Hoi, ik ben 13 jaar (een meisje) en nieuw op dit forum, maar ik wou even mijn verhaal delen.
Ik ben 4 jaar lang gepest op de basisscbool(Groep 2 - 6). De school waar ik op zat was erg slecht en had geen goede juffen en directeur. Het begon toen ik een bril moest in groep 2 en mijn klasgenoten hebben mij uitgelachen. Ik had toen een goede juf die ik ook later in groep 5 had. Ik heb het haar vertelt en ze heeft er ook wat aan gedaan. Dat uitlachen is later wel doorgegaan in groep 3. Die juf was heel ouderwets en zei tegen mij dat ik met rechts moest schrijven terwijl ik linkshandig ben. Om mij heen deed iedereen dat, dus dacht ik dat ik het fout deed. Sind dien schrijf ik met rechts, maar kan eigenlijk gewoon met beide handen. Ik werd later in groep 4 en 5 buiten gesloten en was helemaal alleen. (We hadden maar 5 meisje in de klas en.met mij erbij 6). "Vriendinnen" deden of ze mn bff waren, maar hebben later ene mes in mijn rug gestoken en van alles over mij door verteld, me belachelijk gemaakt, afgekraakt en de klas tegen mij opgezet. Het werd alleen maar erger. Groep 6 was de druppel en ben naar een andere school gegaan. Dat ging beter, maar ik werd geclaimd door een vriendin.
Tja, alles beter dan daar. (Het is lastig, maar probeer het kort te houden. Er zijn namelijk ergere dingen gebeurt. Het liep uit de hand). Mijn ouders wisten hier van, maar te laat. Ik heb er nog steeds spijt van dat ik al die jaren alles voor mezelf heb gehouden en ze niets heb verteld... Alle schade die het me aan heeft gericht: vitaminen te kort, stress eten (geen gezond eten meer gegeten), slaap te kort, slaapwandelen, nachtmerries, depresief geworden. Het ergste en wat me het meeste pijn heeft gedaan is dat ik een dierbare verloren ben toen ik 7 was. Een beste vriendin...iemand waar ik om gaf en iemand die eeg veel van mij hield. Mijn tante overleed onverwacht toen ze 30 was aan kanker. (Er is ook veel familie drama geweest vanwege een scheiding van mijn oom en zijn aangestrouwde vrouw (een heks))
Mijn leven was ingestort. Ik weet waar ze is, want ik heb haar ontmoet in mijn dromen als engel. Ik zie in wolken ook engelen en heb Jezus later in een droom gezien. Maar daar gaat het nu niet om. Ik ben 2 x verhuist en naar een andere plaats en nu weg van die stalkers. Ik zit op die middelbare en alles gaat nu beter ook al heb ik soms last van discrimineren, vanwege mijn donker bruine haren (ik ben gwn christen, maar komt door afkomst ouders) Ik probeer mijn leven weer opnieuw te beginnen. Ook heb ik nu een soort van vriendin en zit in een leuke klas. Maar ik wordt steeds achtervolgd door alles wat er is gebeurt. Zoals ik mijn moeder heb horen zeggen: ' Zo'n vrolijk meisje die ze eerst was. Daar is niet veel van over.' Ik heb aan alles een trauma overgehouden. Die gedachtes komen steeds terug. Soms gaat het heel goed met mij en de andere keer ben ik depresief. (Komt niet door pubertijd, zoals mijn stomme dokter altijd als smoes gebruikt).
Ik probeer door te gaan met mijn leven en dat alles achter me te laten, zodat ik kan herstellen. Ik heb door dit alles een laag zelfbeeld en ben heel onzeker over wat anderen van me vinden. Ik denk bv dat mensen over mij praten of mij niet leuk vinden, tereijl dat niet zo is. Ook heb ik een trauma aan zwemmen door dat schoolzwemmen en zo (lang verhaal, maar ik kan wel zwemmen alleen durf dat niet meer, omdat al die herinneringen terug komen...
Sorry dat dit alles zo veel tekst is, maar het voelt toch wel goed om het even allemaal op te schrijven. Misschien dat iemand me kan helpen over hoe ik hier mee om moet gaan. Ik weet dat het nooit helemaal weg gaat, maar ik probeer hulp te zoeken en verder te gaan.
Het is alsof je een blaadje vervrommeld. Je kunt het wel weer openvouwen en glad strijken, maar de lijnen zullen er altijd in blijven.
