Heyy iedereen,
Ik wou even mijn verhaal kwijt aan jullie
Ik ben 13 jaar en het gaat hartstikke goed nu met me, alleen was dat 1.5 jaar geleden niet echt zo, ik werd dus gepest en werd ik ook veel geslagen en geschopt overal op mn lichaam (ja ook mn hoofd). En ik had ook nog eens hele belangrijke toetsen op dat moment dus dat was dubbel vervelend, en kreeg ik uiteindelijk een lange burn-out. Ik kon gewoon niet meer en ik zag het niet meer zitten, kreeg depressie en at echt helemaal niks. Mijn ouders waren bezorgd maar ik zei telkens dat ik ziek was, op een gegeven moment wat vanaf vandaag precies 1 jaar geleden was, wou ik zelfmoord plegen. Ik had een mes vast, was aan het huilen, maar toen dacht ik eraan dat mn vrienden en familie erg verdrietig zullen zijn, dus heb ik me gelukkig niet gesneden. Een paar maanden later had ik het verhaal verteld aan mn klas (voor dat ik dat helemaal had verteld wist niemand er nog van). Mijn leraar was erg geschokkeerd en vroeg me na de les om ff te praten, ze wilden dat ik naar de pycholoog ging en dat ik veel hulp nodig had. Ik vond dat zelf helemaal niks en wou gewoon met mn vrienden lol hebben en niet naar de psycholoog, want ik voelde me weer helemaal normaal, moest het uiteindelijk ook allemaal tegen mn ouders zeggen, ze waren vooral veel geschokkeerd en verdrietig. Het gaat nu nog veel beter met me, ik ga nog steeds naar de psycholoog maar wel minder. Ik denk nog altijd terug naar het moment en voel me dan teleurgesteld dat ik toen dacht dat dat de enige oplossing was, maar zoals ik al zei gaat het veel beter, ik heb doelen zoals dat ik later in een band wil zitten en ik heb een vriendin, goede vrienden en mijn familie is hartstikke blij
Met dit verhaal wil ik dus vertellen dat als je zelf ook zelfmoordgedachtes hebt, ik weet wat je meemaakt, maar denk alsjeblieft aan de mensen die van je houden! En als je die niet hebt, die heb je wel! Geloof me! Er is altijd wel iemand die van je houd!! :)
Dit was mijn verhaal, sorry als het iets te lang was.
