Hi allemaal,
Ik ben een 17-jarige jongen en het begon allemaal een half jaar geleden. Ik begon te snappen met een meisje uit mijn klas, nooit gedacht dat we het zo leuk zouden hebben en al snel leek ik wat te voelen voor haar. Ik vertelde haar dat ik het gezellig met haar had en dat ik misschien meer voelde voor haar. Ze vond het ook erg gezellig met met, maar wist niet zo goed wat ze ermee aan moest. Het leuke contact ging langzamerhand door, tot ze op een gegeven moment vertelde dat ze het wel gezellig met me vond, maar niets meer voor me voelde. Toen heb ik ervaren hoe het voelt om een gebroken hart te hebben en het is echt niet leuk, maar goed je gaat er gelukkig niet dood aan:).
Na een tijdje vertelde ze me dat ze het contact mistte en dat ze een beetje in de war was met zichzelf, iets waar ik niet echt op zat te wachten, aangezien ik haar uit m’n hoofd probeerde te zetten. Het vervelde was/is dat ik denk nog steeds wat voor haar voel, waardoor we toch weer contact gingen oppakken. Wederom was het weer heel erg gezellig, maar vond ik dit ook echt lastig, want ik kreeg het idee dat het misschien toch wel wat zou worden. Maar ook dit keer wist ze het niet goed en twijfelde ze heel erg, de ene keer vond ze me geweldig, maar de andere keer dacht ze doe maar rustig aan.
Ik wilde haar eigenlijk een keer uitvragen om te kijken hoe het ‘echt’ samen met haar zou zijn. Echter hebben we hier zolang over lopen praten dat ik een beetje ontmoedigd werd. Ze twijfelde nog steeds heel erg en was ontzettend bang dat het mis zou gaan, ze was echt niet om te praten. Ik heb haar toen verteld dat ik me misschien wat meer terug moest gaan trekken, alleen dat leidde tot vele tranen bij beiden. We kwamen er achter dat we heel veel voor elkaar betekenden, wat het zo lastig maakte. Ze had toen goed nagedacht of we het toch moesten gaan proberen, maar uiteindelijk kwam eruit dat ze geen relatie zou kunnen hebben, omdat ze dacht geen commitment te hebben en ze wilde met geen pijn doen.
En nu? Nou ik moet toegeven dat ik haar niet los kon laten en met niet terug kon trekken, slappe sukkel dat ik ook ben;). Het contact is meestal echt super leuk. Elke avond appen we elkaar in slaap en het voelt gewoon alsof we een relatie hebben. Nu gaat het alleen een tijdje wat minder, met de nadruk op ‘wat’ want we hebben nog steeds goed contact. Alleen soms kan ik helemaal gek in mezelf worden, want wat moet ik hier in vredesnaam mee? Ik merk dat ik nog echt wat voor haar voel. Ik wordt bijvoorbeeld snel jaloers wanneer ze met andere jongens praat etc. En ik weet dat ik misschien dat recht niet heb om daar jaloers om te zijn, maar het gebeurt gewoon.
Ik kan mezelf wel haten dat ik voor haar ben gevallen en dat ik zo veel om haar geef dat ik haar niet los kan laten. Maar elke keer als we wat dichter bij elkaar komen, vindt ze eng worden, maar als het dan lijkt te verdwijnen lijkt ze weer toenadering te zoeken. Het is gewoon echt een vervelende situatie en zou niet los kunnen laten, want ik wil haar geen pijn doen en ik blijf toch steeds met mn kop denken dat het misschien wel wat kan worden. But it’s driving me crazy dat we gewoon niet dichter bij elkaar kunnen komen.
Oftwel ik weet echt niet wat ik moet, misschien kom ik een beetje hopeloos over, maar om eerlijk te zijn vind ik het ontzetten lastig en zie ik het even niet meer zo goed voor me.
Is er iemand die ervaring heeft, tips heeft of me op een manier zou kunnen helpen? Dit zou ik heel erg waarderen:)
