Hoi iedereen,
Dit topic is een vervolg op mijn topic over ‘ik heb een geheime aanbidder’, dat ik enkele maanden geleden heb gepost, dus als je wilt weten hoe dat begon kun je dat beter eerst lezen:
Ik was dus van plan af te spreken met mijn stille aanbidder. Ik noem hem vanaf nu maar Lev, maar door allerlei dingen liep dat afspreken wat stroef. Ik was gevallen met de fiets en toen kon die eerste afspraak niet doorgaan en later kon hij weer niet of ik niet, maar uiteindelijk hadden we toch irl met elkaar afgesproken…
Ik herkende hem gelijk als die jongen die achter de kassa bij appie zat, dus het klopte wel wat hij zei dat we elkaar regelmatig zagen en dat ik vaak naar hem toekwam. Dat we aan elkaar zaten was dat we elkaar aanraakten bij het afrekenen, omdat ik, als ik ergens een leuke jongen zie, ik op één of andere manier ‘lichamelijk contact’ met hem probeer te maken.
Ja, ik ben raar, I know.
In dit geval bestond dat dus uit elkaars handen even aanraken bij het contant betalen. Normaal betaal ik altijd met mijn telefoon, maar ja, dan kun je elkaar niet aanraken, dus ja...
Het viel me echt op dat hij als ie het geld aanpakte dat hij mijn vingers aanraakte en dat was anders dan bij anderen die achter de kassa zaten. Ik voelde een soort elektriciteit door mijn lichaam gaan als we elkaar, ook al was het maar voor een seconde, aanraakten.
We keken elkaar ook regelmatig aan als ik in de rij voor zijn kassa stond. Het was een beetje flirten, maar verder gebeurde er eigenlijk niks….nou ja, totdat hij mij dat cryptische berichtje (zie dat linkje over mijn stille aanbidder topic hierboven ergens) stuurde.
Hij vond mij leuk en waagde het erop. Alleen verliep het allemaal nogal moeizaam, maar uiteindelijk was ik blij verrast en hij was nog leuker dan ik al dacht. So far so good zou je denken.
Alles ging heel snel in het begin. Ik kon niet veel door mijn gebroken sleutelbeen en al na een paar dagen kwam hij al bij mij thuis en hielp hij mij met allerlei dingen. Hij hielp me zelfs met douchen en al snel ook met aftrekken, omdat ik dat zelf niet kon. WTF, waar waren we mee bezig.
Het voelde onwerkelijk, maar het leek soort van normaal voor ons. Het is natuurlijk best crazy om zo snel van die dingen met elkaar te doen, maar dat was wel wat er gebeurde.
We waren verliefd en het gebeurde gewoon.
Ik had hem een ‘vingerafdrukcode’ van de deur gegeven en elke dag kwam hij langs. In het begin alleen als er verder niemand thuis was.
Al snel bleef hij af en toe ook eten en maakte hij, soort van, deel uit van het ‘gezin’. Zo gaat dat eigenlijk al snel als één van ons thuis nieuwe vrienden uitnodigt. Je hoort er al snel bij.
Ik voelde vlinders en we hadden het echt vanaf het eerste moment leuk met elkaar. Alles leek goed te gaan, het leek te mooi om waar te zijn en dat was het ook.
Toen we met elkaar aan het praten waren vertelde hij (al vrij snel) dat hij in de zomervakantie moest verhuizen naar het buitenland, omdat zijn vader een andere baan had gekregen. Hij had er niet echt zin in, maar had niet echt een keuze.
Dat was dus gelijk een domper, ik was mijn ‘nieuwe’ vriendje dus al weer kwijt voordat ik ‘m eigenlijk had. Dat voelde best kut.
Ik had eigenlijk al een beetje een issue met anderen echt toe te laten, want iedereen waar ik van hou is tot nu toe allemaal dood gegaan, dus ik durf me niet echt te binden aan nieuwe mensen. Wel gwn vriendschappelijk, maar als het serieuzer wordt dan heb ik daar moeite mee. Bang om weer iemand te verliezen die ik echt vertrouw en toe laat en met wie ik alles kan delen.
Ik ben al 15 keer verhuisd en heb in 8 verschillende landen (op alle werelddelen) gewoond en elke keer moest ik weer nieuwe vrienden maken en op zich lukte dat wel steeds, maar een echte relatie met een jongen had ik nog niet gehad.
Voor de middelbare waren we (papa en mama leefden toen nog en alles leek perfect) terug gekomen naar Nederland, zodat ik die hier kon volgen.
