Vraag

Mentorgesprek over pesten en zelfbeschadiging

  • 6 March 2022
  • 9 reacties
  • 104 Bekeken

Reputatie 7
Badge +7

Hallo,

Ik wordt al gepest sinds ik op het VO ben gekomen. Dit is dus al in klas 1 begonnen, maar ik besefte me pas toen de lockdown kwam hoe veilig quarantaine voelde en dat ik gepest werd.

Na de zomer ging ik naar klas 2 en ik had geen vrienden in mijn klas, ik zat dus vaak alleen. Ik werd suïcidaal. Ik kwam vaak huilend thuis, durfde vaak niet naar buiten door angst dat ik pesters zou tegenkomen en ik vermeide mijn eigen gezicht nadat ze zeiden dat ik lelijk was. Het heeft 6 maanden geduurd voordat ik het aan vrienden durfde te vertellen. Later in klas 2 had ik last van een relatieprobleem en ik raakte verslaafd aan zelfbeschadiging. Het pesten maakte dat dus niet veel beter, ik ging door pestgedrag vaak weer snijden.

Dit ging door tot klas 3, Uiteindelijk werd het wat rustiger (er zijn periodes dat ze me vrij veel met rust later of juist heel veel dwars zitten) en nadat ik mij besefte hoe ernstig veel de zelfbeschadiging werd, ben ik mijn best gaan doen om te stoppen.

 Maar naast pestkoppen zijn er ook veel die mij niet pesten, maar kinderen die vinden dat ik raar ben. Ze roddelen veel over mijn “rare” eigenschappen. Dit zijn voornamelijk een groep met meiden die laten merken dat ze mij niet mogen en mij raar vinden, ik herinner me nog goed in klas 2 dat ze zeiden dat ze het zielig vonden dat ik alleen zat, en zeiden dat ik wel wat vaker bij ze mocht komen zitten, dat deed ik dus. Maar ik kreeg al snel door dat ze elkaar raar aankeken als ik iets zei dat ze raar vonden, en ze trapte ook altijd mijn tafel bij die van hun weg als ik bij ze zat, ze hebben heel wat over mij geroddeld en vroegen vaak aan mijn vrienden of ze het wel echt leuk vonden om met mij om te gaan.

1 van mijn 2 vriendinnen op mijn school (meer heb ik niet) kwam in klas 3 bij mij in de klas, maar op en dag vertelde ze me dat het meidengroepje meer tegen haar praatten toen ik absent was, en toen ik terug kwam niet meer, en dat ze daarom minder met mij wou omgaan en meer met hun, maar uiteindelijk besloot ze dat ze geen vrienden meer met mij wou zijn, en nu gaat ze met die meiden om. Ik vind dat stom van haar. Ze zegt dat ze hun verteld te stoppen als ze over mij beginnen te roddelen, maar dat maakt het niet veel beter. Ik krijg het idee dat ze voor hun heeft gekozen en mij achterlaat omdat ze zich voor mij schaamt omdat ik een buitenbeentje ben, maar dat ontkent ze, en ze zegt steeds dat het niet aan mij ligt maar aan haarzelf. Hierdoor zit ik vaak weer alleen in de klas. Ik begon me weer erg slecht te voelen. Na 5 maanden gestopt te zijn met zelfbeschadiging heb ik mezelf gisteren weer gesneden. Mijn nu ex-vriendin (?), vriendin en een online vriendin werden erg bezorgd. Ze weten dat ik nooit professionele hulp heb gekregen en nog nooit met een volwassene heb gesproken, doordat mijn ouders nergens van af mogen/kunnen weten. Ze zeiden dat ik echt met mijn mentor of met de kindertelefoon moest gaan praten. Later die avond heb ik dus ook een chat gestart met een vrijwilliger van de kindertelefoon. Dat voelde wel goed, maar de volgende en aangeraden stap is om mijn mentor te vertellen over het pesten en de zelfbeschadiging. Er is mij verteld dat ze erg betrouwbaar is, en dat geloof ik ook wel, maar ik vind het alsnog spannend. Heeft iemand advies? Hoe moet ik het gesprek met haar beginnen?


9 reacties

Reputatie 7
Badge +19

Laat de beschadigingen zien en vertel waarom je dit gedaan hebt en dat je opzoek bent naar hulp

Reputatie 7
Badge +19

Ik hoop dat ik je zo geholpen heb ik wens je veel veel suc6 en waarom kunnen/mogen jouw ouders het niet weten?

Reputatie 7
Badge +7

@wilhelmavemela 

Laten zien lijkt me geen goed idee. Het zit op mijn boven been, dus niet makkelijk om het zo even te laten zien, en het is iets om voorzichtig mee te zijn; sommige mensen kunnen slecht tegen sneeën. Toch fijn dat mijn bericht door iemand is gezien, dankjewel

Reputatie 7
Badge +19

Je kan er een foto van maken en dan laten zien ik snap dat het ongemakkelijk zou zijn anders maar een foto kan ook en je kan de littekens vooral laten zien

Reputatie 7
Badge +7

@wilhelmavemela 

 Mijn ouders hebben nooit begrip getoond aan mentale gezondheid.

Mijn vader gelooft mij sowieso al nooit als ik zeg dat ik stress heb, omdat mijn cijfers slecht zijn en hij daardoor denkt dat het mij niet boeit en ik bewust niet genoeg leer, en het pesten zal hij ook wel niet geloven of de schuld op mij leggen, omdat hij mij ziet als iemand die sterk is. Mijn vader en broers kraken vaak zelfmoord zaken af en zetten het slachtoffer neer als een watje. Ook heeft mijn broer al eerder verteld dat hij niet lekker in zijn vel zat, maar mijn ouders geloofden hem niet, omdat hij “te blij” was.

En mijn ouders mogen al helemaal niks over de zelfbeschadiging weten, er was een gerucht in mijn familie dat mijn nicht haarzelf ook wel eens heeft gesneden (dat geloof ik niet, want het verhaal veranderde steeds) en mijn vader heeft mij al een keer duidelijk gemaakt dat hij boos zal worden als ik mezelf ooit snijd. 

Reputatie 7
Badge +7

dan denk ik dat littekens beter is. De sneeën van gisteren zijn erg diep omdat mijn gedachten er niet bij waren toen ik het deed en dus heb ik onbewust heel diep gesneden, ze zijn dus heel rood

Reputatie 7
Badge +19

Ja beter dat je de littekens alleen fotograafeert ga je het vertellen?

Reputatie 7
Badge +19

Als je het verteld hebt vertel je dan hoe het gegaan is?

Negeer de pesters 

Ze zijn ook onzeker hoor

Luister niet naar hun

 

Zelle

Reageer