Hoi ik ben Jente mijn moeder kreeg toen ik 2 was kanker en toen ik in groep 1 zat ging mijn school sluiten toen moest ik in groep 2 naar een andere school en dat was vreselijk in groep 2 had ik een paar vriendinnnen maar nooit echt vaste ze lieten je weer vallen en hadden je dan weer nodig. In groep 3 vond iedereen mij maar raar en ik had dan weer geen echte vriendinnen groep 4 hetzelfde en groep 5 ook in groep 6 veranderde er wat er was een meisje waar ik voor op kwam maar dat had ik beter niet kunnen doen want de meiden uit mijn klas stonden aan de kant van de pester en ik had dus geen vriendinnen meer en werdt door de rest van de klas genegeerd en uitgescholden en uitgelachen in groep 7 kwam dat meisje  voor wie ik opkwam in de andere groep 7 terecht ze kwam bij Lieke (haar en mijn pester) in de klas. Gek genoeg had zij geen last van Lieke maar ik wel ik werdt genegeerd uitgescholden/ uitgelachen. Op een dag was ik blij dat ik niet meer werdt genegeerdt en mee mocht doen met paardje. Maar dat was niet zo leuk als ik dacht want ik moest paard zijn van Lieke ik was Liekes paard met nog iemand anders ik moest rondjes lopen in de bak (dat was gewoon een vierkant van het schoolplein)dat moest iedereen  maar ik liep te sloom dus gaf ze me een schop en klap omdat ik harder moest lopen op een gegeven moment moest ik stoppen en langs de kant toe kijken ik hoorde dat ze over mij roddelden en vroeg wat er was. Ze gaven geen antwoord en we gingen een buitenrit maken bij een hoekje op het plein stopte Lieke en begon mij te trappen en te slaan toen was de maat vol ik dacht ik kan er maar beter niet meer zijn en dat is hoed de gedachtes die ik nu heb zijn ontstaan in groep 8 ging het beter en ik had een vaste vriendin Diana nu zit ik in klas 1 en niet meer bij haar in de klas maar heb nu wel een vriendengroepje van 4 meiden ( inclusief mij dan)

maar kan dit gewoon niet vergeten en voel me ondanks alles vaak moe en zie soms het leven niet meer zitten vinden jullie dat ik mij aanstel of niet??