De Kindertelefoon.nl

Heyhey, 

Ik heb hier mijn verhaal over mn breakup omdat ik het gwn kwijt wil aan iemand zonder mening. Het is een lang verhaal dus sorry daarvoor!

Voor als je je afvraagt waarom ik dit in godsnaam uit heb getypt, ik weet dat ik anders gwn niet uit mn woorden ga komen en ik dingen ga vergeten.
Ik kan wel gaan zeggen dat ik de afgelopen dagen, laten we zeggen van woensdag tot gisteren, niet heb gedacht dat ik er klaar mee was. Maar dat is niet zo. Ik heb genoeg momenten gehad dat ik er echt geen zin meer in had.
Maandag was alles gwn weer goed en normaal en dinsdag weet ik niet meer zo veel van.
Woensdag tot zondag zijn er zo veel momenten geweest dat ik gwn niet meer wist wat ik nou wilde met ons.
Idk of je het al hebt gemerkt ofzo, maar ons hartje is weg op snap. Ik heb je der nog niks van gezegd omdat het je wss toch niet boeit en ik geen zin had in een careless reactie. Het boeit me niet wie me in heeft gehaald, maar dat zegt wel weer genoeg over dat je me gwn negeert. Ik word 1, 2 soms 3 uur op afgeleverd gelaten terwijl je gwn online bent. Ja prima lekker doen maar verwacht dan niet dat ik nogsteeds op hetzelfde niveau als eerst om je blijf caren.
Als ik je al iets stuurde deze week werd er op gereageerd alsof het je allemaal niet boeide. Van *zijn broer* weetje prima dat dat je niet boeide. Maar als ik vervolgens vraag of je iets te doen hebt savonds omdat ik niet hoefde te werken en we het beide kut vonden dat we elkaar weer een hele week niet zouden zien krijg ik een reactie die kortaf is en op mij overkwam alsof het je niet meer boeide of we elkaar wel of niet zagen. Je zei dat je moest melken en daarna ging slapen, maar dan wel tot 23.00 wakker zijn. Oke i guess?
Normaal gesproken werd ik blij wanneer ik jouw naam bovenaan mn scherm zag verschijnen als ik een snap of appje kreeg van jou. Dat is de afgelopen week omgeslagen tot op het punt dat ik er nerveus van word en niet op een goeie manier. Mn hart gaat zo snel/hard kloppen tot op een level dat dat gwn niet meer goed kan zijn, ik krijg het benauwd en weet dan oprecht niet hoe of wat ik ermee aan moet.
Ik heb deze week ook van alle kanten dingen gehoord en ik weet niet hoeveel ervan waar is en ik zeg ook niet dat ik alles geloof. Maar ik weet net zoals ik hierboven zei niet wat ik ermee aan moet.
Ik voel nu ik hier met jou zit nog wel wat voor als je snapt wat ik bedoel, maar het is voor mij niet meer hetzelfde als eerst. Ik snap dat het wss niet meer zoals vroeger wordt tussen ons en dat was prima geweest als het gwn goed ging. Maar ik mis de 'vroegere' ons, en heel eerlijk ik heb het gevoel dat dat gevoel niet meer terug gaat komen.

11 juli: het is uit. Ik heb een half uur bij je lopen janken als een klein kind en jij hebt me getroost. Je hebt me gerust gesteld, het is beter zo voor ons beide. Ik ben naar vriendinnen gegaan. Dat was heel fijn, gewoon even mn verhaal verteld en voor de rest gewoon gelachen. Ik ging om 23.00 weer naar huis zoals je weet en daar ging het meteen bergafwaards. Ik heb de rest van de avond huilend in bed gelegen tot ik een keer in slaap viel. 226 dagen lang, zo ineens weg.
Mental breakdown momentjes: te veel

12 juli: ik heb je naam aangepast op snap en whatsapp vandaag. Op beide is het nu weer gewoon *naam*. Ook heb ik je niet meer gepind op app. Ik weet niet waarom maar op de een of andere manier was dat ff een besef momentje dat het echt over is. Het voelde heel raar om gewoon jouw naam te zien boven in mn scherm in plaats van cutie toen je je goodnight snap stuurde. Aan de andere kant was er ook een stukje opluchting want ik werd niet meer nerveus van die melding. Ook heb ik (waarschijnlijk tijdelijk) je foto's weggehaald van mn kamer. Ze liggen nu op de bergingkant van de zolder. Foto's, herinneringen en oude appgesprekken zijn iets waar ik op terug blijf vallen en ik weet dat ik dat niet moet doen maar ik kan het niet helpen op de een of andere manier. Ik heb ook die zoveel dagen geleden blokjes weggehaald om dezelfde reden als net. Vriendinnen zijn langs gekomen omdat ik als ik alleen ben te veel na ga denken en ik me kut ga voelen en ga janken. Ik heb een bak Ben&Jerries gekregen maar ben er nog niet aan begonnen want mn eetlust is niet heel groot. Ik ben benieuwd hoe jij je voelt, maar wil je niet appen omdat ik dan het gevoel heb dat ik je lastig val en dat wil ik niet. Ik wil jou ook gewoon je tijd die je nodig hebt gunnen om hier overheen te komen. Ik weet dat ik je mag appen als er iets is en dat vind ik een heel fijn idee, gewoon een soort safe place. Ergens wil ik je appen om je zo veel dingen te zeggen die ik je gister niet heb gezegd omdat ik gewoon een emotioneel wrak was, maar er zit ergens in mn hoofd een mental block die zegt dat ik het niet moet doen. Misschien dat ik binnenkort alles wat ik je wil zeggen ff opschrijf net als dat ik nu doe en het je dan stuur, maar dat zien we dan wel. Voor nu, ik mis je en dat zal echt nog niet snel weg gaan.
Mental breakdown momentjes: 5