Nu ik ook een beetje de leeftijd had gekregen dat ik verkering zou kunnen krijgen ging dit dus weer niet door, omdat Lev moest verhuizen en niet ik, deze keer….
Ik was mijn beide opa’s en oma’s al verloren toen ik nog geen 10 jaar was en een paar jaar terug overleed papa, toen ik samen met hem en mijn hondje een auto ongeluk kreeg. Ook mijn hondje overleefde het niet en ik wist van niks, omdat ik zelf 8 dagen in coma heb gelegen en papa al begraven was voordat ik bij kwam. Vorig jaar is mama plotseling aan een hersenbloeding overleden en ik vond haar ’s morgens, niet aanspreekbaar, maar nog wel met hartslag en ademhaling. Ik was alleen met haar thuis dus heb ik zelf 112 gebeld maar het mocht niet baten. ’s Avonds is ze overleden.
Ik ben dus bang om iemand waar ik van hou kwijt te raken en daarom is het ook lastig om me te geven / open te stellen voor een relatie, met Lev in dit geval.
Oh, btw, ik woon sinds het overlijden van papa bij het gezin van de beste vriend van papa. Ik ging wel regelmatig naar mama, als die niet in het buitenland was voor werk. Ik had dus een vaste ‘basis’ van waaruit ik naar de middelbare kon gaan. Toen mama overleed kon ik daar gelukkig wel blijven wonen, maar het was natuurlijk wel een grote shock om zonder mama verder te moeten.
Weer terug naar Lev. Hij is echt heel lief voor me geweest en heeft alles gedaan om het samen leuk te hebben, maar ik heb het zelf verpest. Alles wat hij deed vond ik ineens niet meer goed genoeg en daardoor maakte ik het hem wel erg moeilijk om nog tot mij door te dringen en het samen leuk te hebben.
Hij verdiende beter, maar ik veranderde mijn houding niet en klaagde overal over, ontweek hem en kwam afspraakjes met hem niet na en het ging van kwaad tot erger. Ik duwde hem van mij af om te voorkomen dat ik hem anders sws kwijt zou raken als hij zou verhuizen. Idioot natuurlijk.
Ik zag hem op een gegeven moment alleen nog maar als hij aan het werk was en dan was het vaak ongemakkelijk. Ik ging nog wel steeds bij hem aan de kassa, omdat ik toch niet zonder hem kon en wilde, maar dan wist ik het op één of andere manier toch weer te verpesten, zodat hij soms bijna moest huilen terwijl hij aan het werk was 
.
Daar heb ik wel spijt van, maar das wel een beetje laat en hij is echt zo’n lieve, goeie jongen. Ik deed het om te zorgen dat hij niet dichterbij kon komen, terwijl ik eigenlijk heel dicht bij hem had willen zijn. Stom hè.
Ondanks dat ik zo onaardig en raar tegen hem deed, vroeg hij steeds nog hoe het met me ging, omdat hij natuurlijk ook wist over mijn gebroken sleutelbeen en andere gezondheidsklachten die ik toen had en over dat gedoe over de erfenis wist ie ook.
Ik gedroeg me echt als een rotjoch en niet als vriend, terwijl ik hopeloos verliefd op hem was. Ik was bang om me te hechten aan hem, omdat ik wist dat hij over een paar maanden zou gaan verhuizen en ik hem dan sws weer kwijt zou raken…
Thuis lag ik huilend in bed om hoe ik tegen hem deed, maar ik kon niet eerlijk tegen hem zeggen wat er aan de hand was.
Ook had ik een hoop gedoe met mijn echte broer, die tijdelijk terug was uit Amerika (hij studeert daar) om de erfenis te regelen (spullen opruimen en huizen verkopen etc). We zijn totaal verschillend. Hij wilde van alles weggooien, terwijl er voor mij emotionele waarde aan een heleboel dingen zitten. Dat botste.
Er was dus van alles aan de hand en mijn ‘relatie’ met Lev daalde tot onder het nulpunt.
Lev stuurde mij toen dit liedje:
https://www.youtube.com/watch?v=TH1BcuOjKes
Metejoor Ft. Babet - 1 op een Miljoen
Hij probeerde voorzichtig uit te leggen dat we ondanks dat we er allebei alles aan hadden gedaan kennelijk toch niet voor elkaar geschapen waren. Hij wist natuurlijk ook wel dat het sws voor (een groot) deel door mijn houding kwam, die eigenlijk alles verpestte, maar hij legde de schuld niet bij mij. Zo is Lev. Ik verdien hem niet.
Ondertussen was ik dus, en dat gebeurde ook nog eens bij de appie, ‘versierd’ door een andere jongen, zie topic
Ook al was er niet echt meer sprake van een relatie met Lev, was dit toch een mes in zijn rug. Hij moet er vast van collega’s en/of via via over gehoord hebben.
