Hoi allemaal,
Ik ben een 18 jarige Nederlandse homoseksuele jongen. De beginzin is vrij open en sterk maar dat is totaal niet hoe ik ben. In wezen ben ik een heel onzekere jongen die best snel verliefd wordt.
Helaas wordt daar in de gay community gebruik van gemaakt. Onzekerheid maakt kennelijk een schattige indruk, en voor je het weet zit je in een relatie die vervolgens na 3 maanden uit gaat. Op deze momenten besef je jezelf dit gebeurd mij nooit meer nou forget about it want het gebeurd telkens weer. En aan wie ligt het aan mij? De persoon die keer op keer zijn volledige hart op iemand stort en er alles aan doet om te laten zien hoeveel je van die jongen houd of aan de ander die gewoon een funboy in je ziet.
Dit jaar was ik op vakantie in griekenland nou homos pas op want leuke reacties van de lokale bevolking zijn niet te verwachten. In hun ogen ben je een soort gevaarlijke spin die het ook nogeens met een andere mannelijke spin doet. Over een spin gesproken nee grapje we gaan het niet over mn ex hebben.
Maar de vakantie dus ik was daar samen met mn moeder en ik zat met haar op het balkon een wijntje te drinken totdat er ineens een maskertje op mn meldingenlijst verscheen op mijn telefoon. Ik opende het bericht en wie was het een te schattige Nederlandse jongen zelfde leeftijd.
We besloten af te spreken in een lokale club en hebben daar wat drankjes gedaan. Het was 11 uur en gingen samen aan het strand zitten. Ik helemaal in wolken natuurlijk en dan te beseffen dat hij ook nog in dezelfde stad woont. We hadden de hele week afgesproken en waren gek van elkaan, samen het eiland verkennen zo leuk!!
We hadden plannen om de laatste dag van zijn verblijf naar het grote waterpark te gaan. Hij belde mij op en vroeg on langs te komen. Ik liep een halfuur naar zijn hotel want ja als je iemand leuk vind doe je dat. Daar aangekomen dacht ik hem te zien maar hij was een tweeling dus zijn hetero tweelingbroer kwam hem brengen met de boodschap breng hem veilig terug. Alleen jezus Christus hij was dronken en daar begint het pijnlijke verhaal. We hadden het heel gezellig drinken samen en hij vertelde dat hij zijn moeder had verteld dat hij gay was, waar ik enorme bewondering voor had.
Toen ik hem naar zijn kamer bracht om 3 uur in de nacht begon hij heel erg te zoenen vreemde dingen zeggen maar ja ik was verliefd dus dat vond ik alleen maar leuk. De volgende dag zouden we naar het waterpark gaan tot hij mij belde ik liep naar zijn hotel en we gingen aan het strand zitten. Hij was ineens super depressief hij was gay en dat kon niet zij hij "en nou weet mn moeder het ook". Ik was zo bang hem kwijt te raken en merkte dat hij het niet fijn vond dat ik begon te huilen en bang was.
Alweer drie uur in de nacht ik was aan het pleiten dat hij het beste was wat me ooit was overkomen maar tevergeefs zijn psycholische toestand had de plek van zijn liefde ingenomen.
Toen stond hij op gaf me een knuffel en een kus en heb nooit meer wat gehoord van hem. Ik wist welke vlucht hij had en voelde gewoon zijn aanwezigheid op het eiland. Op de dag van zijn vertrek ben ik met de auto naar luchthaven gereden en ben langs de startbaan gaan staan zien hoe mijn lieve schat op zilvergrijze vleugels oneindig ver van mij vandaan ging vliegen.
Op het moment dat de wielen loskwamen van de startbaan barste ik in tranen uit, ik schreeuwde zijn naam en kom terug maar het zien weggaan in het vliegtuig was het laaste wat ik ooit nog van hem gezien en ga zien.
Ik mis hem nog altijd en zal hem nooit vergeten.
Dank jullie wel xx
tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm anonimiteit
Bladzijde 1 / 1
Reactie zou wel leuk zijn
Hi Dutchgay,
Wow, wat een aangrijpend en meeslepend verhaal. Ik zat er helemaal in en aangezien ik (vaak) in plaatjes denk, zag ik jouw verhaal voor mijn ogen gebeuren als in een stripverhaal
Ik zag in de openingsscène (mijn interpretatie) een mooie, knappe jongen voor de spiegel staan, die herhaaldelijk de openingszin van dit topic uitsprak: “Ik ben een 18 jarige Nederlandse homoseksuele jongen. Ik ben een 18 jarige Nederlandse homoseksuele jongen.”