13 juli: vandaag ging verassend goed. Komt wss omdat ik mezelf de hele dag bezig heb gehouden. *Vriendin* heeft je ingehaald op snap en dat was wel ff pijnlijk ofzo. Rest van de dag mezelf bezig gehouden met van alles. 'S avonds ging wel iets minder. Ik ben om 22.00 gaan slapen want zwaar weekend voor de deur, maar mijn hoofd heeft alles van ons nog een keer langs laten komen. En nee ik heb dus ook niet geslapen vannacht.
Mental breakdown momentjes: 2 kleine (best beetje trots haha)

14 juli: eerste dag zwarte cross. Hele dag niet aan je gedacht op het moment dat *vader vriendin* naar me toe kwam en je gn snap na. *nichtje* snapte me met de vraag of het waar was wat ze had gehoord. Ik had wel een vermoeden waar het heen ging maar wist zo snel niet van wie ze dat dan gehoord zou moeten hebben. Papa en mama weten het nog niet en *broertje* ook niet. Ze had het van jou gehoord en dat vond ik echt heel kut. Waarom vind jij het nodig om tegen mijn familie te zeggen dat het uit is? Mag ik dat ff zelf bepalen wanneer ik dat vertel. Daar ben ik oprecht pissed door.
Mental breakdown momentjes: 0

15 juli: tweede dag zwarte cross. De hele ochtend en middag niet aan je gedacht want ik was de hele tijd bezig. 'S avonds was een ander verhaal. *vriendin hem en mij* en ik hebben het over je gehad en ik heb het verhaal verteld. De hele avond was ik 'bang' je tegen te komen, omdat ik niet wist wat mn reactie zou zijn. Aan de ene kant zou ik blij kunnen zijn je te zien, maar aan de andere kant zou ik ook in huilen uit kunnen barsten. Ik had je achteraf best wel ff willen zien gewoon om te vragen hoe het met je was.
Mental breakdown momentjes: 0

16 juli: derde dag zwarte cross. Ik mag vandaag niet want ik moet werken, dus ik zie je sws niet. Aan de ene kant jammer maar aan de andere kant misschien wel goed. Ik weet namelijk echt niet wat mn reactie zou zijn, ook door de toenemende vermoeidheid door dit weekend.
Mental breakdown momentjes: 0

17 juli: laatste dag zwarte cross. Ik heb voor het eerst sinds maandag contact gezocht met je. Ook heb ik de hele avond rond lopen kijken of ik je ergens zag. Ik mis je.
Mental breakdown momentjes: 0

18 juli: we zijn ondertussen een week later. Ik merk aan mezelf dat het steeds beter gaat maar vandaag is ff zwaar. Ik ben onze playlist: aan het luisteren en ik kan use somebody niet meer luisteren zonder aan je te denken. Je hebt me terug gesnapt maar het gesprek was niet geweldig. Het was voor mijn gevoel nogsteeds zo ongeinteresseerd als eerst en het leek alsof je het niet boeide en je me niet gelooft dat dat zelf had gestuurd.
Mental breakdown momentjes: 1

21 juli: ik heb over je gedroomd. Het was heel raar, we waren gewoon samen als vrienden maar ook weer meer ofzo. Ik lag bij je en heb op je schoot gezeten. En het was allemaal gewoon "normaal" ofzo. *vrienden* waren er op de een of andere manier ook bij.
Aan de ene kant kan ik je soms echt niet uitstaan en doe ik heel stoer dat het me allemaal niks meer scheelt wat je nou wel of niet doet en dat ik over je heen ben. Maar aan de andere kant mis ik je heel erg en wil ik je eigenlijk terug maar ik weet dat het beter is zo.
Ik vraag me af hoe jij er over denkt, hoe het met je gaat en of je uberhaupt nog contact wil.
Mental breakdown momentjes: 1

24 juli: papa en mama weten dat het uit is.

Week 30: ik ben deze week op vakantie met papa en mama. Mn doel was om zo min mogelijk aan je de te denken, maar dat lukt nog niet echt. Vandaag (woensdag) ging weer minder. Ik heb oude gesprekken terug gelezen en het voelt toch anders om dat te lezen ofzo. Het gevoel wat er toen was is er nu niet meer en om dat terug te lezen blijft raar. Foto's van jou/ons blijven ook lastig om te zien. Gisteren snapte je me perongelijk en ik was eigenlijk best blij om je te zien en dacht dat je weer contact zocht. Dat was niet zo en dat vond ik toch ergens een beetje jammer. Ik blijf me ook afvragen of je nog wel contact wil en me wil zien ofz maar om je dat te vragen durf ik niet.
Je blijft door mn hoofd spoken en ik kan je maar niet los laten. Vandaag (zaterdag), je hebt je snaplocatie voor me uitgezet. Waarom? Idk. Ik moet je gwn loslaten en dat weet ik maar het is gwn veel moeilijker dan ik dacht. Ik blijf maar aan je denken en alles wat ik zie link ik aan jou/ons. Ik weet dat het nu bijna 3 weken geleden is maar ik kan je nog niet loslaten. Ik mis je, maar toch op een andere manier als vroeger.