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik helemaal niet blij was, ik heb geen geweldig verleden met m’n mentale gezondheid, en merkte dat ik in sommige dingen terug viel. Ik besefte me ook dat ik me op geen enkele manier aangetrokken voelde tot X. Ik gaf om hem, dat zeker, maar echt op een puur vriendschappelijke manier. Toen ik daarover na begon te denken, realiseerde ik me dat ik me nog nooit aangetrokken heb gevoeld naar een jongen, en wel tot vrouwen.
Na een paar mentale breakdowns bij m’n moeder, besloot ik al snel dat ik het uit moest maken met X, het was niet eerlijk naar hem om te doen alsof, en dat kon ik zelf ook niet aan. Het was lastig, maar ik heb het wel gedaan. En ik legde hem precies uit hoe ik voelde, hij begon in een keer met “dus je ben gay”, ik legde hem uit dat ik me niet helemaal comfortabel voelde met labels, en dat ik leuk vind wie ik leuk vind, maar dat ik nu wel denk dat dat vrouwen zijn.
Ik snapte helemaal dat X dit lastig zou vinden, en wist ook dat ik hem alle tijd ijs en ruimte zou geven. Maar dit wou hij absoluut niet, en hij wou elke avond met me blijven praten. Ik had echt medelijden met hem, en voelde me ontzettend schuldig, dus ik liet hem weken lang elke avond praten over hoe depressief hij was door mij, maar na twee maanden trok ik het echt niet meer. Elke avond aanhoren over dat jij de reden bent dat jij “nooit meer liefde gaat vinden” is… intens. Hij zei ook een paar dingen die me echt diep kwetste, over mijn verleden (hij is de enige die daar veel over weet) en praten over zijn, hij noemde het een gediagnosticeerde depressie, zijn diagnose kwam van een internet test, terwijl hij weet dat ik al sinds m’n 9e deal met depressies.
Op een gegeven moment heb ik dit ook tegen hem gezegd, dat ik snap dat ie pijn heeft maar dat hij daar echt niet op deze manier met mij over kan praten. Hij doet het nogsteeds, maar inmiddels kap ik het gesprek af zodra het op het onderwerp komt.
Mijn beste vriendin (y), de persoon die ik al 5 jaar als enige met dingen vertrouw, en als een zus voor me is, was er echt voor me toen ik het lastig had. Ze wist alles over mij en X, en ook toen ik het lastig had met hem. X en Y zijn de twee personen die het meest over me wisten, en die ik het meest vertrouwde. Twee weken geleden zei ik X opeens dat hij Y ontzettend leuk vind, niet alleen tegen mij, nee hij heeft het de helft van de school verteld. Nou was het de laatste paar weken ook wel erg duidelijk. Y weet niet hoe ze zich voelt, maar weet wel dat hij haar leuk vind. Ze wil er eigenlijk gewoon voor gaan, want ze ziet niet wat ze te verliezen heeft.
Ik weet dat ik het uitgemaakt heb met X, en ik voel ook niks romantisch naar hem, of naar Y, ik date nu een geweldig meisje waar ik ontzettend blij mee ben. Maar het voelt gewoon ontzettend raar. Y heeft X zovaak uitgescholden nadat ze hoorde wat hij weet eens heeft gezegd, en ze was er altijd voor me. En X weet hoe ontzettend belangrijk ze voor me is, en vergelijkt ons constant met elkaar.
Ik dacht dat ik er helemaal oké mee zou zijn maar ik denk niet dat ik dat ben. Een paar dagen geleden stuurde Y me een screenshot van wat X haar had gestuurd; “Je begint haar (mij) echt te evenaren qua gesprek” en toen stuurde hij haar een bericht, wat ik hem ooit heb gestuurd, een ontzettend lang bericht, over hoe lief hij is, en nog veel meer. Waarom hij dat in godsnaam stuurt naar zn crush, geen idee. Maar ik ben nogal gekwetst erdoor. Ik heb tientallen uren met hem gepraat, nee je bent niet lelijk, nee je bent niet waardeloos, nee je zus is niet knapper dat jij bent. En dan laat hij al die gesprekken aan anderen lezen, eerlijkgezegd ben ik nogal boos.
Hij appte me ook “heyy Y is echt geweldig, kun je er misschien achter komen hoe zij zich voelt, en dat dan aan mij vertellen?”. Toen ik zei dat ik daar niet helemaal comfortabel mee was, kon hij niet begrijpen waarom. Y appte me vandaag “en ja kijk dat hij je ex daar ben ik wel overheen, dus die factor negeren we”.
Ik vind het gwn vervelend dat ze beide niet kunnen begrijpen dat dit raar voor mij is, maar ben ik helemaal gek hier? Ik weet het oprecht niet, heel veel van m’n andere vrienden, die hier ook van weten, vinden het erg raar, zowel voor mij, als van X en Y.
Ze moeten echt hun gang gaan, maar ik voel nu al aankomen dat ze beide op mij gaan steunen, en ik kan dat oprecht niet aan denk ik, maar is dat heel egoïstisch?
(Sorry voor deze enorme lap tekst trouwens, ik moest het er echt even uit)