Je keek jezelf in de spiegel aan en probeerde de zin met overtuiging uit te spreken…
Ik zie plaatjes van relaties die heel leuk en kwetsbaar beginnen, snel een hoogtepunt bereiken en dan uiteen spatten. Dapper hield je, tegen beter weten in, vol en begon je met goede moed aan elk nieuw avontuur in de hoop dat het deze keer anders zou zijn.
Ik hoor vaker van die verhalen, in het begin is het allemaal mooi en worden er over en weer lieve dingen gezegd. Al snel wordt “geven” meer en meer eenzijdig en wordt je “ingeruild” voor een andere, weer spannendere jongen. Dat geeft geen goed gevoel.
Dan rust je afgelopen zomer lekker uit op vakantie in Griekenland en stel je je weer open voor een leuke jongen. Hoe heb je hem leren kennen?
Van welke app is dat “maskertje” of is dat niet van een app?
Het gaat echt goed die eerste dagen en je durft bijna niet te geloven dat echte liefde bestaat. Is this heaven or is this hell or is it just a (bad) dream?
Als je op vakantie bent dan weet je van tevoren dat er een einddatum is, maar dat wil niet zeggen dat het ook een einddatum van elkaar weer zien is.
Je denkt al die tijd dat het een tijdelijk afscheid is, maar door onvoorziene gebeurtenissen, begint het er toch op te lijken dat het afscheid niet tijdelijk is, maar blijvend.
Ik kan me heel goed voorstellen in welke verwarring, verbazing en verdriet je terecht kwam die laatste uren samen.
Je leeft met hem mee en wil alles doen om hem te helpen. Je bedenkt scenario’s van hoe je het wilt aanpakken als jullie weer thuis zijn.
Maar dan opeens wordt de stekker er helemaal uitgetrokken door de tegenpartij en dat doet ongelooflijk pijn en geeft verdriet
Ik weet niet precies hoeveel tijd er tussen zat, tussen de vakantie met die jongen en het posten van dit topic. Ik stel me zo voor dat je al die dagen nog een beetje hoop had dat hij toch nog een berichtje zou sturen. Als de dagen verstrijken begin je je te realiseren dat het niet meer gaat gebeuren.
Weer een teleurstelling. Nog onzekerder over wat de toekomst zal brengen.
Ik voel bijna de pijn die jij voelt, alleen jij voelt de pijn echt.
Best jammer dat er nog niet gereageerd was op jouw topic. Ik bedoel dat geeft je ook niet het goede gevoel. Alsof ook dat mislukt is en er niemand naar je omkijkt en je wilt steunen.
Maar als je denkt dat het alleen maar erger kan, dan is weer hoop en licht aan het einde van de tunnel. Ik hoop eigenlijk dat er ondertussen in de afgelopen maanden na het posten van dit topic weer leuke dingen in jouw leven zijn gebeurd.
Is dat ook zo, of zit je nog steeds met datzelfde gevoel van toen je het topic schreef?
Als dat zo is, dan is het duidelijk dat hij een onuitwisbare indruk op jou heeft gemaakt. Jouw liefde was/is oprecht en gemeend. Maar het moet wel van twee kanten komen. Dat weet jij maar al te goed door eerdere ervaringen.
Is er nog een mogelijkheid/kans om contact met hem te krijgen?
Ik bedoel jullie hadden elkaars telefoonnummer. Heeft hij nog hetzelfde nummer en durf je hem een berichtje te sturen?
Ik wil natuurlijk geen valse hoop wekken, maar het ergste van het verhaal zoals het nu is, is naar mijn gevoel dat het zo abrupt en rot geëindigd is. Er is geen afsluiting.
Zou het helpen als je nog een keertje contact met hem zou kunnen hebben om erover te praten? Dat je het daarna, hoe het ook uitpakt, een plekje kunt geven?
Hij woont toch in dezelfde stad als jou? Weet je ook zijn adres, dus straatnaam en nummer? Misschien kun je eerst met zijn tweelingbroer praten, als jou dat zou helpen. Gewoon even horen hoe het met hem en zijn twin is.
Heb jij ondertussen contact met andere jongens gehad of zit dit verhaal nog steeds in je hoofd en moet je dit eerst af kunnen sluiten voordat je überhaupt kan denken aan een volgende relatie?
