Heyy, ik ben een 14 jarig meisje en wou mijn pestverhaal kwijt. Dit is vooral om het aan “iemand” te vertellen en om mezelf wat rust te geven. Jullie zijn welkom om het te lezen.
Het begon allemaal toen ik rond de 7 jaar was. Ik ontmoette een meisje (niet haar echte naam) genaamd Julia, een meisje van 11 jaar, op een online spelletje. Ze was best aardig, ik ging elke dag met haar om en we hadden een hechte band. Julia had ook nog een “zus” genaamd (ook niet de echte naam) anne. Ze moesten vaak omstebeurt spelen, vaak om de 30 minuten wisselen. Het leek wel alsof ze verplicht waren om elk halfuur te wisselen, maar dat viel mij niet op.
Na een halfjaar Julia en Anne gekent te hebben, wou Julia, waar ik het meest mee omging, met mij videobellen via Skype. We deden dat vaak, maar wat raar was is dat ik nooit haar “zus” zag, omdat ze altijd zogenaamd ergens naartoe ging.
Het was allemaal aardig en leuk, totdat ik 8 werd. Na een tijdje ging ze raar tegen mij doen, een soort van opstandelijk. Terwijl ik heel aardig tegen haar deed. Ze was waarschijnlijk jaloers op mij, maar ik weet niet op wat, maar zo voelde het wel.
Op een gegeven moment begon ze mij te dreigen, zonder reden. Als ik bijvoorbeeld niet met haar ging bellen of spelen, zei ze dat ze z3lfmoord ging plegen. Ik begreep eerst niet wat dat was, maar na een tijdje wel. Het werd steeds vaker tegen mij gebruikt, voor de kleinste dingen. Het waren heel vaak dreigingen zo van ‘als je dit niet doet, ga ik zmp (zelfmoord plegen)’ en daar schrok ik dan altijd van, dus ging ik bijvoorbeeld nog langer met haar spelen. Na een tijdje werd het nog erger, ik was nogsteeds 8. Julia begon over alles ruzzie te maken, het gaf mij stress en ik voelde me rot over mezelf.
Elke keer nadat Julia zei: ‘ik ga nu zmp, en dat komt door jou’ en ze offline ging, raakte ik in paniek. na een paar uur kwam ze vaak weer online en deed ze alsof er niks gebeurd was.
Er was zelfs een keer waarop ze zei dat ze onder een auto lag, typend. Het klinkt helemaal niet logisch en je zou dit ook meteen niet hebben geloofd, maar als je zo jong bent denk je daar niet bij na. (8 jaar) Dus ik geloofde het. De schuld werd telkens maar erger. Omdat ik zogenaamd haar telkens zelfmoord heb willen laten plegen, wat uiteindelijk “toch niet lukte”
Ik werd steeds vaker ziek, waarschijnlijk door de stress en zenuwen die ze mij gaf. Ik zat toen ongeveer in groep 4/5 van de basisschool.
Na 2 tot 3 jaar lang (ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, dus zo maar) mentaal misbruikt te worden, besefte ik pas wat er allemaal gebeurde. Ze wou dat ik zelf zulke gevoelens zou krijgen, een erg schuldgevoel, waardoor ik mijzelf ging haten en het mentaal niet meer aankon. telkens trapte ik weer in haar leugens. Ik begon te ontdekken wat haar manier van liegen was, en hoe ze onzinnige dingen zoals letterlijk “typend” onder een auto of trein liggen zelf had verzonnen, en helemaal niet waar zijn.
Ik heb haar nog meerdere kansen gegeven om vrienden te blijven, maar het werd steeds erger. Na een paar jaar ben ik in huilen uitgebarsten en alles verteld aan mijn vriendin, ze heeft er niks aan gedaan, ze kende Julia nog zelfs (niet in het echt) want zij ging ook met haar om, online. Maar blijkbaar boeide het haar niet zoveel.
Uiteindelijk heb ik Julia gewoon geblokkeerd. Waarschijnlijk was ze niet eens een 12 jarig meisje, maar een ped0fiel. Waarom ik dat denk?? Nou, ik ben haar laatst weer (ik ben nu 14) op een ander spel tegengekomen, met precies dezelfde gebruikersnaam. Ik vroeg “haar” of ze mij kende, en ze noemde zelfs mijn naam, die ik haar niet had verteld. Ze zou nu iets van 17 moeten zijn, terwijl dat spel voor kinderen onder de 15 is (ik heb haar trouwens meteen geblokkeerd toen ik haar tegen kwam)… ook door die zogenaamde zus van haar.. ik heb ze nooit samen gezien en ze hadden altijd excuses om niet met elkaar te zijn.
Terwijl ik dit typ, heb ik nog steeds trillende handen en benen. Het lijkt mij dat je dit toch niet als 8 jarige mee hoeft te maken?? Ik heb er trauma’s aan overgehouden, ik herinner mij alles nog goed. Aan de leuke momenten die we samen hadden, en de momenten waarop ik huilend in mijn bed lag en het niet aan mijn ouders durfde te vertellen. Ik ben blij dat ik verstandig was om haar na 3 jaar los te laten en te blokkeren.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Alsnog, dit is bedoeld om mijn frustratie kwijt te raken, jullie mogen hier ook op reageren. Sorry als iets onduidelijk is, want het is moeilijk om erover te praten. Fijne avond iedereen en stay safe, kijk goed uit wat er allemaal op het internet gebeurt en hoe iemand je behandelt, je hebt soms niet alles door! 
:))
<3
