Hi, ik een meisje van 15, ben echt enorm in de war. Ik heb nu een paar maanden een vriendje. Daarvoor waren we al een jaar erg goed bevriend, en zitten we in de zelfde vriendengroep. Hij is echt geweldig, en ik dacht altijd een crush op hem te hebben. Maar de laatste tijd betwijfel ik dat. Ik geef echt heel veel om hem, dat weet ik zeker, maar ik betwijfel of ik dat ook op een romantische manier doe. Ik weet al best lang dat ik ook op vrouwen val, en noemde mezelf altijd bi. M’n vriendje weet dit en heeft er geen problemen mee.
De laatste paar maanden begin ik te denken dat ik misschien helemaal niet op mannen val. De enige mannen en jongens die ik echt leuk vind zijn fictioneel, en ik begin het idee te hebben dat de ‘crush’ die ik op mijn vriendje had meer vriendschappelijke liefde was, en op dit moment denk ik eigenlijk niet dat ik romantisch tot hem aangetrokken ben. En dat vind ik echt heel naar, hij is zo belangrijk voor me en ik wil hem echt niet uit m’n leven hebben.
Ik weet ook dat hij echt bizar veel om mij geeft, en duidelijk op een romantische manier. Hij vindt dat we perfect voor elkaar zijn en als alles gaat zoals hij zo willen zouden we nog erg lang samen zijn. Ik geef zo ontzettend veel om deze jongen, hij is een van de enige twee mensen die echt alles van mij weten, en van me houden ondanks mijn mentale problemen.
Ik snap mezelf echt niet meer. Een paar maanden geleden voelde ik me nog comfortabel met bi genoemd worden, maar ik denk eigenlijk dat ik alleen op vrouwen en non binaire personen val. Maar dat zeggen voelt zo definitief, en of ik op mannen val weet ik gewoon oprecht niet, al heb ik moeite met het zien van mezelf in een langdurige heteroseksuele relatie.
Ik ben doodsbang hem kwijt te raken, maar ik betwijfel of ik een romantische relatie met hem kan hebben. Ik voel me niet tot hem aangetrokken op die manier, en ik denk, puur omdat hij me aandacht gaf en hij knap is, ik mezelf heb wijsgemaakt een crush op hem te hebben. Ik weet hoeveel pijn het hem doet als ik hem dit vertel, en weet niet of ik daar toe instaat ben. Zelfs als het me zou lukken om dat te doen, zie ik hem nog elke dag (zelfde school, zelfde klas, zelfde vriendengroep) en hebben we zelf een concert staan met ik, m’n vriendje en een nog een vriendin.
Sorry voor deze grote hoeveelheid tekst. Ik ben gewoon bang en verward. Ik weet echt niet wat ik moet doen.