Ik was ‘chicken’ en durfde die jongen die mij probeerde te versieren die eerste keer niet aan te spreken en hij mij niet, dus ik ben een hele week op zoek geweest naar hem en precies één week na onze eerste ontmoeting ben ik ook weer naar de appie geweest en ook weer langs dat paadje gefietst waar hij die eerste keer langs fietste.
Zonder resultaat. Ik heb hem helemaal niet meer gezien, maar ik werd wel door een paar jongens aangesproken die op dat bankje bij dat paadje rond hingen en dat was best een rottig gesprek.
Ze noemden mij steeds zo minachtend ‘gayboy’ en zeiden dat ze het goor vonden dat ik het met andere jongens deed. Ik kende die jongens geeneens, dus waar ze die verhalen vandaan haalden weet ik niet.
Het was echt niet leuk en toen zei ik terug: ‘vraag maar eens aan hem waarom hij het nu zegt het goor te vinden, terwijl hij mij vorige week nog gepijpt heeft en ik hem’.
Dat was natuurlijk niet gebeurd, maar toen ontplofte die gast en moest ik fietsen 
voor mijn leven. Geen handige opmerking natuurlijk, maar ja, ik dacht hem terug te kunnen pakken, omdat hij mij zo kwetste met zijn opmerkingen. Het was eruit voordat ik het in de gaten had.
Een paar straten verder werd ik toen aangereden door een auto die geen richting aan gaf op de rotonde. Hij sloeg ineens af en reed ook nog eens redelijk snel.
Ik kon nog zo half van mijn fiets springen, maar die kwam toen wel onder die auto en ik viel ongelukkig op mijn knie. Van de week krijg ik een kijkoperatie….nu zit in ingetapet en kan ik er niet veel mee. Misschien had die auto mij ook wel rechtstreeks geraakt, maar dat weet ik niet eens. Het ging allemaal zo snel.
Die auto ging er vandoor (ik weet niet waarom, misschien geen rijbewijs of onder invloed, geen idee) en liet mij achter. Die jongens die achter me aan zaten heb ik niet meer gezien en daar lag ik. Het was inmiddels al donker, want het was al 22.00 uur geweest.
Al snel kwam er iemand naar mij toe en die zei (dacht ik) ‘pak maar mijn hand’ en ik keek op en zag Lev naast mij, die kennelijk net terug naar huis liep van zijn werk. Die rotonde ligt tussen zijn huis en de appie.
Ik zei tegen hem ‘ja, die zijn ook uit elkaar, net als wij’. Dat was natuurlijk ook best een rot opmerking van mij en totaal onnodig. Ik had het over Nick & Simon die een liedje hebben dat ‘Pak maar mijn hand’ heet (dat liedje hebben Lev en ik wel eens samen geluisterd) en zij (N&S) hebben net hun laatste concert samen gegeven.
Lev had trouwens ‘pak mijn hand maar’ of zoiets gezegd, dan help ik je opstaan als het gaat. Hij was weer zo lief en verzorgend voor mij, hij had de ambulance gebeld en is mee gegaan naar het ziekenhuis en ik kon nog geen eens ‘dankjewel’ tegen hem zeggen. Ik gedroeg me als een jerk tegen de liefste jongen die ik me kon wensen. Hij kreeg tranen, maar bleef bij me en is die dagen erna ook steeds langs geweest om te kijken hoe het met mij ging. Dat gebeurde dus in de afgelopen week.
Hij stuurde mij toen weer een liedje. Dit keer:
https://www.youtube.com/watch?v=GqidbIWdgaA
Metejoor & Hannah Mae - Wat Wil Je Van Mij
Hij begreep mij niet en wilde weten waarom ik zo deed, wat logisch is en ik ben hem uitleg schuldig. Alleen weet ik niet hoe ik het aan moet pakken.
Ik wil hem niet kwetsen, maar heb dat wel gedaan. Ik wil hem niet dichtbij laten komen, terwijl dat eigenlijk het liefste is wat ik wel wil, maar ik ben bang dat als ik hem dichtbij laat, ik hem weer kwijt raak, als hij binnenkort verhuist. Ik heb het goed verkloot.
Ik weet niet goed wat ik moet doen om alles uit te leggen en te zorgen dat het weer soort van goed gaat. Het belangrijkste is dat ik sorry tegen hem zeg, maar hoe en is dat genoeg om alles wat ik hem aangedaan heb weer goed te maken.
Help, iemand? 
Gr. MickeyMouse
