hey
,ik ben een meisje (13 )en ik wil even met iemand praten over mijn verleden en mijn verhaal delen,
eerst zijn mijn ouders gescheiden toen ik 5 was...ik kan het me nog zooo goed herinneren ,
ze waren tegen elkaar aan het schreeuwen ,ze waren zo boos en verdrietig tegelijkertijd , en ik stond daar te kijken hoe mijn ouders elkaars hart 1 voor 1 verscheurde, ze merkte niet eens dat ik er was, ze merken nu niet eens dat die avond een hele kras heeft achtergelaten op MIJN hart, ze merken niet dat die ene ruzzie mijn hele leven heeft veranderd . Na dat ze klaar waren met ruzzie maken ging mijn mama weg naar haar mama, ze wisten precies nog steeds niet dat ik daar helemaal ingedoken bij de zetel zat, mijn papa zag me eindelijk en ging naast me zitten, je moet eens weten hoe bang ik was,hoe bang ik was van mijn eigen vader,hij ging dus bij me zitten en pakte mijn hand en begon te huilen.Ik vroeg waar mama was en papa zei dat mama weg was, alles wat ik toen nodig had was mijn mama…. De volgende avond had mama beslist om terug te gaan, voor mij,ze kon het niet, ze moest me zien en afspraken maken met mijn papa,toen dat ze er was, was ik zo blij, je kunt je echt niet voorstellen hoe blij ik was,ik weet dat ik nooit meer zo blij ga zijn in mijn leven als toen. ze hadden dus afgesproken dat ze gingen scheiden,ik was het er niet mee eens, en ik probeerde alles om ze terug bij elkaar te krijgen,maar niks hielp ,ze gingen elks apart wonen en ik moest elke week over en weer. Ik voel me nog altijd een pingpong balletje dat telkens over en weer moet, ik wist toen al, : dit ga ik nooit doen,ik ga nooit iemand verlaten. Toen werd ik ouder en had ik eindelijk een gsm, ik had instagram op mijn gsm gezet , toen ik 11 was kreeg ik veel mensen die mij berichten stuurde ,ik zat ook al heel vroeg in de puberteit, al die mensen die mij een bericht stuurde kwamen uit een ander land en kende ik niet persoonlijk, maar ik wou ze niet verlaten,dat zou ik nooit van men leven doen en ik houde mij er ook aan, met somige mensen die 19 of 15 of18 waren had ik een heele goede bant gekregen toen ik 12 werd, en ik had nog nooit iemand verlaten, tot op een dag ik gevoelens kreeg voor (naam, leeftijd), die in indonesie woond , ik was heel erg verliefd, maar ik durfde het niet te vertellen,paar maanden verder zei hij iets, hij zei dat hij gevoelens voor mij had en dat hij graag mijn bf zou willen zijn, ik was ook op hem en ik was suuuuper blij. maar dat veranderde op een dag, hij had een meisje ontmoed , hij vond haar perfect, lief,slim ,mooi…. ik was niet blij maar…… ik zou echt alles doen om hem een goed en mooi leven te schenken, ik zei:het is ok , ik was kapot, het klinkt heel erg zacht, maar dat was het niet,ik stuurde nog met hem maar zijn vriendin werd jarloers, ze werd jarloers op onze goede vriendschap, na een maand maakte ze het uit, ze ging weg bij hem, en hij gaf mij de schuld, ik was boos en bang dat hij ij ging verlaten daardoor, maar dat deed hij niet, hij bleef, tot we ruzzie kregen, hij was terug over zijn ex bezig en dat ik zijn leven had verpest en al die andere zaken, ik geloofde hem, ik geloofde dat ik zijn leven had verpest en dat ik een slecht persoon was, ik had er genoeg van, ik probeerde nog paar keer sorry te zeggen tegen hem maar hij had mij geblokt,
je moet is weten hoe het voelt, hoe het voelt dat iemand waar je het meest van houd u verlaat, ik ben hierdoor sterker geworden maar ook slapper, ik vergeet nooit zijn laatste tekst toen hij weg ging hij zei (ik zie je nog wel, ik hoop dat je een mooi leven hebt en dat je nooit de fout gaat maken die ik bij jou heb gemaakt, ik hoop dat ik de laatste ben die jouw mooie gezicht verlaat, het doet pijn ,ik zweer het, maar ik moet bij je weg,ik voel het)
ik verlaat nooit meer iemand,ik doe het niet
srry voor de lange tekst, ik moest even mijn verhaal kwijt
groetjes, anoniempje357
Bericht aangepast door De Kindertelefoon wegens overtreden forumregel 6.
