Hoi, ik ben een meisje van 15 en zit in m'n examen jaar van de mavo. Ik kamp heel erg met trauma's die ik opgelopen heb door het pestgedrag dat ik heb moeten meemaken op de basisschool. Ik werd hierbij dagelijks uitgescholden, minimaal 2x per week in elkaar geslagen, zelfs zo erg dat er een aantal keer een ambulance voor mij naar school is moeten komen. Docenten deden niks behalve lachen. In groep 8 had ik eindelijk een keer de moed om terug te slaan wat al snel in mijn tegendeel werkte. Ik werd aan mijn arm naar binnen gesleurd richting de directrice die mij schorste en mij verplichte in therapie te gaan voor mijn "agressieproblemen". De schorsing was het waard voor eventjes want ze hebben mij toen ongeveer een maand niet lastig kunnen vallen. Voor één maand was ik weer blij en het gelukkige kind dat ik voor het gepest ook was. Helaas was de maand al snel voorbij en moest ik weer naar school, de laatste week brak voor de zomervakantie brak aan en weer moest er een ambulance voor mij gebeld worden. Dit keer werd ik niet alleen in elkaar geslagen maar ook nog eens bedreigd en is er een poging gedaan mij te wurgen. Na de zomer vakantie door gegaan naar de brugklas dit ging allemaal goed tot corona aan kwam, ik liet werk liggen kwam in een burn-out terecht die al snel veranderende in een verborgen depressie. Geprobeerd zo lang mogelijk al de zm neigingen uit mijn hoofd te houden. Midden in mijn depressie pleegde mijn beste vriendin zm en overleed er een geliefde vriend van de familie die 2 weken voor zijn overlijden clean was verklaard van de ziekte van kahler. Dit was het laatste zetje en ik deed een poging mezelf van kant te maken, deze mislukte "gelukkig". Mijn 2e en 3e jaar op de middelbare school verliepen met up's en down's maar dat heeft elke gemiddelde leerling. Nu in mijn eind jaar kwam ik in de laatste week van de zomervakantie tot het besef dat ik eigenlijk altijd nog gepest ben, alleen niet meer met fysiek geweld en dat ik het minder heftig op ben gaan vatten omdat ik gewend ben geraakt aan de opmerkingen. We zijn nu zo'n 3 weken bezig de eerste toetsen zitten er alweer op en ik zit momenteel zo op het randje van doorgaan of stoppen met leven. Niemand heeft me ooit begrepen, mijn beste vriend begrijpt me niet en zegt dat ik meer naar de positieve dingen in het leven moet gaan kijken. Ik ben blij voor hem dat hij ze heeft en hij altijd een glimlach op zijn gezicht kan hebben maar ik val elke avond huilend in slaap met het grote dilemma in mijn hoofd. Iemand help me en geef me tips alsjeblieft!
Hey
Tip2: Zoek iemand op die geheimhoudingsplicht heeft ( kan bijvoorbeeld je mentor zijn of een vertrouwenspersoon of desnoods een psycholoog) en praat daarmee dat kan best opluchten. Tip3: Blijf altijd doorzetten ik heb al 3x een zm poging gedaan maar is altijd mislukt ik heb nu al zo’n 5 jaar last van deze dingen en ben er nog dat ligt er niet aan dat ik wilde leven maar aan dat ik moest doorzetten van mezelf en ik had ook niet echt tijd om het te doen want m’n ouders waren bijna altijd thuis dus…
Ik wil dat je een ding weet ik begrijp je wel: Je hebt vrienden maar toch voel je je alleen omdat niemand ziet dat het slecht met je gaat of je begrijpt. Weet je wat die vriend van je zegt is wel waar je moet naar de positieve dingen kijken maar soms is de pijn die je voelt zo ERG of zoveel MEER dan de positieve dingen dat je gewoon niet naar de positieve dingen wil/ kan kijken.
Veel sterkte en onthoudt je bent niet alleen ik begrijp je en je mag altijd tegen mij praten!!!
Veel liefs🥰 mij
Hey Jennie,
Aan de ene kant fijn dat er eindelijk iemand is die me echt begrijpt maar aan de andere kant had ik liever gehoopt dat nooit iemand me zou begrijpen. Dat praten met vertrouwenpersoon slaan we over gezien het feit dat de scholengemeenschap waar ik op zit al eens groot in het nieuws is geweest met het outen van leerlingen van 12-18 richting de streng christelijke ouders. Ik ben heel blij dat je zo sterk bent, zowel fysiek als mentaal! Ik hoop dat je het nog heel lang volhoud en niet moe wordt in deze strijd naar geluk. Wat jij mij net hebt vertelt is heel heftig om te moeten meemaken en het is erg jammer dat je geen andere manier kunt vinden om de pijn op een andere manier te dempen. Als je iemand nodig hebt om mee te praten kun je dat doen met mij en desnoods gaan we samen opzoek naar een goede afleiding.
Veel liefs van mij🥰
Onnodige quotes verwijderd door De Kindertelefoon.
Hoi,
We lezen dat jullie in een lastige situatie zitten. Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wil delen. Ook kan je voor hulp of ondersteuning contact opnemen met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl.
Anne - De Kindertelefoon
Hey thanks hé je moet echt onthouden dat je het waard bent! En ja ik had ook liever gehad dat ik je niet begreep maar, ik kan jou nu helpen! En ik hou van mensen helpen dus… als je nog eens wil praten is dat goed hoor je bent altijd welkom!!!🥰
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