Je wordt snel verliefd (dat herken ik, oh btw, ik ben de jongste helft van een 1-eïge tweeling en mijn twin en ik zijn allebei gay). Heb die snelle verliefdheid nog?
Nog een vraagje: ben je uit de kast voor iedereen of alleen thuis of daar ook niet? Ik zou denken dat je moeder wel weet dat je jongens leuk vindt, aangezien je een aantal keren een vriendje hebt gehad voor enkele maanden of heb je dat allemaal verborgen gehouden?
Wat een dramatisch einde toen die vakantie. Ik zie het voor me met wat voor gevoel jullie uit elkaar gingen en de onmacht van jouw kant. Wat kon je nog doen, anders dan hem op zijn minst uitzwaaien.
Ik had wsch hetzelfde gereageerd en was ook naar die luchthaven gegaan. Dan wel op de fiets, want ik ben 16 en te jong voor een rijbewijs, maar toch, ik was daar op één of andere manier wel gekomen
Tsja, ik heb het geluk een twin te hebben die mijn allessie is en waar ik alles mee kan delen. Heb jij ook een broer, zus, vriend, vriendin, iemand anders waar je dit mee kan delen?
Wow, ik weet ff niet wat ik nog kan zeggen, nou ja, schrijven.
Ik lees je reactie wel als je op mijn verhaal zou willen reageren en anders is het ook goed. Voel je niet verplicht.
Ik wil je alleen laten weten dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is. Alleen kan ik je niet vertellen hoe lang de tunnel is.
Dat wil niet zeggen dat je moet vergeten wat je hebt meegemaakt, maar het een plekje geven, zou wel mooi zijn. Je moet ook weer verder en je bent nog te jong om niet nog een keertje een leuke jongen tegen te komen (is deze zin te begrijpen, want ik twijfel een beetje of ik het goed heb opgeschreven. Ik bedoel het goed).
Het beste voor nu en straks
Misschien tot later.
Groetjes,
M&M’s
Wow, wat een aangrijpend en meeslepend verhaal. Ik zat er helemaal in en aangezien ik (vaak) in plaatjes denk, zag ik jouw verhaal voor mijn ogen gebeuren als in een stripverhaal
Ik zag in de openingsscène (mijn interpretatie) een mooie, knappe jongen voor de spiegel staan, die herhaaldelijk de openingszin van dit topic uitsprak: “Ik ben een 18 jarige Nederlandse homoseksuele jongen. Ik ben een 18 jarige Nederlandse homoseksuele jongen.”
Je keek jezelf in de spiegel aan en probeerde de zin met overtuiging uit te spreken…
Ik zie plaatjes van relaties die heel leuk en kwetsbaar beginnen, snel een hoogtepunt bereiken en dan uiteen spatten. Dapper hield je, tegen beter weten in, vol en begon je met goede moed aan elk nieuw avontuur in de hoop dat het deze keer anders zou zijn.
Ik hoor vaker van die verhalen, in het begin is het allemaal mooi en worden er over en weer lieve dingen gezegd. Al snel wordt “geven” meer en meer eenzijdig en wordt je “ingeruild” voor een andere, weer spannendere jongen. Dat geeft geen goed gevoel.
Dan rust je afgelopen zomer lekker uit op vakantie in Griekenland en stel je je weer open voor een leuke jongen. Hoe heb je hem leren kennen?
Van welke app is dat “maskertje” of is dat niet van een app?
Het gaat echt goed die eerste dagen en je durft bijna niet te geloven dat echte liefde bestaat. Is this heaven or is this hell or is it just a (bad) dream?
Als je op vakantie bent dan weet je van tevoren dat er een einddatum is, maar dat wil niet zeggen dat het ook een einddatum van elkaar weer zien is.
Je denkt al die tijd dat het een tijdelijk afscheid is, maar door onvoorziene gebeurtenissen, begint het er toch op te lijken dat het afscheid niet tijdelijk is, maar blijvend.
Ik kan me heel goed voorstellen in welke verwarring, verbazing en verdriet je terecht kwam die laatste uren samen.
Je leeft met hem mee en wil alles doen om hem te helpen. Je bedenkt scenario’s van hoe je het wilt aanpakken als jullie weer thuis zijn.
