Hey iedereen! 

Ik ben Michiel, ik ben 16 jaar oud en zou je graag iets willen vertellen mijn leven. Ik vertel vaak te veel details dus ik zal mijn best doen om dat te minderen haha. Sorry als alles nogal lang wordt, ik ga mijn best doen om het niet te lang te maken Bedankt voor je tijd!

De ontmoeting

Twee jaar geleden zat ik voor het eerst in de klas met een meisje, laten we haar Sarah noemen. Tijdens dat eerste jaar heb ik zo goed als nooit met haar gepraat. Het jaar daarop zat ze weer een jaar niet in mijn klas, dit jaar zit ze wel weer in mijn klas. Ik ken haar nu dus al drie jaar. In het begin van dit schooljaar zat ik naast mijn beste vriend, maar in november kregen we nieuwe plaatsen. Ik werd naast Sarah geplaatst, op dat moment leek ze altijd zo ongeïnteresseerd te zijn in de les en ik had er niet echt zin in.

De eerste paar dagen dat we naast elkaar zaten gebeurde er iets speciaals, er was gewoon iets aan haar dat ervoor zorgde dat ik meer met haar wilde praten. Er was maar één probleem… Ik ben lichtjes autistisch en mijn sociale vaardigheden waren bijzonder slecht. Daarom keek ik video na video over hoe ik gesprekken kon hebben met iemand, en ik probeerde een paar keren per dag een gesprek te starten. Een gesprek kon je het meestal niet noemen, eerder een uitwisseling van twee zinnen.

Mijn sociale vaardigheden verbeterden al snel en we begonnen meer te praten. De gesprekken werden langer en we lachten meer, nu begon zij af en toe ook eens het gesprek te starten. De weken die daarop volgden praatten we steeds meer en langer en we lachten heel veel. Als ik onze gesprekken vergelijk met andere gesprekken die ze heeft dan zou ik zeggen dat het bijna net was alsof ze met haar beste vriendin aan het praten was. Ik herinner me nog dat een maandag in januari ik iets over mijn grootouders was aan het vertellen en we moesten zo veel lachen dat de rest van de klas het opmerkte. Ik was verliefd geworden...

Nieuwe plaatsen

Jammer genoeg kreeg ik die maandagavond een bericht met de nieuwe plaatsen, ik zit nu naast iemand anders. Zij is ook heel aardig, maar het is gewoon niet hetzelfde. Omdat ik nog te verlegen was om haar in het echt aan te spreken (omdat ik geen goede reden meer had want ik zat niet meer naast haar + ze staat bijna altijd bij haar vrienden die me trouwens allemaal mogen), begon ik om de paar dagen een bericht te sturen op Instagram. Hierop antwoordt ze bijna altijd onmiddellijk wat geweldig is. Ondertussen spraken we heeel af en toe heeel kort op school met elkaar, maar ze lachte vooral met dingen die ik deed/zei en soms wisselden we gebaren uit.

Twee weken geleden vond ik een concert “Muziek van de sterren”. Omdat we beiden van klassieke muziek houden en beiden viool spelen leek het me een perfecte date! Dus ik vroeg haar online uit, ik legde uit wat het concert was en vroeg of ze zin had om mee te gaan. Ze antwoordde “Klinkt wel interessant:))” en vroeg wanneer het was. Maar toen ik haar de datum gaf zei ze dat er dan jammer genoeg familie op bezoek komt en ze die niet kan ontvluchten. Ik zei gewoon “Oei oké, misschien een andere keer dan!”, ze likete het bericht.

Uiteindelijk kreeg ik dan toch de moed om haar in het echt te spreken en dat deed ik dus vorige vrijdag. Tijdens de middagpauze liep ik naar haar en haar vrienden en probeerde ik mee te praten met de groep. Het ging goed, ik kon haar weer veel laten lachen en het gesprek viel niet stil wat al een hele prestatie is voor mij. Het ging zo goed dat ik uitzonderlijk blij het weekend in ging. 

Tegenslag...

Zondagavond stuurde ik haar opnieuw een bericht, maar ze antwoordde maar niet… Ik begon over vanalles na te denken en werd onzeker. Ik ben heel hecht met een van haar vriendinnen en zij wist al over mijn gevoelens voor Sarah, dus ik vertelde haar dat ik onzeker werd. Ik vroeg of ik iets fout gedaan had (dom, weet ik) en zei dat ik het gevoel had dat ze me toch enkel als vriend zag. Zij antwoordde dat ze ook denkt dat Sarah me enkel als vriend ziet en dat ze denkt dat ze op dit moment iemand anders leuk vindt.
 

Dit brak mijn hart… Plots leek de wereld een heel pak negatiever. Uiteindelijk heeft Sarah nog op mijn bericht gereageerd, maar ik heb nu geen idee wat ik moet doen. Die ene vriendin zei ook dat “ze het vaak over mij heeft en altijd positief, ze vindt me echt super”. Ik kan precies maar niet verwerken dat ze me waarschijnlijk niet op dezelfde manier leuk vindt en ik kan het dus ook niet echt accepteren.

Wat nu?
Wat er nu gaat gebeuren, weet ik niet helemaal. We zouden wel vrienden kunnen zijn, maar ik weet niet of ik dat aankan. Ik wil haar ook niet de schuld geven voor dat ik me nu slecht voel ofzo, ik wil hier echt op een gezonde manier overheen komen maar het lijkt onmogelijk… Ze is de eerste persoon op wie ik verliefd ben geworden en ook al is het niet logisch, ik heb het gevoel dat ze de enige voor een lange tijd zal zijn. Ik zou ook al het contact kunnen verbreken, al moet ik haar nog wel bijna dagelijks in de klas zien, het is moeilijk… 

Ik denk dat ik haar nu dus een tweede keer ga uitvragen, als ze “nee” zegt zal ik op z’n minst weten dat ik alles geprobeerd heb dat ik zou kunnen doen. Dan heb ik toch een vorm van closure. Ik zal waarschijnlijk nu donderdag vragen of ze eens wilt afspreken, ik vind de situatie maar jammer. We hebben echt heel veel gemeenschappelijke interesses of gewoon zaken in ons leven, diep vanbinnen blijf ik hopen dat ze me wel leuk zal vinden maar dat is volgens mij niet zo gezond. Alleen is er niet echt een uit-knop voor weet je? Dat zou handig zijn haha. Heeft iemand nog tips voor als ik haar uitvraag? Ik ga waarschijnlijk geen concert zoeken en gewoon vragen of ze eens wilt afspreken in het park ofzo maar ik sta altijd open voor suggesties :))

Bedankt om zoveel te lezen!
Sorry voor de lange tekst haha, ik moest dit gewoon even kwijt. Ik ben niet zo goed met emoties en dit is al helemaal nieuw voor me. Als je een opmerking of advies hebt mag je het altijd zeggen, ik zou het zelfs geweldig vinden Life goes on, dus ik zal maar mijn best moeten doen om mee te gaan zeker.

Bedankt voor het lezen,
Michiel