Skip to main content

Hallo.

nou ik ben pas 17 jaar geworden en mijn moeder behandeld me nog steeds alsof ik 9 ben. Ik heb de laatste 2 jaar veel fouten gemaakt met jongens. Ik wil der bewijzen dat ik zulke fouten niet weer wil maken, maar dankzij die fouten mag ik geen vriend. En ik wil der juist bewijzen dat ik veranderd ben. Ik durf haar daarop niet aan te spreken omdat ze streng is.  Ik heb een goeie band met der, maar ze vertrouwd me niet meer als het gaat om jongens. Ze wilt nooit naar m’n uitleg luisteren. Ik wil dat ze me begrijpt en naar me luistert. Ik wil niet achter haar rug gaan daten. Ik word volgend jaar al 18 en ik wordt behandeld als een klein kind. Als ik andere meisjes zie met hun vriendjes, denk ik van: dat wil ik ook, maar vanwege m’n moeder wordt ik alleen maar emotioneel, ik ben alleen. Jongens worden altijd een deel van je puberteit, maar dat zien onze ouders niet. Ze willen ons niet te snel laten gaan en dat begrijp ik maar ze kunnen onze leven niet blijven controleren. Bepaal zelf wat je doet met je leven.

 

maar ik heb steun en tips nodig a.u.b

Hey!

Je legt het hier al heel goed uit, ik denk dat je dat ook bij je ouders kan, hoe moeilijk het ook is. Je wordt al langzaam volwassen dus ze kunnen je niet tegen blijven houden. Zoals je al zei is hun bezorgdheid heel begrijpelijk maar je zult het toch echt zelf moeten uitvinden allemaal, helaas horen fouten ook bij het leven.

Succes!

Lucas


Niet lullig, maar zo te lezen kreeg jij vertrouwen en vrijheid, en toen heb je laten zien dat je daar niet goed mee om kon gaan.

Ik snap dat nu je beperkt wordt in je vrijheid, je vindt dat je ineens helemaal totaal veranderd bent. Dat vindt iedereen die eerst iets mocht en daarna niet. 


Niet lullig, maar zo te lezen kreeg jij vertrouwen en vrijheid, en toen heb je laten zien dat je daar niet goed mee om kon gaan.

Ik snap dat nu je beperkt wordt in je vrijheid, je vindt dat je ineens helemaal totaal veranderd bent. Dat vindt iedereen die eerst iets mocht en daarna niet. 

Nouja maar dan is zo'n soort straf toch beter tijdelijk ? En dat je weet wanneer het weer “normaal”mag worden?  Als je ouders je dat opleggen zou dat ook voor een tijdje moeten zijn en dan daarna weer normaal. @X.jz Ik zou misschien dit opschrijven wat je vertelt want je zegt het heel goed.  Mooi leesbaar op papier met je gevoel en je verdriet.  Je mams zal toch niet willen dat dr dochter ongelukkig is ? Ze leest dan dat je hier heel goed over nagedavht hebt en dat je best wel volwassen denkt , want dat vind ik iig wel aan je tekst te zien. en dat je netjes niks stiekem wil doen is toch ook heel lief en goed van je ?  Ik hoop dat je dit mer haar kan bespreken !  vlgs mij ben jij en lieverd zo te lezen. Succes hoor ! Lieve groetjes Ellen -xxx-


Reageer