Maar dan opeens wordt de stekker er helemaal uitgetrokken door de tegenpartij en dat doet ongelooflijk pijn en geeft verdriet
Ik weet niet precies hoeveel tijd er tussen zat, tussen de vakantie met die jongen en het posten van dit topic. Ik stel me zo voor dat je al die dagen nog een beetje hoop had dat hij toch nog een berichtje zou sturen. Als de dagen verstrijken begin je je te realiseren dat het niet meer gaat gebeuren.
Weer een teleurstelling. Nog onzekerder over wat de toekomst zal brengen.
Ik voel bijna de pijn die jij voelt, alleen jij voelt de pijn echt.
Best jammer dat er nog niet gereageerd was op jouw topic. Ik bedoel dat geeft je ook niet het goede gevoel. Alsof ook dat mislukt is en er niemand naar je omkijkt en je wilt steunen.
Maar als je denkt dat het alleen maar erger kan, dan is weer hoop en licht aan het einde van de tunnel. Ik hoop eigenlijk dat er ondertussen in de afgelopen maanden na het posten van dit topic weer leuke dingen in jouw leven zijn gebeurd.
Is dat ook zo, of zit je nog steeds met datzelfde gevoel van toen je het topic schreef?
Als dat zo is, dan is het duidelijk dat hij een onuitwisbare indruk op jou heeft gemaakt. Jouw liefde was/is oprecht en gemeend. Maar het moet wel van twee kanten komen. Dat weet jij maar al te goed door eerdere ervaringen.
Is er nog een mogelijkheid/kans om contact met hem te krijgen?
Ik bedoel jullie hadden elkaars telefoonnummer. Heeft hij nog hetzelfde nummer en durf je hem een berichtje te sturen?
Ik wil natuurlijk geen valse hoop wekken, maar het ergste van het verhaal zoals het nu is, is naar mijn gevoel dat het zo abrupt en rot geëindigd is. Er is geen afsluiting.
Zou het helpen als je nog een keertje contact met hem zou kunnen hebben om erover te praten? Dat je het daarna, hoe het ook uitpakt, een plekje kunt geven?
Hij woont toch in dezelfde stad als jou? Weet je ook zijn adres, dus straatnaam en nummer? Misschien kun je eerst met zijn tweelingbroer praten, als jou dat zou helpen. Gewoon even horen hoe het met hem en zijn twin is.
Heb jij ondertussen contact met andere jongens gehad of zit dit verhaal nog steeds in je hoofd en moet je dit eerst af kunnen sluiten voordat je überhaupt kan denken aan een volgende relatie?
Je wordt snel verliefd (dat herken ik, oh btw, ik ben de jongste helft van een 1-eïge tweeling en mijn twin en ik zijn allebei gay). Heb die snelle verliefdheid nog?
Nog een vraagje: ben je uit de kast voor iedereen of alleen thuis of daar ook niet? Ik zou denken dat je moeder wel weet dat je jongens leuk vindt, aangezien je een aantal keren een vriendje hebt gehad voor enkele maanden of heb je dat allemaal verborgen gehouden?
Wat een dramatisch einde toen die vakantie. Ik zie het voor me met wat voor gevoel jullie uit elkaar gingen en de onmacht van jouw kant. Wat kon je nog doen, anders dan hem op zijn minst uitzwaaien.
Ik had wsch hetzelfde gereageerd en was ook naar die luchthaven gegaan. Dan wel op de fiets, want ik ben 16 en te jong voor een rijbewijs, maar toch, ik was daar op één of andere manier wel gekomen
Tsja, ik heb het geluk een twin te hebben die mijn allessie is en waar ik alles mee kan delen. Heb jij ook een broer, zus, vriend, vriendin, iemand anders waar je dit mee kan delen?
Wow, ik weet ff niet wat ik nog kan zeggen, nou ja, schrijven.
Ik lees je reactie wel als je op mijn verhaal zou willen reageren en anders is het ook goed. Voel je niet verplicht.
Ik wil je alleen laten weten dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is. Alleen kan ik je niet vertellen hoe lang de tunnel is.
Dat wil niet zeggen dat je moet vergeten wat je hebt meegemaakt, maar het een plekje geven, zou wel mooi zijn. Je moet ook weer verder en je bent nog te jong om niet nog een keertje een leuke jongen tegen te komen (is deze zin te begrijpen, want ik twijfel een beetje of ik het goed heb opgeschreven. Ik bedoel het goed).
Het beste voor nu en straks
Misschien tot later.
Groetjes,
M&M’s
jemig hoe lang is die reactie wel
ja, goed hè of bdl je het niet als compliment
ok, je vond 'm alleen lang
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
