Hi, ik weet echt ff niet wat ik moet doen. Een maand geleden heb ik (een meisje van 15)  het uit gemaakt met m’n vriendje (ook 15) van twee maanden (we waren al een jaar goed bevriend). Ik val namelijk niet op hem op die manier, en weet eigenlijk zeker dat ik überhaupt niet romantisch op jongens val. Hij heeft het er erg zwaar mee, en dat snap ik echt helemaal. Hij heeft erg duidelijk gemaakt dat hij wel bevriend wil blijven, en dat wil ik ook. Sinds onze vriendschap appen we veel avonden best een tijd. En dat wil hij nog steeds blijven doen, dat vind ik fijn, want ik geef wel echt heel veel om hem. Ik heb heb heel vaak duidelijk gemaakt dat ik het snap dat hij misschien even ruimte nodig heeft, of even afstand wil nemen, maar elke keer zegt hij dat dat niet nodig is. 

We appen dus de laatste maand nogsteeds veel avonden; en ik snap helemaal dat hij het lastig heeft maar sommige dingen gaan een beetje te ver. En meestal negeer ik het. Zo heeft hij meerdere keren (serieus) gezegd dat hij er van overtuigd is dat hij depressie heeft omdat hij een online test heeft gedaan. Ik ben twee keer zwaar depressief geweest, en deal nog steeds erg met de gevolgen. Hij weet hiervan, en is een van de weinige die ik hiermee heb vertrouwd. Het is alsof hij dit compleet is vergeten. 

Hij praat tegen mij alsof ik zijn therapeut ben. Nou doen wel meer vrienden dit, en daar deal ik over het algemeen best goed mee, maar dit is anders. Hij heeft alleen maar over hoe ongelukkig hij is, door mij. Over hoe depressief hij is, door mij. En over hoe hij niks meer heeft om naar uit te kijken, door mij. Ik vind dit echt ontzettend naar. Ik kan er echt niks doen, het is niet alsof ik ben vreemdgegaan, maar ik val niet op jongens. 

De laatste week neemt mijn schuldgevoel wat af, en wordt ik eerlijkgezegd redelijk geïrriteerd door hem. En natuurlijk kan ik niet weten wat er in iemand omgaat, maar hij is net mijn broertje, ik heb echt wel een idee. 

Hij begint alles op een hoop te gooien, hoe hij zich “inferieur” aan mij voelt omdat ik vwo doe en hij havo. Hoe zijn zus overal beter in is. Hoe hij volgens hem geen talent heeft. En hoe hij “weet dat hij nooit meer liefde gaat vinden”. Hoe hij twee centimeter korter is dan ik ben, en ik daardoor nooit goed heeft gevoeld. En over hoe lelijk hij zichzelf vind.

Ik snap dat dit allemaal onzekerheden zijn, en ik vind het naar dat hij daar mee struggled. Daarom heb ik het ook genegeerd. Maar inmiddels trek ik het echt niet meer. Elke keer als ik iets over mij vertel is z’n antwoord “nice” en dan “ik ben zwaar depressief, en m’n moeder heeft m’n laptop afgepakt” (dat is echt gebeurt btw). En als ik daar dan met hem overpraat, en vervolgens wil gaan slapen, is het van “waarom kunnen we niet gewoon weer gesprekken hebben zoals eerst”. Dat probeer ik ook, maar hij werkt niet echt mee.

Hij is ook een tikkie geobsedeerd met ik en eventuele toekomstige relaties. Elke keer als ik met een meisje praat, onderbreekt hij ons, en gaat er tussen in staan. Hij vraagt constant of ik een crush op iemand heb, en als ik nee zeg, is z’n reactie “phew dat zou ik echt niet aankunnen”. En ik snap dat hij het daar lastig mee zou hebben, maar dit laat mij gewoon erg schuldig voelen (het maakt het ook niet makkelijker dat ik een soort van crush heb op iemand, en ik weet redelijk zeker dat zij mij leuk vind, maar das weer een hele aparte situatie). 

Een paar dagen geleden heb ik voor het eerst geïrriteerd gereageerd toen hij weer iets stoms zei. Dit keer ging het over een vriend van ons allebei, die die dag door iemand was afgewezen. Die vriend (K), dealt met dit soort dingen graag zelf, dat weten we allemaal. Ik heb K laten weten dat ik er voor hem ben als hij wil praten, of als hij iets nodig heeft, maar dat ik hem niet zou dwingen. Ik vind namelijk dat dat een grote grens overgaat. Nou mijn ex vind  dat dus niet. Hij was van mening, omdat K hem dit vertelde, dat hij automatisch vroeg om advies en er over moest praten, en als hij dat niet wou, hij maar naar een meisje had moeten gaan. Ik noemde hem seksistisch. Hij schreef meerdere paragrafen. Ik noemde hem nog steeds seksistisch en vond bewijs tegen zijn argumenten. Hij zegt dat hij het haat mensen beter zijn in emoties dan hij is, en dat ik maar win want hij is ongelukkig, en dat dit allemaal komt door “de guy code”. Hij heeft al meerdere keren verwezen naar de guy code, en als hij dat nog een keer doet sla ik zijn hoofd in met een stoel. Hij geeft altijd de schuld aan “de guycode”, en als ik hem er op wijs dat als hij het belachelijk vind, hij het misschien ook niet moet doen, zegt hij dat hij het niet perse erg vind maar dat hij het gwn aan het uitleggen was aan mij. Ik word langzaam maar zeker gestoord van dit soort opmerkingen. Soms is het gwn seksistisch, soms is het simpelweg gemeen.  

Ik heb eigenlijk helemaal geen zin meer om s’avonds met hem te praten, het is te mentaal vermoeiend. Hij doet alsof ik het perfecte leven heb, terwijl ik hier begin met trauma therapie. Hij maakt al mijn problemen kleiner dan de zijne. Ik weet dat hij echt een lieve jongen is, dat was hij altijd, maar er komt nu een kant van hem naar boven die ik graag van een gebouw gooi. 

Ik weet het allemaal niet meer, sorry voor deze gigantische lap tekst, maar ik moest het ff kwijt.