Er zijn vele dingen al in mijn verleden gebeurt wat hieraan mijn perspectief beïnvloeden.

Ik werd heftig gepest toen ik jong was (8-10 ½) en t stopte alleen omdat ik ben verhuist naar Nederland. Ik zat in groep 7 voor drie maanden, en toen in groep acht.

Het was niet leuk en ik werd erg buitengesloten en iedereen vermijden me als de pest. Het boeide me niet veel omdat ik nooit eigenlijk bezig was met anderen (autisme) en ik ging toen naar middelbare.

Door mijn autisme heb ik moeite met reguliere school, maar niet door gedrag, ik heb alleen moeite met dingen doorwerken en dit is omdat autisme een aantasting is van het informatieverwerking van de hersenen dus best logisch.

Dus ik zat in een soort van tussenjaar met meer creativiteit in gedachte. Ik had er een vriend of twee, maar werd nog steeds uitgelachen als buitenlander en vaak werd ik t grapje van t dag, maar het boeide me niets eig. Toen begon er een groepje meiden (die ik niet kende) mij te plagen tijdens pauze als ik op het openbare piano zat.

Het was alleen als ik erop zat en ze zouden nare dingen over mijn accent zeggen en alle dingen van 'ga terug naar eigen land' en zo. Een ander ding om te zeggen is dat ik half Nederlands ben. Mijn ene oma en dus haar kinderen zijn van Nederland verhuist, en mijn gezin dus terug daarom heb ik een best Europese uiterlijk dus het is geen huidskleur discriminatie.

Apart van de meiden was er ook een jongensgroep die mij zou plagen als ik buiten zat. Ze zouden mijn dingen afpakken en me nare dingen noemen. Weereens kende ik ze helemaal niet, en ik denk dat t een vriend van mij was die aan iedereen deze dingen ging vertellen omdat hij aan het eind van het jaar alle dingen over mijn ging roddelen.

Ik kwam gister het meidengroep tegen in een winkel en sprak niet tegen ze, maar ik kon wel merken hoe ze mij aanstaarde en uitlachte.

Hoe moet ik hierover voelen?

Nooit plaagde zulke dingen mij eigenlijk, want ik ben al erger gepest, maar ik weet niet of dit als pesten of plagen telt.