Hey hey, ik ben een meisje van bijna 16, en zit de laatste paar maanden in een beetje een lastige situatie met twee mensen om me heen. Begin dit jaar had ik een “relatie” van twee/drie maanden met een jongen, A. Daarvoor waren we een jaar lang hele goede vrienden. Dit was voor mij toen ook echt puur vriendschappelijk. In die relatie was er nou niet bepaald veel romantiek om het zo maar te zeggen. We zagen elkaar buiten school amper, en hebben 1 keer gezoend. Na een tijdje begon ik toch echt duidelijk te krijgen dat ik niet op een romantische manier om A gaf, en later realiseerde ik me ook dat ik waarschijnlijk sowieso niet op jongens val. Ik voelde me echt enorm schuldig hierom, maar heb het hem wel zo snel mogelijk (in t echt) verteld. Ik heb echt m’n uiterste best gedaan om het op een fijne manier te doen, maar realiseerde me ook dat het hem waarschijnlijk wel veel pijn zou doen. Daar had ik gelijk in, maar in plaats van een beetje afstand te nemen wou hij nogsteeds elke avond met me appen, wat we vroeger deden. Hij vertelde me veel over hoe ongelukkig hij was, en dat vond ik heel naar. Het werd ook duidelijk dat hij het allemaal wat groter zag dan ik, hij noemde me de liefde van z’n leven, zij dat hij nooit meer kon liefhebben, en dat hij oprecht dacht dat we nooit uit elkaar zouden gaan.
Dit ging erg lang door, een half jaar later kreeg ik nogsteeds elke avond te horen dat hij zwaar depressief was en geen geluk meer in het leven had. Ik snap dat hij z’n gevoelens niet kan veranderen, maar al helemaal praten over depressie ligt gevoelig bij me, omdat ik daar nog steeds last van heb. Het werd nu ook echt niet meer oké, A gaf toe dat hij bewust gesprekken die ik heb met anderen onderbreekt omdat hij niet wil dat ik iemand leuk ga vinden. Dit ging me een beetje te ver, al helemaal toen hij de schuld gaf aan dat hij een jongen is en volgens hem daarom geen emotioneel inzicht heeft. Uiteindelijk kapte ik deze gesprekken bijna helemaal af, omdat ik er echt last van kreeg.
Tijdens al dit gedoe was er een vriendin (B) die alles wist, ze wist hoeveel pijn A me deed op het einde, en de dingen die hij heeft gedaan en gezegd. Elke keer bleef ze maar zeggen dat ze mij volledig begreep, en A voor haar part echt dood mocht vallen.
Nou dit veranderde blijkbaar snel. Opeens praatte B elke avond met A, en na een paar dagen met school in Portugal begon A aan iedereen te vertellen dat hij verliefd was op B. Maar dan ook echt iedereen. B bleef zeggen dat ze haar gevoelens niet wist en snapte.
A appte me nog een keer, met de vraag of ik z’n “wingman” wou zijn en wou zorgen dat B voor hem zou vallen. Ik zei dat hij vast wel begreep dat ik daar oncomfortabel van werd, dit begreep hij niet.
Dat was drie maanden geleden. B heeft mij in die tijd compleet op zij geschoven, ze praat weinig met me, en is echt een paar keer heel rot naar me geweest, door me opzettelijk alleen te laten (voor A) terwijl ik een paniek aanval had. B weet nog steeds niet of ze A leuk vind blijft ze maar zeggen Ze daten ook nog niet eens officieel, maar eigenlijk is het dat gewoon wel. Weetje als ze elkaar nou echt heel leuk vinden, en gewoon er voor gaan, vind ik dat helemaal prima. Maar dit vage gedoe waarin ik eigenlijk gewoon m’n beste vriendin ben kwijtgeraakt doet me pijn. Ik heb geprobeerd erover te praten met dr, maar dat lukt niet. Ik stel me waarschijnlijk erg aan, daar ben ik me bewust van, maar ik ben gewoon zeer gekwetst door eigenlijk zowel A als B. Ik weet echt niet wat ik moet doen, sorry voor het lange verhaal!
