Hoi ik ben terug de laatste keer dat ik hier iets schreef is maanden geleden maar ik heb een probleem. Ik heb namelijk waarschijnlijk een trauma en ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Ik ben mijn hele leven buitengesloten door de meiden uit mijn klas. Mensen wouden niet met mij omgaan want ik was anders. Ik had weinig vrienden en de mensen waarmee ik soms speelde lieten me gwn vallen als een baksteen als ik ze nodig had.
Stel je even voor. je bent op het school plein helemaal alleen je hebt niemand om mee te spelen want niemand wilt met je spelen. Je hebt het al gevraagt aan een meisje waarmee je veel omging vroeger, maar die wilt niet (ze wilt nooit) uiteindelijk ziet de leeraar je huilen en zet je bij een ander groepje meisjes om mee te doen. Die meisjes kunnen natuurlijk nu geen nee meer zeggen. Het is nu een paar minuten verder je vind het spel niet echt leuk maar je bent blij dat je mee kan doen en dan gebeurt het. Het meisje die nooit meer met je wou spelen omdat ze zich te goed voor je voelde loopt naar je toe en vraagt of je met haar wilt spelen.
Hiervan word je super blij want je kan je niet meer de laatste keer herinderen dat iemand jou had gevraagt om te spelen maar terwel jij aan het uitleggen bent dat je heel graag de volgende pauze met haar wilt spelen lagt ze je in je gezicht uit en zegt dat het maar een grapje was….
Ik zit nu al 2 jaar op de middelbare en heb al 2 jaar niet met haar gepraat. Maar vorige week zag ik haar weer samen met nog een meisje van de basisschool die gwn niet aardig tegen me was ze waren samen met een groep jongens. Een van die jongens vroeg aan mij en mn vriendin of ik die 2 meiden kende. Waarschijnlijk hadden ze al over mei gepraat toen ze me aan zagen komen. Het enige wat ik kon doen was huilen mn vriendin zei nee en trok me weg. Maar het was al te laat ik hoorden ze lachen.
ik ben het in hun ogen het niet waard om mee om te gaan maar wel om over te praten en lachen.
