Hoi,

Nooit gedacht dat ik op het forum van de Kindertelefoon een topic zou schrijven omdat ik echt ten einde raad ben. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Omdat wat achtergrondinformatie over mijzelf misschien wel handig is. Ga ik die eerst geven. Ik ben Deurmatje, me echte naam noem ik liever niet. Ik ben 17 jaar en ik ben 3, bijna 4 jaar lang depressief geweest. Reden of oorzaak? Ik weet het niet precies. Ik ben mijn gehele basisschool tijd gepest. Ik wist alleen nooit waarom ik werd gepest. Toen eindelijk in klas 2 van de middelbare school dat stopte, werd ik depressief.

Mijn depressie was bij verre de ergste tijd uit me leven. Ik had nog nooit mentaal zoveel pijn gevoeld. Ik had zin in niks, helemaal niks. Ik weet nog dat we terugkwamen van vliegvakantie en dat ik in het vliegtuig zat zo van: “Als we nu neerstorten, boeie”. Ik heb mijzelf in die tijd nooit gesneden, en ook nooit een serieuze zelfmoordpoging gedaan. Wel heb ik altijd op het randje van gestaan. Dat je eigenlijk al onderweg bent en denk, fuck. Niet doen. Als ik daar nu op terug krijg: gelukkig maar.

Hoe kwam ik uit deze tijd? Het begon eigenlijk allemaal met een chat bij de kindertelefoon. Degene met wie ik chatte vertelde mij dat het melden van mijn mentale problemen/depressie bij de huisarts een stap kan zijn. Dat heb ik gedaan, en ik ben in therapie gegaan. Niet alleen door die therapie kwam ik uit mijn depressie. Maar ook omdat ik een ongelofelijk leuk meisje ontmoette. Zij heeft mij, met haar liefde, steun en nog zoveel meer, uit de moeilijkste tijd van me leven getrokken. Iets waar ik haar eeuwig dankbaar voor ben.

Maar, waarom staat dit topic nou in het subforum over liefde? Je voelt hem al aankomen. Na 1 jaar en 7 maanden. Is de relatie met het meisje die mij uit mijn depressie heeft getrokken, ten einde gekomen. Als je me zo zou horen praten zou je denken dat zij degene was die niet verder wou. Maar nee. Eigenlijk wouden we allebei wel verder. Maar ik zat met teveel twijfels, en teveel negatieve gedachtes over onze relatie zonder dat ik eigenlijk wist waarom. Ik had geen flauw idee waar het vandaan kwam. Maar het verteerde me en gaf het gevoel dat ik niet verder met haar mocht gaan. Omdat ergens een stemmetje tegen me zei: “Je kan alleen een relatie hebben als je niet twijfelt eraan. Zij verdiend het niet om iemand te hebben die twijfelt”. Later kwam ik erachter dat het een stemmetje van onzekerheid was. Ben ik wel goed genoeg? Ben ik wel een goed vriendje? Door die onzekerheid kon ik niet bij mijn echte gedachtes komen. Mijn twijfels en gedachtes deden haar pijn en verdriet. Haar pijn en verdriet doen is het gene wat ik het meest verschrikkelijke vind om te doen in mijn leven. Naast mijn onzekere gevoel, die voor die twijfels en gedachtes zorgde. Was dit misschien wel de algemene reden waarom het toen uit is gegaan. Haar pijn en verdriet doen vind ik ontzettend moeilijk. En ergens dacht ik: misschien dat als het uit gaat, dat ze dan een deel van die pijn, en dat verdriet, weg zou gaan.

Één woord heb ik er voor: oliedom, echt oliedom. Pas een aantal weken na dat het uit is gegaan besef ik me dat ik samen met haar mijn onzekere gevoel had moeten overwinnen. Iets wat zij mij ook letterlijk heeft aangeboden. Maar toch heb ik het op het moment dat zij dat aanbood, niet beseft dat dat een optie was. Door het toen uit te maken had ik haar enorm gekwetst. Ik had het te snel opgegeven en was vergeten dat juist zij degene is die mij van dat onzekere gevoel af kon helpen. Dat het om een onzeker gevoel ging, die de twijfels veroorzaakte, realiseerde ik me helaas pas een aantal weken na dat het uit is gegaan.

En nu, hoe voel ik me nu? Verschrikkelijk. Waarom? Ik heb bij haar aangegeven enorm veel spijt te hebben van dat het toen uit is gegaan, ik heb aangegeven geen enkele twijfel meer te hebben omdat ik oneindig veel procent zeker weet  dat ik haar in me leven wil hebben, en ik heb aangegeven haar enorm te missen. Ik heb 2 brieven geschreven die bij elkaar wel 4000 woorden bevatte. Maar helaas, zij was niet in staat om het weer te gaan proberen. Zij voelt zich emotioneel te onstabiel om meteen weer verder te gaan. Iets wat ik ontzettend begrijp. Ze gaf aan tijd en ruimte nodig te hebben. Ik heb vervolgens aangegeven haar dat te willen geven. Maar, ik vind het zo ongelofelijk moeilijk.

Ik lig eigenlijk dagelijks gewoon met verdriet in bed. Ik doe eigenlijk niks meer. Ik weet het, juist nu productief zijn, dingen doen, aan het werk gaan zijn dingen die me weer op weg moeten helpen. Maar ik heb me nog nooit in me hele leven zo slecht gevoeld. Dat ik de energie voor deze dingen, ook niet meer kan opbrengen. Het enige wat mij energie geeft is contact met haar, degene die ik zo ontzettend mis, maar het kan nu niet. Ik moet haar tijd en ruimte geven. Maar toch is dat zo ontzettend lastig.

Het enige wat ik kan denken is: ik wil haar terug, ik hou van haar, ik mis haar. Zelfs tijdens mijn slaap. Want mijn dromen gaan over haar. Herinneringen met haar spelen constant af in mijn gedachtes. Feest nummer ergens? Een feestgedachte samen met haar die afspeelt in mijn hoofd.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het lijkt allemaal zo duidelijk hoe ik dit nu moet aanpakken. Haar tijd en ruimte geven en mezelf oppakken en bezig gaan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan helaas. Het voelt alsof ik het altijd maar weer voor mezelf verpest. Heb ik iets moois, dan komt er een keer een moment dat ik het verpest voor mezelf. Op dat soort momenten ben ik gewoon echt even helemaal klaar met mezelf.

ik ben ontzettend bang weer terug te gaan vallen. Want depressief? Ja, zo voel ik me nu wel. Maar zo wil ik me niet voelen. Ik wil dat ze trots op me kan zijn. Ondanks dat ik haar met bepaalde dingen soms enorm teleurgesteld heb. Ik had soms gewoon echt een stuk beter me best kunnen doen voor haar. 
 

Ik gooi gewoon me hele verhaal voor zover ik me er comfortabel bij voel om het op een openbaar forum te plaatsen hier neer en ik hoop gewoon op 1 of andere manier steun of hulp te vinden. Normaal ben ik degene die mensen altijd probeert te helpen met hun problemen, omdat ik er inmiddels toch wel aardig wat ervaring mee heb. Nu sta ik aan de andere kant en zou ik niet weten wat voor advies ik mezelf zou geven.

Het zou goed kunnen zijn dat ik dingen hier later zal corrigeren. Of dingen bij zal voegen. Ik realiseer me namelijk tegenwoordig constant later pas dingen. Zo ook informatie voor een topic als deze.